Sunday 28 February 2010

GEMMY



What does he sound like? Think all of the soundtracks to the Super Mario games mashed together with the finest bass lines, and the grimiest of danceable grooves... This is all the grittiness/hardness of drum and bass, with the palatability/danceability to draw in a more diverse crowd.

Ο Gemmel Phillips (aka Gemmy) είναι η τρίτη κορυφή του τριγώνου από το Bristol που σχηματίζεται από τους Joker και Guido, με τη χαρακτηριστική τους εμμονή στα videogame, το g-funk και τα μελανί ηλιοβασιλέματα (εξού και το παρατσούκλι The Purple Trinity). Τα παιδιά είναι ακόμα στην ανάπτυξη, οι ορμόνες παλεύουν με το joystick, και ο Dr. Dre στοιχειώνει τα πάντα, αφήνοντας τα vocoder να παραμιλάνε και τα κουμπιά να κελαηδάνε κανονικά, εκεί που σε άλλους καιρούς θα βάζανε αληθινά φωνητικά. Είναι αυτή η αίσθηση ότι έχεις να κάνεις με πραγματικά τραγούδια που τρέφουν πραγματικά αισθήματα, αυτό που ανέκαθεν έκανε το Bristol μεταμορφώνεται από γενιά σε γενιά, τα πάντα άλλαξαν... Κι εσύ παρακολουθείς παραξενεμένος το νέο κύμα να γεννιέται από το τίποτα (συγκεκριμένα, από το πλασματάκι του Sonic 2!), ενώ τρισδιάστατα ηχητικά αντικείμενα προσγειώνονται στο κεφάλι σου αλλάζοντας σχήμα και χρώμα στα πάντα. Έξω ο αέρας ας φυσάει, ας βρέχει οτιδήποτε, η νέα μελαγχολία έχει ακόμα πιο δυνατό μπάσο...


Friday 26 February 2010

HEAVY FUNK TERROR




'There are six millions ways to die. Choose one.' Ένα παλιό dancehall anthem κλείνει μ' αυτή την περίεργη φράση και η φωνή του Terror Danjah αμέσως αναγγέλλει το επόμενο άγνωστο δισκάκι από την μεγάλη του συλλογή dancehall αρχαιολογίας που αποφάσισε να παρουσιάσει αυτό το μήνα. Και καλά έκανε, γιατί όλοι αυτοί οι υπέροχοι ήχοι παρέμεναν μια κλειστή υπόθεση του έγχρωμου βρετανικού underground, η οποία δείχνει σήμερα να αφορά πολύ περισσότερο κόσμο. Είναι πάντα μαγική η στιγμή που ώριμοι παραγωγοί αποκαλύπτουν την πηγή του ήχου τους... Η τελευταία κυκλοφορία της Hyperdub είναι κατόρθωμα του Terror Danjah, που πετυχαίνει να συνδυάσει μερικές από τις επιρροές του (Afrika Bambatta, Wu Tang, uk hardcore), με την παράξενη δύναμη των δρόμων και την παράνοια που χαρακτηρίζει το grime στις καλύτερές του στιγμές. Τα grime instrumentals είναι ένα κεφάλαιο της βρετανικής μουσικής που προσπεράστηκε εύκολα στον καιρό του και κάηκε, λόγω της κατάχρησης και της αδιαφορίας των περισσότερων mc για την μουσική. Τα κομμάτια του Terror Danjah δεν έγιναν ποτέ εύκολη λεία των μικροφώνων, διότι ήταν πολύ εκφραστικά από μόνα τους, κερδίζοντας τον σεβασμό από παντού. Γι' αυτό, άλλωστε, βρέθηκαν πέρυσι συγκεντρωμένα σε album από την Planet Mu, παραμένοντας βασική πηγή έμπνευσης για πολλούς σύγχρονους παραγωγούς.



EL-B @TECHNOPOLIS




Ακόμη μια πολύ καλή κίνηση από την ομάδα των Black Athena: και dj set (με συνοδεία του Crazy D) αλλά και μια μοναδική διάλεξη/workshop για τις τεχνικές του uk garage και το sub-bass θα δώσει ο EL-B (εδώ κι εδώ) στην Αθήνα αυτό το Σαββατοκύριακο! 

Tuesday 16 February 2010

DURBAN POISON




Τι είναι αυτό που κάνει το ηλεκτρονικό φαινόμενο της νότιας Αφρικής τόσο ελκυστικό, τόσο επικίνδυνο; Το απλωτό, ευρύχωρο groove; Το μελωδικό beat, που φαίνεται τόσο απλό, αλλά είναι γεμμάτο συγκοπές και κρατήματα; Μια μικρή γεύση είχαν πάρει όσοι το καλοκαίρι του 2008 παρακολουθούσαν τον M.Hulot να ενθουσιάζεται με τον Dj Mujava (εδώ και στο Muzine), αλλά αν και ο ίδιος κυκλοφόρησε τελικά στην Warp ένα μνημειώδες single, η όλη κατάσταση συνεχίζει να παραμένει απρόσιτη εκτός Αφρικής, παρόλο που φαίνεται να κρύβει πράγματα που έχουμε επειγόντως ανάγκη. Γιατί το φαινόμενο του νοτιοαφρικανικού kwaito (εδώ κι εδώ) δεν είναι απλώς μουσικό: διακινείται μέσω της 'σκηνής των ταξί', τα οποία εκτελούν χρέη κινητών soundsystem, με τα μπάσα όλη μέρα στο τέρμα κτλ, και το βράδυ η κούρσα καταλήγει σε υπαίθριο rave, όπου ανθίζει ένα φοβερό νέο είδος χορού! Αν στις πλούσιες χώρες η κοινή ησυχία θεωρείται κοινωνικό αγαθό, σε όλες τις υπόλοιπες η μουσική στη διαπασών είναι από ανεκτή έως εντελώς απαραίτητη στους δρόμους και τις γειτονιές...

Όλα αυτά βρίσκουν το χώρο τους κυρίως σε υποβαθμισμένες πόλεις-δορυφόρους της νότιας Αφρικής (όπως η Pretoria και τα slum του Durban, όπου δίνονται μάχες για τον εκτοπισμό των κατοίκων), παρά στα κυριλέ κέντρα του Capetown και του Johannesburg. Ο Gerv LV (το ένα τρίτο των LV, από τα παλιότερα act της Hyperdub και δεύτερης γενιάς αφρικανός μετανάστης στο Λονδίνο), τα δοκίμασε όλα επιτόπου τα Χριστούγεννα που μας πέρασαν. Κι επέστρεψε ενθουσιασμένος, με αποκλειστικά κομμάτια που του εμπιστεύτηκαν οι ντόπιοι ταξιτζήδες, φτιάχνοντας ένα set που μοιάζει με αργό θάνατο! 

Παρακολουθώντας δε το συνοδευτικό video, διαπιστώνεις πως εδώ αναπνέουν άλλο οξυγόνο: δεν υπάρχει ούτε για δείγμα εκείνο το μοιραίο αίσθημα που χαρακτηρίζει την αφροαμερικανική μουσική (από τα gospel στα blues και την soul), αυτή η αντίφαση corporal/spiritual στοιχείου που η μαύρη κουλτούρα αναπαράγει μέχρι σήμερα, στον βαθμό που συνέχισε να δεσμεύεται στον μονοθεϊσμό (βλέπε τις οριακές περιπτώσεις των John Coltrane και Marvin Gaye. Υπάρχει κι ένα σχετικό άρθρο με τον τίτλο 'Sweat, Funk and Gilted Robots' στο WIRE Ιανουαρίου, που μιλάει για την επιβίωση αυτού του ενοχικού αισθήματος, από τα spiritual στη φωνή της Nina Simone ως τα σημερινά παράγωγα του funk). Τέλος πάντων, το θέμα είναι πως όλοι αυτοί οι μύθοι και τα αδιέξοδα του προηγούμενου αιώνα δείχνουν να ξεπερνιούνται πια, λόγω της ωρίμανσης των αστικών πληθυσμών σε νότιο Αμερική, Αφρική και Ασία, και των νέων πραγμάτων που έρχονται από κει...


Saturday 13 February 2010

MINDFUCK




Με τον Gonjasufi στο προσκήνιο φαίνεται πως τα πράγματα πήραν το δρόμο τους για τα καλά: η σύγχρονη μουσική αποδεικνύει πως έχει τα μέσα να παρέμβει διορθωτικά στο ίδιο της το παρελθόν, μεταστρέφοντας τα νοήματα για δικό της λογαρισμό. Αυτό που ξεκίνησε με τα πρώτα sampler στη δεκαετία του '80 ως οικειοποίηση μερικών δευτερολέπτων, μοιάζει να ολοκληρώνεται σήμερα στο έργο των Madlib, The Caretaker, Focus Group, Panda Bear κ.α, όπου εκτεταμένα αποσπάσματα της πρόσφατης συλλογικής μνήμης παρουσιάζονται διορθωμένα ελαφρά και σε βάθος. Τι αφορούν αυτές οι «διορθώσεις»; Όταν είχε πρωτοβγεί το rap και η turntable culture πριν 30 χρόνια, συνάντησαν την αντίδραση για την υποτιθέμενη έλλειψη μουσικότητας που είχε η απαγγελία του mc (οι κριτικοί, προφανώς, ταυτίζουν την μουσικότητα με τη δυτική μουσικότητα). Ο David Toop υπερασπιζόταν την κουλτούρα του breakbeat ακριβώς επειδή φαινόταν να απομακρύνεται από τις δυτικές νόρμες για την αρμονία: τα στρώματα των sample δημιουργούσαν ασυνήθιστους ήχους και υφές τόσο σύνθετες, που καταντούν απρόσιτες στον αναλυτικό νου. Ακριβώς αυτό το ξεκούρδιστο, έξαλλο, deformé πράγμα είναι που έκανε πάντα το hiphop στις καλύτερες στιγμές του (KRS1 και EPMD, Company Flow και JDilla). To out-of-tune και out-of-sync εδραιώθηκε και απέκτησε συνείδηση του εαυτού του τα τελευταία χρόνια, μέσα κι έξω από τους πυρήνες του hiphop.

Όλη αυτή η διαδικασία έχει ένα ιστορικό προηγούμενο στην παραμόρφωση της jazz, και την παραμόρφωση εν γένει. Ένα από τα πιο πολυσυζητημένα άρθρα του 2009 μιλούσε για την τεχνική του 'wonkyfication' (που συναντάται σε αυτοσχεδιαστές του MPC όπως οι Nosaj Thing και Dorian Concept), αντιμετωπίζοντάς το ως το μουσικό αντίστοιχο του εικαστικού εξπρεσσιονισμού. Μια τέτοια αναγωγή δίνει σίγουρα μια ενδιαφέρουσα οπτική γωνία, αλλά δεν μπορεί να εξαντλήσει το θέμα. Προσωπικά, προτιμώ την εκδοχή της Hyperdub: ο Kode9 κάνει λόγο για φαινόμενα υγροποίησης (liquification), όπου το μουσικό απόθεμα των προηγούμενων δεκαετιών, οικειοποιημένο στο σύνολό του από την dj κουλτούρα, ξεπέρασε το σημείο τήξης και οι φόρμες άρχισαν να λιώνουν κυριολεκτικά.


Έφτιαξα  ένα σιωπηλό γλυπτό με υπέρυθρες ακτίνες και κατόπιν γέμισα ένα μεγάλο πιάνο με γεωμετρικές φιγούρες, γλυκά, ξερά φύλλα οξιάς, ματζουράνα, μια καρτ ποστάλ του καθεδρικού του Άαχεν και απορρυπαντικό σε σκόνη. Δεν το γέμισα τελείως, μπορούσε να παίξει κανείς, αν και ο τόνος του ήχου ήταν αλλοιωμένος. Δεν κατέστρεψα εγώ το πιάνο αλλά οι προηγούμενοι ιδιοκτήτες του... Η πρόθεση: να εξομαλύνω το χάος, να θεραπεύσω ό,τι είναι άμορφο προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, έτσι ώστε οι άκαμπτες και παγωμένες μορφές του παρελθόντος και οι κοινωνικοί συμβιβσμοί να θερμανθούν και να λιώσουν, ώστε να γίνει εφικτή η μελλοντική μορφή.   


To παραπάνω απόσπασμα ανήκει στον Joseph Beuys κι έχει χτυπητές αναλογίες με τη ρευστή κατάσταση της μουσικής του σήμερα: η dj culture της δεκαετίας του '90 ανακάτεψε για πρώτη φορά όλες τις μουσικές κατηγορίες στο ίδιο set (βλέπε Coldcut, Q-Bert, Mixmaster Mike), αναπτύχθηκαν, έτσι, τριβές που ανέβασαν τη θερμοκρασία, και τελικά οι φόρμες άρχισαν να λιώνουν η μια μέσα στην άλλη. Αυτή είναι η λογική κατάληξη τόσων δεκαετιών remix culture, η οποία βρήκε την ολοκλήρωσή της στο διαδύκτιο. Μετά από δέκα χρόνια έρευνας και αρχειοθέτησης της μουσικής παραγωγής, ελεύθερης ανταλλαγής υλικού και συσσωρευμένου διαλόγου στο web2.0, όλη η μουσική ιστορία πέρασε από τα χέρια των δισκογραφικών στα χέρια των ακροατών, οι οποίοι διασταυρώνουν, εμπεδώνουν και παρεμβαίνουν διορθωτικά στο υλικό (μέσω Abbleton), το απαλλάσσουν  από την εταιρική κουλτούρα και το αναδιανέμουν ελεύθερα. Έχει δημιουργηθεί ένας τεράστιος χώρος επικοινωνίας, όπου μουσικοί και μουσικόφιλοι αλληλο-διασταυρώνουν τις εμπειρίες τους με τέτοια ένταση, πυκνότητα και ταχύτητα, ώστε αναδύεται μια νέα συμβατότητα ανάμεσα στις μέχρι τώρα μουσικές «κατηγορίες», ένας κοινός κώδικας. Μπορεί η γραμματική ή το συντακτικό να διαφέρουν, αλλά η γλώσσα είναι η ίδια. Εκεί που η πνευματική παραγωγή δεν έχει ιδιοκτήτη, όλα ανήκουν σε όλα.

Η διορθωτικές κινήσεις πάνω στη μουσική του παρελθόντος με σοκάρουν όλο και περισσότερο. Ο Gonjasufi είναι μια τέτοια περίπτωση μουσικού, που μετατοπίζει δραστικά την κουλτούρα του παρελθόντος προς μια νέα κατεύθυνση: αυτό που στα χρόνια του '60 ήταν επιφανειακό new age γίνεται συνειδητή μελέτη του μυστικισμού. Αυτό που κάποτε ήταν παθητική, φαρμακευτική ψυχεδέλεια, γίνεται ενεργή ψυχοσωματική άσκηση. Όλη αυτή η διαδικασία ανάκτησης της ψυχεδέλειας λειτουργεί και αντίστροφα: απαλάσσει την ιστορική εμπειρία του μυστικισμού από το θρησκευτικό δόγμα (ως γνωστό ο μονοθεϊσμός απαγόρευσε, διαστρέβλωσε και χρησιμοποίησε τη «ψυχεδέλεια» για δικούς του σκοπούς), και την επαναπροτείνει στο πλαίσιο της έμπρακτης πολιτικής κριτικής στην κουλτούρα, που άνθισε τα τελευταία 50 χρόνια: δίπλα στην τεχνική του cut-up στον William Burroughs, τις τεχνικές της μεταστροφής και της ψυχωγεωγραφικής περιπλάνησης στον Guy Debord, τη δημιουργική ανάκτηση του παρελθόντος μέσα από τις τεχνικές bricollage του Joseph Beuys. 

Η μουσική κουλτούρα μοιάζει να οικειοποιείται αυτό το σύγχρονο δυναμικό όσο καμία άλλη μορφή τέχνης στις μέρες μας. Όλα αυτά είναι, βέβαια, αμφίβολα πράγματα... πάντως όλα ξεκινάνε από το γεγονός πως η μουσική που ακούω με βάζει σε σκέψεις -αρχικά ο Burial και τώρα δεύτερο κρούσμα ο Gonjasufi- και όχι από την αυταπάτη/φιλοδοξία ότι μπορώ, στα καλά καθούμενα, να «ερμηνεύσω» την μουσική. Παρόμοιες σκέψεις υπάρχουν εδώ και χρόνια σε αρκετά ξένα blog, ιδίως σε αυτό του K-Punk και στο παλιό αρχείο της Hyperdub.

Friday 12 February 2010

ΓΙΑ ΜΙΑ ΦΑΦΟΥΤΑ ΓΡΙΑ ΣΚΥΛΑ




Δεν ακούω τίποτε αυτές τις μέρες (μετά τον Gonjasufi το χάος), μόνο σέρνομαι πάνω-κάτω στη γειτονιά, αφού τον καιρό τον έπιασαν αιφνίδιες καλοσύνες. Είναι από κείνες τις μέρες που ξυπνάς πρωί, κι έχει τόσο λίγο φως, σα να είναι όλη μέρα απόγευμα. Έβρεχε, κι επρόκειτο να βρέξει. 
   Σκαλίζοντας, ανακάλυψα μια φωτογραφία που την είχα χαμένη, από ένα κτίριο που δεν υπάρχει πια. Βρισκόταν στην όδο Φράγκων λίγο πριν τα δικαστήρια, και το κατεδάφισαν. Ένας Θεός ξέρει γιατί
(Δεδομένου ότι δεν άκουσα κάτι καινούριο, ξεθάβω ένα παλιό κλασικό. Το κουαρτέτο «Balanescu» παίζει Kraftwerk). 


Sunday 7 February 2010

~*~




Υπάρχει ήδη μια υπέροχη αφήγηση για τον Gonjasufi στα ελληνικά (στο blog garam0nd, με τα διακριτικά γραφικά και χαμηλόφωνα κείμενα που σε κερδίζουν αμέσως), οπότε δεν πρόκειται να επεκταθώ πολύ... Ο Gonjasufi έρχεται την πιο κατάλληλη στιγμή να ενώσει δυο μουσικά ρεύματα της Δυτικής Ακτής που δίνουν απανωτά διαμάντια τα τελευταία χρόνια: από τη μια τα beats του L.A (Flying Lotus, Ras G, Gaslamp Killer κ.α) και από την άλλη τη βαριά, σκοτωμένη psych σκηνή της California (Wooden Shjips, OM, Six Organs of Admittance κ.α). Οπότε, έχουμε μια τυραννισμένη φωνή να ψάλλει κόντρα στα ψυχεδελικά αποκαΐδια που άφησε η δεκαετία '65-'75 στον ισλαμικό κόσμο (από την Αιθιοπία ως το Πακιστάν), κομμένα και ραμμένα με τη σύγχρονη προσέγγιση στο sampling (βλέπε hauntology). Φανταστείτε τον Madlib χαμένο στα αρχεία της Sublime Frequencies...


Saturday 6 February 2010

BASS CLEF




All the different rhythms [of Αfrica] are a constant supply of inspiration, a big ass-shaking and joyous reminder that dance music can be complicated and funky without turning into breakcore or IDM, that you shouldn’t fear the beats between the beats…  
(BASS CLEF @FACT)

Είναι μια δυτική προκατάληψη να λέμε πως η μουσική που έρχεται από την Αφρική (από μια ολόκληρη ήπειρο!) είναι μόνο ρυθμική και μάλιστα χορευτική. Πέρα από το γεγονός ότι υπήρξαν χιλιάδες κουλτουρες στο αφρικανικό εδαφος (όσες ακριβώς και οι τοπικές φυλές), όλη αυτή η μουσική ποικιλία δεν εξαντλείται στο επίπεδο του ρυθμού. Αντίθετα το μελωδικό στοιχείο είναι τόσο έντονο, που νομίζεις ότι και τα κρουστά τα ίδια τραγουδάνε, διαθέτουν όγκο, χρώμα και υφή. Και φυσικά, τα κρουστά δεν είναι τα μόνα όργανα που υπάρχουν στην Αφρική, ούτε και κυριαρχούν σόνι και καλά πάνω στη φωνή ή τα υπόλοιπα όργανα... 
Με αφορμή ένα εκπληκτικό mixtape με σπάνια αφρικανικά βινύλια προηγούμενων δεκαετιών, παρατηρώ πόσο σύγχρονα μοιάζουν αυτά τα τραγούδια! Και πόσες προοπτικές ανοίγονται στο σύγχρονο bass από δω και πέρα, εάν συνεχίσει να καταλαμβάνεται από την γνήσια ποικιλία των ήχων της Αφρικής (το uk funky δεν ήταν παρά η αρχή). Ο άνθρωπος πίσω από το εν λόγω mixtape είναι ο Ralph Cumbers (aka Bass Clef), ο οποίος έχει βγάλει δυο αρκετά καλά lp στο πρόσφατο παρελθόν, στο leftfield κλίμα των Jazzsteppa ή του Clonious, δηλαδή bass με χάλκινα πνευστά και live drums (ο ίδιος παίζει τρομπόνι ζωντανά). O Bass Clef είχε κάνει θόρυβο στο παρελθόν με το 'Into the Echo Champer' mix, όπου συνδύαζε dancehall, soca, dub από την Καραϊβική με ζωντανό παίξιμο Theremin!


Friday 5 February 2010

SLOW FUCK





Πολύ χαίρομαι το παραπάνω απόσπασμα (που θυμίζει Soul II Soul). Ούτε γρήγορο ούτε αργό. Τα beats εδώ έχουν πέσει κάτω από τα 120bpm, ενώ όλα μοιάζει να έχουν επιστρέψει πίσω στην αρχική ηλεκτρονική τους μήτρα, στην μήτρα ενός απροσδιόριστου electrofunk, πολύ πριν καθοριστούν συγκεκριμένες ταυτότητες και όρια στο αστικό beat...
Σκέφτομαι πως, εάν το αστικό beat είναι η street/χορευτική μουσική ιστορία διάφορων πόλεων (πχ Miami, Detroit, Bristol...), τότε μπορούμε να πούμε πως αυτή εδώ η μουσική έχει έναν πολύ υψηλό δείκτη αστικότητας. Ο βαθμός αστικότητας αυξάνει όσο περισσότερη συνείδηση αποκτά μια δεδομένη μουσική σκηνή του σήμερα για τις urban σκηνές του παρελθόντος (πχ hiphop, jungle, acid-jazz...) όσο και για τις μουσικές σκηνές άλλων πόλεων. Η σημερινή bass σκηνή (στην Βρετανία και όπου αλλού) έχει πολύ αυξημένη αστική συνείδηση, αφού αντλεί ταυτόχρονα από όλα τα μήκη και τα πλάτη της ιστορίας του beat, αποκαθιστώντας την επαφή ανάμεσα σε χρονικά και γεωγραφικά απομακρυσμένες εμπειρίες. (Τα χριστουγεννιάτικα sets του Rinse.FM μίξαραν UR003/The Final Frontier με DMZ/Anti-War Dub και Cybotron με Wiley/Ice Rink, και η ροή μιλούσε από μόνη της). 
Ποιός, άλλωστε, χρειάζεται τις ταυτότητες σήμερα;  Δεν ξέρω ποιος αγωνίζεται για την 'ταυτότητά' του πια, απλώς γνωρίζω πως η πραγματική ελευθερία, στην επικοινωνία και την έκφραση, υπάρχει έξω από αυτές. Γι'αυτό μ'αρέσει κι αυτή η χιλιομπασταρδεμένη μουσική!


(Το video είναι από FunkinEven/Eglo Records)

Wednesday 3 February 2010

Tuesday 2 February 2010

DVA




Grime and funky have been creating some common ground of late -things started to get really interesting when the smooth house grooves got the rude boy treatment from the grime heads, who added a bit of raw dance floor power into the mix.  




Το νέο 12" του Leon Smart (aka
Scratcha DVA) κινδυνεύει να κάτσει βαριά στο στομάχι, όποια ώρα κι αν καταναλωθεί. Είναι σαν εκείνους τους ανθυγιεινούς πολτούς από φρούτα μέσα σε τενεκεδάκι που σου δίνουν στα φαλαφελάδικα αντί για αναψυκτικό, πίνεις μια γουλιά και κλατάρεις. Ο ρυθμός είναι ένα ταμπούρλο σε λούπα, πειραχτήρι που δε σ' αφήνει σε ησυχία, και μερικές σφυρίχτρες. Ο DVA βρίσκεται στο κουρμπέτι ήδη από τις μέρες του jungle, έκανε τις πρώτες του παραγωγές παρέα με τον Terror Danjah την εποχή που μεσουρανούσε το grime, και σήμερα γνωρίζει μια δεύτερη ώθηση στα πλαίσια του uk funky, κάνοντας παρέα με τους πιο εκλεκτούς της τρέχουσας λονδρέζικης σκηνής (Cooly G και Roska). Το 'Natty' είναι μάλλον το πιο 'ξενδιάντροπα' χορευτικό προϊόν της Hyperdub μέχρι τώρα, αφόρητα τροπικό ακόμη και για τα δικά μου δεδομένα. Μοιάζει με τον ήλιο που δεν δύει ποτέ πάνω από τον Πνιγμένο Κόσμο του Ballard.
                


O DVA έχει αναλάβει να σερβίρει Grimey Brekfast, καθημερινά στον RinseFM, 08:00-11:00  ώρα Αγγλίας.