ΜΙΑ ΦΟΥΝΤΩΣΗ (ΜΙΑ ΦΛΟΓΑ)

Mε ένα πρόσφατο άρθρο του ο Independent συστήνει με πολύ θερμά λόγια το 'funky', ενόσω ο ίδιος ήχος στο FACT περιγράφεται ως η πιο δυναμική χορευτική σκηνή που είδε η Βρετανία μετά το acid-house και το rave των ετών 1988-1992.  Παρόλαυτά εκφράζονται αμφιβολίες για το αν το 'funky' θα γίνει τελικά αποδεκτό από το κλειστό και αντιδραστικό κατεστημένο του καθαυτού house (μην σώσει). Το λεγόμενο 'funky' δεν είναι απλώς και μόνο funky: είναι ουσιαστικά μια πιο sexy και up-lifting εκδοχή του σημερινού βρετανικού hardcore, εμβολιασμένη με sub-bass, και επηρεασμένη από τα vibes του ghetto-rave (του soca, του kwaito και του παγκόσμιου ghetto-tech των μητροπόλεων της Αφρικής και της Ν.Αμερικής). Το 'funky' είναι λίγο-πολύ γυμνός tribalismός, με lazer synths και grime φωνητικά. Δεν είναι μουσική ούτε για την ηλεκτρονική ελίτ, αλλά ούτε και εμπορικός ήχος με μαζική προοπτική, και παραδέχομαι ότι δυσκολεύτηκα να τον δεχτώ κι εγώ. Ούτε όμως και πρόκειται για χορευτική μουσική που είναι απλώς λειτουργική για την πίστα: αυτά τα σπασμωδικά beats με τον afro αισθησιασμό κάνουν την mainstream πίστα να αισθάνεται άβολα (ενώσο πολλά άλλα ηλεκτρονικά τής έρχονται βολικά). Όπως μας πληροφορούν τα on-line περιοδικά κάθε μήνα (το dubstep column του Pitchfork, και το The month in... bass του FACT) το 'funky' είναι ένα μόνο από τα πολλά side-effects του dubstep, το οποίο dubstep συνεχίζει να καταφέρνει το αδιανόητο: να ριζοσπαστικοποιεί τις διαχωρισμένες φυλές της dance μουσικής (που μέναν αδρανείς μέσα στην απομόνωσή τους), να τις μπολιάζει με την ενέργεια του δρόμου, κάνοντας την ηλεκτρονική μουσική να ακούγεται ξανά επικίνδυνη. 

Ακριβώς επειδή το dubstep δεν έχει να κάνει με μορφικούς προσδιορισμούς, η ηχητική παλέτα του δεν είναι πατενταρισμένη (π.χ. acid=303, jungle=amen break), αλλά χωράει τα πάντα, παρέχοντας απλώς ένα υπόβαθρο 140bpm, στο οποίο μπορεί να προσαρμοστεί οποιοδήποτε είδος (αν έχει κότσια) και να αλληλεπιδράσει με τα υπόλοιπα. (Κάτι τέτοιο λέγονταν και στα 90's για τα sets των DJ Food/Shadow/Spooky etc, αλλά εκείνο δεν ήταν rave).  Η μουσική αυτή είναι ήδη αποτέλεσμα περίπλοκων ζυμώσεων, που συμβαίνουν αδιάκοπα σε πειρατικούς ραδιοσταθμούς του Λονδίνου και μικρά club. Τα αρχικά συστατικά του μείγματος είναι αυθεντικές μουσικές που αντέχουν στον χρόνο, η dub reggae και το garage house. Στην Βρετανία έχουν μια τάση να κακοποιούν τα δυο παραπάνω ήδη: ώθησαν το dub στα όρια του sub-bass, και επιτάχυναν για άλλη μια φορά το garage, αφαιρώντας την μετρονομία της 'μπότας' των 4/4 αυτήν τη φορά, κρατώντας μονάχα τις ακανόνιστες συγκοπές του swing. (Δεν έχω τίποτα με τα 4/4, είναι απλώς μια ρυθμική πιθανότητα ανάμεσα σε άλλες. Λίγοι, όμως, κατάφεραν να κάνουν δυναμικές, ασύμετρες λούπες που αντέχουν στην επάπειρο επανάληψη).

Η Βρετανία έχει μπεί σε μια πολύ δυναμική διαδικασία, όπου οι χορευτικές υποκουλτούρες ζυμώθηκαν σε τέτοιον βαθμό πολυπλοκότητας, ώστε οι πιτσιρικάδες του σήμερα δίνουν αυθόρμητη μουσική, που ξεχειλίζει από την ενέργεια του παιχνιδιού, και καταλήγει να ακούγεται πειραματική και σύνθετη, επειδή γίνεται στα πλαίσια των παραπάνω ζημώσεων. Δεν είναι προϊόν του εργαστηρίου και δεν μεγαλοπιάνεται με την έννοια της avant-garde και του φορμαλιστικού νεωτερισμού. Δίνει απλώς σταδιακές μετατοπίσεις των χορευτικών μοτίβων (που έχουν όμως σεισμικικές επιπτώσεις) και όχι 'freestyle' παρθενογεννέσεις που σπάνε κάθε δεσμό με την ιστορία. (Δεν έχω πρόβλημα ούτε με τα ιδιωτικά οράματα του IDM, μόνο να μην μεγαλοπιάνονται... )

Συχνά ακούω να χαρακτηρίζουν το dubstep ως 'λούμπεν' μουσική, στην Ελλάδα αλλά και στα forums, και για το κοινό του πως είναι 'άπλυτα παρτάλια' (για το 'funky' και το 'wonky' λένε πως είναι απλώς φτηνιάρικα και kitsch!)

(Το σημερινό παραλήρημα γράφτηκε ακούγοντας τα future garage sets του Brackles!)

link1  (Brackles FACT Mix)

link2  (Brackles XLR8R Mix)

link3  (Brackles Mix for Marry-Anne Hobbs)