Είναι μάλλον σπάνια η συνάντηση ενός περκασιονίστα της jazz με έναν expert του ηλεκτρονικού αυτοσχεδιασμού. Οι kieran Hebden & Steve Reid αυτοσχεδιάζουν παρέα εδώ και κάμποσα χρόνια και το τέταρτό τους album που κυκλοφόρησε τον Δεκέμβρη μου προκαλεί δέος για την ειδική ισορροπία που πετυχαίνει. Είναι μια από τις ελάχιστες φορές που μας δίνεται η ευκαιρία να παρακολουθήσουμε σε τέτοια έκταση και λεπτομέρια την αλληλεπίδραση ζωντανών κρουστών και αναλογικών ηλεκτρονικών πηγών. Και μάλιστα όχι σε ένα ακαδημαϊκό πλαίσιο του τύπου ECM, αλλά μέσα από ένα υπόγειο τζαμάρισμα δύο φίλων που απολαμβάνουν την περιπέτεια χωρίς προθέσεις καλλιέπειας και φορμαλισμού. Χαίρομαι την ωμότητα και την αγριάδα και στις τρεις ηχογραφήσεις του περιστασιακού σχήματος που με κέρδισε μόνον με τη μουσική του, δίχως να συντρέχει κανένα ιντερνετικό hype γύρω απ'το όνομά του. Το παράδοξο είναι ότι ποτέ δε με κέρδισαν οι Fourtet, το solo όχημα του Hebden δηλαδή. Και επίσης ποτέ δεν κατάφερα να αντέξω solo album περκασιονίστα της free jazz για πάνω από δέκα λεπτά! Να όμως που ο συνδιασμός των δύο φαίνεται να δημιουργεί κάτι νέο που ξεπερνάει τις επιμέρους ετικέτες. Μάλιστα αυτό που ακούγεται τελικά δεν μπορώ να το συνδέσω με το προηγούμενο σχημάτων σαν τους Musica Electronica Viva και AMM και τον μνημειακό τους παροξυσμό με την avant-garde.
Εντωμεταξύ παραμένει ζητούμενο το αν τα αναλογικά ηλεκτρονικά μπορούν να παιχτούν ζωντανά από έναν αυτοσχεδιαστή όσο και αν το όλο εγχείρημα της free jazz μπορεί να αποδώσει ομαδικό αυτοσχεδιαμό, ή αν είναι μια ακραία μουσική ουτοπία εν είδη ιστορικής πρωτοπορίας και μόνο. Το ότι η free jazz παράγει έναν παρδαλό θόρυβο καταλίγοντας βαρετή είναι κάτι που απογοήτευσε όσους προσπαθούν να παλέψουν το χάσμα ανάμεσα στη γοητευτική βιβλιογραφία για τη free jazz και τα κατεβατά που αφιερώνει το WIRE για τον Anthony Braxton από τη μία, και τη στρυφνή εμπειρία της ακρόασης από την άλλη.
Ακριβώς εδώ είναι που το παρόν ντουέτο κάνει την έκπληξη. Ακούγεται τόσο απροσποίητα contemporary βασιζόμενο σε μια πάρα πολύ απλή ιδέα: τα χύμα αναλογικά oscillators αποτελούν περιέργως ένα κατάλληλο υπόβαθρο, ουδέτερο και ψυχρό σαν ηχόχρωμα, αλλά και αρκετά εξτρεμιστικό ώστε να διεγείρει τον drummer και να εξάπτει το groove, αφήνοντάς μας ακουστικό χώρο για να απολαύσουμε τους εξαιρετικούς ρυθμούς σε όλη τους τη λεπτομέρια. Και αντίστροφα, τα χορταστικά περίκπλοκα μοτίβα του drum section, με τα γεμίσματα και την σωματικότητα που εκπέμπει ένας αληθινός περκασιονίστας, παρέχουν ένα ιδανικό κόντρα-υπόβαθρο ώστε να μετατρέπουν τα frequency variations του Fourtet σε ουσιαστικό θορυβικό παράγοντα με νέυρο, πολύ μακριά από την αυτάρεσκη πειραματίλα του είδους.
Τελικά η συμβατότητα μεταξύ drummer και modular synths είναι απρόσμενη και το παρόν σχήμα εκμεταλλέυεται και καλλιεργεί αυτό το εύρημα συνειδητά. Το αποτέλεσμα είναι άξιο μελέτης!
No comments:
Post a Comment