"The essence of Kuduro is a fusion of Kilapanga - traditional Angolan rhythms, and techno. But forget about the sophisticated Detroit Techno. Everything that this style of music is able to produce, from the most basic to the most complex rhythms have been assimilated and then translated to African context by a generation of new musicians helped by cheap computers and hacked software. [...] Most of the Kuduro artists don't get radio airplay, nor is it easy to find their records in the shops. The reason, stated by the artists themselves, is linked to the fact that Kuduro portrays Angola's street living in a raw manner without constraints or self-censorship. The explicit nature of the lyrics and the rudimentary way in which the music is produced, generates consumptions barriers to Kuduro within Angola itself. Without solid promotion Kuduro is the sole property of night clubs, but somehow Kuduro is still able to escape the dance hall: one of the best promotional means are taxi drivers, who use Kuduro as the soundtrack to tackling everyday traffic in big cities sush as Luanda and Benguela. [...] Black Market, low quality CDs are the other channel of promotion. The most emblematic is Roque Santeiro Market, one of the biggest open sky market in Africa. There, one can find everything: from synths and PCs to the techno tunes that feeds Kuduro producers all over Angola. Everything starts and ends in Roque. The same is replicated in Lisbon. [...] Kuduro's beauty lies in it's rhythm, what the boys did was exchange the djambes and African drums for japanese beatboxes. They now sing about an Africa that is poor, reinventing itself amidst the smell of everlasting gunpowder, hovering like an invisible cloud over the garbage of every African Metopolis; everything National Geographic documentaries and CNN newscasts fail to show." (ENCHUFADA)
''The Sublime Frequencies label takes a different approach, showing traditional music that is dynamic and has the capacity to change. Unlike traditional recordings of ethnic music, Alan Bishop (the label's frontman) eschews the desire to preserve something in its original state, treating the music as malleable. [...] This frustrating aesthetic aptly represents the geography of a place in flux, denied the constancy or continuity of life enjoyed by those in less chaotic regions of the world." (DUSTED MAGAZINE)
Μήπως όλα αυτά περί Kuduro, Kwaito, Baile Funk, Soca κτλ δεν είναι παρά εξωτικές φαντασιώσεις για τα κουρασμένα αυτιά των προνομιούχων ελιτιστών που εξειδανικεύουν καταστάσεις; Το παραπάνω άρθρο ξεκαθαρίζει λίγο τα πράγματα (και την συνείδησή μου). Όντως οι μουσικές αυτές είναι ανατρεπτικές στις χώρες που γεννιούνται (και όχι απλώς ένα trend που λανσάρει η M.I.A. και ο Major Lazer). Εκθέτουν τη ζωή των slums με γλώσσα ωμή, την σεξουαλική αναρχία χωρίς αναστολές, και ακριβώς γι'αυτό είναι μουσικές απαγορευμένες για το τοπικό ραδιόφωνο, δεν δισκογραφούνται και δεν προμοτάρονται. Μόνη τους δίοδος οι πειρατικοί σταθμοί, τα nightclubs, τα ταξί (!) και οι πάγκοι με τις πειρατικές κασσέτες. Σαν τις κασσέτες που τροφοδοτούν τις κυκλοφορίες της Sublime Frequencies, τα χορευτικά υβρίδια των παραγκουπόλεων διακρίνονται για τον τραχύ ήχο τους και την ωμή ροή της ενέργειας που δεν την σταματάει τίποτα. Το μπαστάρδεμα συμβαίνει σε ένα σοκαριστικό επίπεδο: στο επίπεδο όπου φτηνιάρικα αρμόνια και λούπες από technotronic χιτάκια έχουν υποστεί τέτοια μεταστροφή και pitch-shifting, ώστε ακούγονται αγνώριστα πια, συνοδεύοντας ψεύτικα beat-box και ιθαγενείς μελωδικούς τρόπους.
Ιδανικό παράδειγμα για όλα αυτά είναι το 'Proibidao C.V: Forbidden Gang Funk from Rio', από την Sublime Frequencies. Ήχος που με τίποτα δεν μπορεί να αφομοιωθεί ή να αμφισβητηθεί η 'αυθεντικότητά' του.
No comments:
Post a Comment