DREAM OF CALIFORNICATION

Η Marry-Anne Hobbs (του BBC) παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα τις εξελίξεις στη δυτική ακτή των ΗΠΑ, την περασμένη Τετάρτη μάλιστα έγινε και το αντίστοιχο in situ αφιέρωμα για το RADIO 1  ("WEST COAST ROCKS").  Όλοι περίμεναν πως κάποια στιγμή θα ερχόταν και  η ώρα των αμερικανών να ανακαλύψουν τη χαμένη τους ιστορία, το hardcore του Detroit και την free jazz της αναρχίας και του μυστικισμού του Sun Ra. Το ότι κατάφεραν να τα συμπυκνώσουν όλα αυτά σε μία κατάσταση  που ξεπερνάει σε αυθεντικότητα και τραχύτητα τις αντίστοιχες ζυμώσεις στο ΝΑ Λονδίνο (δίχως να καπελωθεί η όλη φάση με μια ταμπέλα τύπου dubstep) είναι όντως πολύ shockin' ... Παρατηρώ δε τα εξής:

• Tο groove έχει ξεφύγει από το κυκλικό σχήμα της λούπας. Μάλλον το παρόν groove δεν έχει συγκεκριμένο περίγραμμα και  αναγνωρίσημο σχήμα, παραμένει για την ώρα deforme. Πιο κοντά στην αυθεντική αίσθηση του breakbeat του 1990, σε κείνο το αλλοπρόσαλο, ανεξέλεγκτο beat που αποσυντονίζει  τα μέλη του σώματος στα πρώτα single των prodigy.

• Τα breaks ξεφεύγουν από τα κλισέ drum rolls του George Clinton, μάλιστα δεν πρόκειται καν για sample breaks αλλά μάλλον για πρωτογενή προγραμματισμό πάνω στους κλασικούς ήχους των 808+909. Παρατηρέιται πολυρυθμία και ασυγχρόνιστα μοτίβα να τρέχουν παράλληλα.

• Ο χαρακτήρας της ευφορίας έχει αλλάξει, από την ντόπα προς μια περισσότερο "πνευματική" ψυχεδέλεια, πολύ κοντά στους Sun Ra, Pharoah Sanders, Charles Lloyd.

• Η λογική της σύνθεσης ακουστικού/ηλεκτρονικού μετατοπίζεται από το patchwork στο fusion. Από την εφετζίδικη αντιπαράθεση 303 bleeps και χάλκινων πνευστών (που χαρακτήριζε labels όπως της Talkin' Loud, Mo' Wax & Ninja Tune τη προηγούμενη δεκαετία), στην ώσμωση τους. Το νέο ground beat συμπεριφέρεται ως jazz το ίδιο. Κατέχει την jazz, δεν την σαμπλάρει σαν στολίδι.

• Παρατηρώ μια μετατόπιση από τον καναπέ προς κάτι που είναι όντως club classic, που  φτιάχτηκε in order to dance και όχι in oder to lounge. Η παραγωγή είναι πιο δυνατή, πρόκειται για αργόστροφα beat που σε θέλουν να χορεύεις, και μάλιστα πρωτόγονα, όχι απλά να κουνάς το κεφάλι. Όλα τα όργανα έρχονται στην επιφάνεια, έχουν το ίδιο βάρος, δεν υπάρχουν διακοσμητικά στοιχεία, υπάρχει ωμή ενέργεια όπως στα πρώτα acid trax, είναι όλα to-the-point, δεν υπάρχει καλλιέπεια και πρόθεση στυλιζαρίσματος.

• Είναι μουσική που μπορεί να παιχτεί live. Η σύνθεση εξελίσσεται σε κάθε τετράμετρο, δεν  είναι στατική. Η παρατεταμένη επανάληψη μιας φράσης έχει ξεπεραστεί, οι φράσεις δεν  εξελίσσονται σταδιακά και με παραλλαγές αλλά γρήγορα και αυτοσχεδιαστικά.

• Το ψυχολογικό υπόβαθρο δεν είναι πια η cinematique λαγνεία, αλλά οι άγνωστες απολαύσεις που ανοίχτηκαν για όλους μας στο internet τα τελευταία χρόνια. Δεν είναι τα Twin Peaks,  είναι το Inland Empire, το παιχνίδι χοντραίνει, η απροσδιοριστία του χρόνου και της συνείδησης των avatar, το αδιάστατο σύμπαν στα album του Burial.

• Τέλος σημειώνω την απουσία hype και επιτήδευσης στους νέους παραγωγούς, τη σεμνότητα του Ras-G, που δεν φωτογραφίζονται με στολές της NASA & δεν χαμουρεύονται με την Bjork (!).