Sunday 29 November 2009

INNOVATIVE COMMUNICATION




Τον Matt Edwards (aka Rekids/Radioslave) τον γνώρισα στο album που έβγαλε κάποτε στην Soul Jazz Records, με τον βαρύ, οργανικό ήχο του.  Εδώ προσφέρει ένα mixtape για λογαριασμό του RA, φτιαγμένο αποκλειστικά από τον (απέραντο και σπάνιο) κατάλογο της Innovative Communication, του progressive-ambient label που τρέχει ο Klaus Schulze από το 1980. Το αποτέλεσμα δίνει, από κει που δεν το περιμένεις, μια από τις πιο έντονες εμπειρίες που άκουσα φέτος από mixtape, από κείνα που βάζεις στο σπίτι όταν ξεμένεις με παρέα αργά το βράδυ... Το terror dub ταξίδι ξεκινά και όλα τα κακά σκορπά. Φωνές σε διάφορες γλώσσες και αφροδίσια κρουστά, jazz rhythm section εκτός τόπου και χρόνου και μπάσογραμμές, που αποκαλύπτουν αιφνίδια ότι όλο αυτό το ετερογενές πράγμα συνέβει ουσιαστικά πάνω στις πλάτες του post-punk... Τραχιά voodoo θέματα και ψυχεδελικά tracks που αραβοφέρνουν, με μοναδική χροιά το καθένα, και riffs που αναγγέλουν πολύ έντονα κάτι, αλλά τελικά δεν ξέρεις τίποτα. Οι οπαδοί της AXIOM αλλά και της On-U Sound, όπως εγώ, θα εκπλαγούν. Καθαρτικό!


Saturday 28 November 2009

GRIEVOUS ANGEL




[Grievous Angel] manages to intensify the sweet, sweaty and brilliantly claustrophobic nature of the album into a psychedelic urban headtrip, like the equivalent of stalking the same streets with a headful of potent ganja, perceptions shifted and flavours amplified (occasional pangs of peripheral paranoia included).  (BOOMKAT)

I see Margins Music as a travelogue through London’s postcodes and timezones and I wanted to bring out the mythical, narrative element of the songs. Blackdown and Dusk captured London’s genius loci almost perfectly; my job was to amplify and concentrate it. (GRIEVOUS ANGEL @RA)

Το περσινό Margins Music lp των Dusk & Blackdown παραμένει ένα αγαπημένο σημείο αναφοράς για την street bass μουσική στα τέλη της δεκαετίας. Ο ήχος των μιγάδικων δρόμων του Λονδίνου αρχίζει και ωριμάζει, και με την ανοιχτότητα και την πολλαπλότητά του απελευθερώνει, μάλλον, παρά καταπιέζει την ανθρώπινη συμπεριφορά. Η όλη αντίληψη του Blackdown δεν έχει να κάνει με 'πολυφυλετικό mix', δεν είναι crossover φολκλορικών κλισέ. Δεν είναι Transglobal Underground. Οι άνθρωποι με πολλαπλές γεωγραφικές αφετηρίες στο οικογενειακό τους δέντρο δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας, πλέον, για μια πόλη σαν το Λονδίνο, όπου το 50% του ευρύτερου πολεοδομικού συγκροτήματος είναι μη βρετανικής καταγωγής, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία. Η μουσική που σπρώχνει ο Blackdown (στον RinseFM αλλά και μέσα από το απίστευτο blog του) είναι ότι πιο προωθημένο έχει να δώσει αυτό το δυναμικό του πληθυσμού. Μυστική ατμόσφαιρα αλλά και πολλή οργή, αφιλόξενα τεχνολογικά τοπία αλλά και οι πιο γλυκοί χυμοί της ζωής, η αληθινή ζωή βρίσκεται στον δρόμο, μέσα στην διαρκή εναλλαγή των στιγμών και των αισθημάτων. 
Ο Blackdown επιστρέφει ένα χρόνο μετά με μια τολμηρή ιδέα. Κάλεσε τον Grievous Angel, μια από τις πιο διαχρονικές φιγούρες της uk bass σκηνής, (που παρακολούθησε το jungle να γίνεται garage, το 2-step να γίνεται grime και dubstep, παρόν και σήμερα όπου όλα αυτά αναμειγνύονται εκνέου με καταλύτη την τρέχουσα σκηνή του uk funky), να μιξάρει τις συνθέσεις του Margins Music. Μια εορταστική ροή ρυθμών και διαθέσεων, τόσο ελεύθερων και ανοιχτών που σε αφήνει άναυδο! Ένα μελλοντικό σημείο αναφοράς για το είδος των remix album και των mix cd γενικότερα.               


Το extra mixtape που έφτιαξε ο Grievous Angel για την προώθηση του album είναι επίσης εξαιρετικό, δείχνοντας τις δυνατότητες ενός ανθρώπου που αναμειγνύει όλα τα στάδια της εξέλιξης του uk bass αυτή τη δεκαετία: garage, grime, dubstep, funky. Τέτοιοι άνθρωποι πρέπει να έρχονται να παίξουν εδώ για να κάνουν ground work...

Friday 27 November 2009

ΤΕΦΛΟΝ LIVE!



Σύγχρονη (με όλες τις σημασίες της λέξης) ποίηση από την ομάδα του περιοδικού ΤΕΦΛΟΝ, που θα παρουσιάσει το τεύχος#2, το απόγευμα του Σαββάτου στο Vinyl Microstore της Διδότου. Ευτυχώς που μπορούμε να ακούμε όσα θα συμβούν εκεί live από το vmradio στις 17:00-19:00... τα όσα μαγειρευτούν όμως θα τα φάνε μόνο οι τυχεροί παρεβρισκόμενοι! 
 

Thursday 26 November 2009

DUB TECHNO RUN AMOK




Revered sound-technician Monolake aka Robert Henke returns with his seventh album, meshing synthetic and naturalistic sound in his highly sophisticated and considered manner. Henke also makes a point of stating that the album was created without compression, allowing for dynamics that have become increasingly lost since the music has become oriented towards Radio, and subsequently mobile phones, laptop speakers etc, lending the recordings to concentrated listening when all the elements can be enjoyed in their fully spectral, spatially organised majesty.  (ΒΟΟΜΚΑΤ)

Η πιο φευγάτη μετάλλαξη της χρονιάς από τον Robert Henke (aka Monolake) στο έβδομο(!) προσωπικό του lp. Η πάλαι ποτέ μακάρια συνύπαρξη dub και techno σαλτάρει λόγω ανίας, επιταχύνει και αρχίζει να ξεφεύγει από την κανονική τροχιά της. Τι πήγε στραβά; Ο άξονας Βερολίνο-Detroit (Chain Reaction-Deepchord/Echospace) παρακολουθεί το grid των 4/4 να παραμορφώνεται κάτω από την έλξη του sub-bass, ο χρόνος παύει να είναι μετρήσιμο μέγεθος και αυτό που κάποτε ήταν techno αρχίζει να μοιάζει όλο και πιο πολύ με σαλταρισμένο tribal. (Το πέλμα ενός μικρού λεμούριου πατάει στον αυχένα του. Αλλά ο Lee δεν φοβάται τον Πανικό. Συγκεντρώνεται στη διχάλα ανάμεσα στα σκέλια, εκεί που κάποτε βρισκόταν η ρίζα της ουράς. Νιώθει το σαγόνι του να πλαταίνει. Ασημένιες λάμψεις στο μέτωπό του). 
To 'Silence' είναι μια παράδοξη, καλπάζουσα μορφή 2-step techno που μόλις έχει περάσει το όριο. Ο Robert Henke είναι πάρα πολύ τολμηρός, δεν περίμενα ποτέ ότι θα έφτανε τόσο μακριά. Δεν είναι μόνο οι ηχητικές του πηγές και οι περίεργες τεχνικές παραγωγής που χρησιμοποιεί (το concept πίσω απ'την παραγωγή είναι απίστευτο), αλλά η ίδια η μουσική του, που μπαίνει με τα μούτρα στη ζώνη του dread, στα θερμόπληκτα κλίματα της Καραϊβικής, δίνοντας το πιο οξύ dub της χρονιάς!           


Wednesday 25 November 2009




Απόψε στην ΥΦΑΝΕΤ η ζωή της Judith Butler (σε ντοκυμαντέρ), κι ακόμη, η drag σκηνή  στο Harlem(!) από την Jennie Livingston. Οι προβολές ξεκινούν στις 18:30.

Monday 23 November 2009

SLUM ROCKERS





Οι τζαμαϊκανοί που ζούσαν στα γκέτο του Kingston, αθόρυβα και μακριά από την άνετη ζωή, ήταν αθώοι στην προσωπική τους ζωή. Ήθελα να δείξω αυτή την πλευρά τους. Η Τζαμάικα ήταν ένας ονειρικός κόσμος, όπου η πραγματικότητα όπως την ξέρουμε δεν μπορούσε να ισχύει. Ζούσαν σε μια κατάσταση που τους απομόνωνε από τον πραγματικό κόσμο. Δεν είχες πουθενά να πας, σπάνια υπήρχε κάποιος που μπορούσες να αποκαλέσεις  «μπαμπά», υπήρχαν απλά άντρες που είχαν σχέσεις με γυναίκες. Δεν υπήρχε κανονική δομή στην οικογένεια. [...] Όταν άκουσα τον Agusto Pablo κατάλαβα ότι ήταν κάτι πολύ βαθύ, δεν ήταν απλά αυτό που άκουγες. Η reggae ήταν μουσική με εύρος και μεγάλη ποικιλία σε ήχους κι αν ψάξεις τι έγινε σ'αυτή από το τέλος των '60s μέχρι τις αρχές των '70s, είναι αδύνατο να πιστέψεις ότι όλα τα έκαναν οι ίδιοι 20-25 άνθρωποι στα studio του Kingston. Κυριολεκτικά. Όλα τα είδη ξεκίνησαν ταυτόχρονα κι από τους ίδιους μουσικούς. 
Μπορείς να το αποκαλέσεις γκέτο, αλλά δεν ήταν πραγματικά. Τα γκέτο στην Τζαμάικα ήταν γειτονιές που αποτελούνταν από κατοικίες γύρω από αυλές, όπως στην Αθήνα του '20 και του '30, ή όπως τα αφρικανικά χωριά. Μέσα σ'αυτές υπήρχαν κοινωνικοί μηχανισμοί που λειτουργούσαν αυτόνομα και ξεχωριστά από το γενικό σχήμα, που ήταν η κυβέρνηση, η αστυνομία, ο στρατός και η δικαιοσύνη. [...] Μπορούσες να συναντήσεις τους πιο γλυκούς ανθρώπους και τις πιο ενδιαφέρουσες περιπτώσεις, ένα εργοστάσιο εκφράσεων σε ένα μέρος τόσο μικρό. Οι μικρές ομαδικές φτωχικές κατοικίες ήταν περισσότερο σαν φαβέλες και λιγότερο σαν γκέτο. [...]  Οι άνθρωποι που ζούσαν εκεί κι έφτιαχναν μουσική τα έτρεμαν τα όπλα.  Δεν τα χρησιμοποιούσαν οι ίδιοι. Δεν ήταν ανόητοι, ξέρεις. Δεινοπαθούσαν από αυτά.  
(Ted Bafaloukas @VICE)

So what if the new proletarian position is that of the inhabitants of slums in the new megalopolises? The explosive growth of slums in the last decades, especially in the Third World megalopolises from Mexico City and other Latin American capitals through Africa (Lagos, Chad) to India, China, Philippines and Indonesia, is perhaps the crucial geopolitical event of our times. It is effectively surprising how many features of slum dwellers fit the good old Marxist determination of the proletarian revolutionary subject: they are "free" in the double meaning of the word even more than the classic proletariat ("freed" from all substantial ties; dwelling in a free space, outside the police regulations of the state); they are a large collective, forcibly thrown together, "thrown" into a situation where they have to invent some mode of being-together, and simultaneously deprived of any support in traditional ways of life, in inherited religious or ethnic life-forms.
While today's society is often characterized as the society of total control, slums are the territories within a state boundaries from which the state (partially, at least) withdrew its control, territories which function as white spots, blanks, in the official map of a state territory. Although they are de facto included into a state by the links of black economy, organized crime, religious groups, etc., the state control is nonetheless suspended there, they are domains outside the rule of law.  

Διαβάζοντας την συζήτηση του σκηνοθέτη του Rockers με τον MHulot στο πρώτο τεύχος του ελληνικού VICE μένει κανείς έκπληκτος με το πόσα λίγα ξέρουμε για την πραγματική τοπογραφία και τις συνθήκες στις οποίες ζούσαν οι μουσικοί της Τζαμάικα. Μόνο κάτω από συγκεκριμένη ατμόσφαιρα θα μπορούσε να δημιουργηθεί μια τέτοια μουσική: ομαδικές κατοικίες, συμπλέγματα slums απροσπέλαστα για τους κεντρικούς θεσμούς, παιδιά δίχως «πατρότητα», ερωτικές σχέσεις χωρίς αρχή, μέση και τέλος, θρησκευτικός συγκριτισμός. Όλα αυτά καταπολεμήθηκαν στην Καραϊβική (διαδοχικά) από τον χριστιανισμό, τον κομμουνισμό και, τέλος, το εμπόριο κοκαΐνης. 
O Slavoj Zizek, μιλώντας για τα σύγχρονα slums (που δεν είναι περιορισμένα γκέτο αλλά αχανείς ημι-κοινοβιακές εκτάσεις), περιγράφει μια ανάλογη κατάσταση -σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα. Σε ένα παγκόσμιο χώρο που ταυτίζεται μέχρι και το τελευταίο του κλάσμα με την οικονομία, οι παραγκουπόλεις είναι σαν μαύρες τρύπες. Οι κάτοικοί τους (πάνω από ένα δις παγκοσμίως) δεν είναι καν εργαζόμενοι, δεν συμμετέχουν στο κράτος. Τα πράγματα που τους περιβάλλουν δεν είναι προϊόντα σχεδιασμού (design), αλλά αντικείμενα bricollage (αυτοσχέδιας συναρμολόγησης). Γιατί οι ανθρωπολόγοι δεν πανε να μελετήσουν αυτά τα φαινόμενα και ασχολούνται (ακόμα) με το εξωτικό και τις «μουσικές του κόσμου»; Το dub και η reggae βγήκαν μέσα από την σύγχρονη Τζαμάικα, δεν είναι φολκλόρ. Εμείς, από τη άλλη, είμαστε ανθρωπολογικά νεκροί, δεν φτιάχνουμε τίποτα μόνοι μας, όλα είναι μαζικό service, ακόμα και οι 'προσωπικές στιγμές'  ή οι στιγμές 'δημιουργικότητας' είναι αφηρημένα προϊόντα εξειδίκευσης -και δεν είναι παρά στιγμές, με το χρονόμετρο. 
Dub come save us...     


Saturday 21 November 2009

LOVER'S DUB




I was blown away by Roger's tone and his gravity. I felt it echoed someone like Linton Kwesi Johnson who I'd always been a massive admirer of. He has such an amazing tone of voice generally. Knowing he already had that, and then busting into the falsetto – it was incredible. I just get bored of the middle ground – I love extremes. I love really beautiful music or I love really ugly music. For me it's an assertion of life. [...] It's very much a case of “less is more”, as opposed to the wall of sound that I'm known for. I wanted to make it apparent that I am equally interested in spaciousness. And Dub! If anything I guess it's a dub lovers album, because those are the most potent inspirations on the record. When I hear it, that's where it comes from. So it's a reversion to space and the sensuality of bass. [...] There are spoken narratives on the album. It's almost a classical album – everything late 20th century was post-modern, abstract. This isn't, it deals with very central themes.   (KEVIN MARTIN @FACT)

Debut album 'Waiting for You' has the gravitational pull of a black hole with a wide-screen sound that is also devastatingly intimate. It’s soaked in shimmering forgotten melodies that wouldn’t be out of place in a David Lynch movie and distant hooks from underground clubs on the periphery of your senses. [King Midas Sound] is an entirely organic and accidental trio, surrendering control and giving into a hitherto submerged sense of sublime melody.   (THE QUIETUS)

Η επιστροφή του Kevin Martin (aka The Bug) είναι ένας μικρός κατακλυσμός. Η καρδιά επιστρέφει πίσω στο σώμα, η συνείδηση πίσω στην ψυχή, και το dub γίνεται ξανά το ηχείο της πόλης, το σημείο απ' όπου όλα ξεκινούν και όλα καταλήγουν. Ο δεσμός τριών ανθρώπων, του ποιητή Roger Robinson που κατάγεται από το Trnidad, της γιαπωνέζας Kiki Hitomi και του Kevin Martin. Με μελωδίες που γέρνουν και βυθίζονται όλο και περισσότερο στο σκοτάδι, στη σύντομη διάρκεια του ντεμπούτου των King Midas Sound, το πολυφωνικό τρίο αφήνεται στο συναίσθημα μέσα απ' το τραγούδι, και τους στίχους που αντιμετωπίζουν τα βασικά θέματα της ζωής. Ύστερα από δεκαετίες κατάχρησης της ειρωνείας και του κυνισμού στο πεδίο της κουλτούρας, όπου ο κόσμος συνήθισε να μην παίρνει στα σοβαρά τίποτα (και τώρα που το internet έδειξε σε όλους τι σημαίνει the end of the affect, με το σπλάτερ του sex να γίνεται όλο και πιο μπανάλ, τόσο on όσο και off-line), η μουσική δείχνει και πάλι τον δρόμο. Όσα συμβαίνουν στο 'Waiting for You' μπορούν να εκτιμηθούν με το σώμα και την καρδιά. Η ατμόσφαιρά του υπάρχει μέσα στην πόλη, προβάλλοντας ως κάτι κανονικό και όχι ως κάτι εξαιρετικό: η καθημερινή συνθήκη έχει ξεπεράσει εδώ και καιρό τα παιχνίδια του νου και την αφηρημένη 'φαντασία'. 

Η ακρόασή του σε απελευθερώνει, μάλλον, παρά σε εγκλωβίζει στο 'καλλιτεχνικό' προϊόν. Σε αντίθεση με τα ορόσημα της δεκαετιάς του '90, όπου θεαματικά, υπερφιλόδοξα album παρείχαν μια εμπειρία που επικεντρώνεται στο ίδιο το προϊόν, κι εξαντλείται στην πράξη της ακρόασης... η σύγχρονη αντίληψη της HYPERDUB για τη μουσική είναι τόσο ελλειπτική, που επιδρά πάνω σου κυρίως μετά το τέλος της ακρόασης, ενώ η ίδια η ακρόαση παραμένει επώδυνη: χαμηλώνεις την ένταση και σκορπάει, ακούγεται φτωχή κι λειψή˙ δυναμώνεις την ένταση και το μπάσο τρώει τα πάντα, γίνεται σχεδόν ανυπόφορο... 


Friday 20 November 2009

A LONDON TING




Like grime itself, when Roll Deep define their own terms they are strongest-- shockingly innovative and brutally uncompromising. [...] But it's when Street Anthems unearths the relatively lost classics that the importance of the compilation is apparent. Early grime anthems like "Roll Deep Regular" and "Bounce" were critical in the creation of a unique, shockingly original genre, different from the DJ-based, house-inspired UK garage scene it rose out of. Wiley's glacial "eski" synths sounded cold and alien. MCs laced these distant and strange beats them with acutely local bars-- lyrics dripping in East London slang and narratives.  (BLACKDOWN)

Roll Deep, the grime group once spearheaded by Dizzee Rascal and Wiley, have never made an album truly representative of their talent. Street Anthems is a Greatest Hits collection and predictably is the best Roll Deep full length by miles. It opens with three of the best vocal grime tracks of all time: the previously unreleased vocal of Wiley’s ‘Eskimo’ instrumental and posse cuts ‘When I’m Ere’ and ‘Roll Deep Regular’. The level of innovation on the production of these three tracks is spectacular. If you want to know what people mean when they describe grime as brilliant minimalism, listen to these three tracks.  (FACT)

Οι Roll Deep είναι μια all-star grime κολλεκτίβα του ανατολικού Λονδίνου με ιδρυτικά μέλη τους, διεθνώς διάσημους πλέον, Wiley και Dizee Rascal. Αυτό εδώ το compilation μαζεύει ομολογουμένως τις σημαντικότερες στιγμές τους, καθώς και σπάνια tracks και original versions που δίνονται σε ευρεία κυκοφορία για πρώτη φορά. Τα πρώτα grime instrumentals αντιπροσωπεύουν μια από τις πιο καινοτόμες περιόδους στη βρετανική ηλεκτρονική σκηνή, και συνεχίζουν να εμπνέουν ακόμα τους παραγωγούς αιχμής της μετα-dubstep εποχής. Πολλοί έφτασαν να κάνουν λόγο για paradigm-shifting, παραλληλίζοντας το πρώτο κύμα του grime (2002 και μετά) με την κατάσταση των ΗΠΑ κατά το πρώτο μισό της δεκαετίας του '80, και τη γέννηση των πρώτων μορφών urban ηλεκτρονικής μουσικής - electro, rap, house και techno. Το grime δεν μπορεί να περιγραφεί με κανέναν από τους τέσσερεις αυτούς όρους. Ξεκινά το παιχνίδι από την αρχή, παίρνοντας εντελώς νέα θέση στα ίδια αυτά θέματα του φουτουρισμού και της τεχνολογίας, όπως αυτά διαμορφώθηκαν εκ νέου την τελευταία δεκαετία. Μια νέα σχέση μεταξύ ανθρώπινου σώματος και τεχνολογίας προκύπτει, εντελώς διαφορετική από την συνθήκη που είχαν καθιερώσει τα σχήματα της δεκαετίας του 1980. Το δέος απέναντι στην τεχνολογία, ο μαζοχισμός της ρομποτικής επανάλληψης, η λού(μ)πα της disco, έχουν εξαφανιστεί. 
Ποιό πράγμα τα έχει αντικαταστήσει όλα αυτά είναι δύσκολο να προσδιοριστεί. Ας πούμε για την ώρα πως το grime μεταχειρίζεται την τεχνολογία περισσότερο σαν όπλο, πιο κοντά στον ρεαλισμό παρά στην φυγή (escapism). Εντέλει, νομίζω πως η bass μουσική προσφέρει μάλλον ένα εργαλείο εξέτασης και αλλαγής των σύγχρονων συνθηκών, παρά απλώς ένα σύμπτωμα αυτών των συνθηκών. Αυτό είναι που την κάνει, ίσως, να διαφέρει από όλη την προηγούμενη ηλεκτρονική μουσική...  


Thursday 19 November 2009

RUSTIE @BIOS!




Αυτό το σκατούλι από τη Γλασκώβη, που παίζει στα πάρτι της Warp αναμειγνύοντας 80's boom-bap με σημερινό grime, συνταρακτικά 8bit bleeps και offbeat hip-hop, έρχεται στο Bios της Αθήνας, με warm-up από τον Gizmo! O οποίος ντράπηκε, κατά πως φαίνεται, να βάλει στην αφίσα τον ίδιο τον Rustie, κι έτσι κότσαρε το concept που βλέπετε. Χμ... 

Όλα αυτά την Παρασκευή, μόλις με €5!   




THE ELEMENT OF GRIME


I’ve always been fascinated by these little squiggly synths, whether it’s been in jazz funk, or gangsta rap, or 80s synth pop… and also grime. That’s what I love most about grime actually, that kind of hyper-coloured sound. I was never so into the aggression of grime – I liked it in the MCs and the music, but it was actually how fucking beautiful melodically Target, Wiley, Terror Danjah, Ruff Sqwad and Jammer were – the Chinese style instrumentals.  (KODE9 @THE GUARDIAN)

Στην τελευταία συνέντευξη του ο Kode9 κάνει λόγο για τη μουσική της Jamaica ως ϊό. Η ηλεκτρονική μουσική της βρετανίας ειδομένη σαν μια σειρά μεταλλάξεων αυτού του ϊού. Η κουλτούρα των soundsystem των δεκαετιών '60 κι '70, οι ρυθμοί που ξεπήδησαν τότε -reggae, dub, lover's rock, soca, ska- μεταναστεύουν από την αποικία στη μητρόπολη και 'προσβάλλουν' τη μουσική της βρετανίας σε δυο σημεία-κλειδιά: το punk και τη χορευτική μουσική. Η κυρίαρχη κουλτούρα αφομοιώνει τον ϊό, αποκτά ανοσία, κι έτσι ο ϊός μεταλλάσσεται, δυναμώνει και αποκτά συνείδηση. Με όχημα την HYPERDUB όλη αυτή η σκέψη περνάει στη πράξη.
Πέρα από την Καραϊβική, οι εμμονές του Kode9 έχουν κι ένα δεύτερο γεωγραφικό σημείο αναφοράς, την Άπω Ανατολή. Μια μανία που είχε ξεκινήσει από την προηγούμενη δεκαετία (με τις Mo'Wax και NinjaTune, αλλά και ακόμα πιο συνειδητά στον Photek), κυριάρχησε ως εμμονή και στα grime instrumentals αυτής της δεκαετίας. Ο Kode9 μαζεύει όλα τα hyper-grime κομμάτια σινο-ιαπωνικού φουτουρισμού και φτιάχνει ένα ημίωρο mixtape για λογαριασμό του Lower End Spasm. (Το οποίο δίνει και links για την παρουσία του κινέζικου πληθυσμού στο Λονδίνο). 


Wednesday 18 November 2009

DRASTIC ELEMENTS



Cross breeding the chunked out, reverberated breaks of drum and bass with the time frame and template of dubstep and the kind of sample splicing that made DJ Shadow type compositions so infuriatingly engulfing back when, Wilson manages to defiantly sound like ... well, like himself.  "But for me dubstep has been a great scene to be involved in, to watch it grow, even with the politics that seems to go with it. As a producer it is quite freeing. I'm into a lot of styles, and I love my deep techno and house, so it is good to be able to go back to that kind of style and people still call it dubstep."  (ELEMENTAL @KMAG)

Με ένα χορταστικό ντεμπούτο lp κι ένα συναρπαστικό mixtape, ο Adam Wilson (aka Elemental) χώνεται βαθιά στο παιχνίδι. Μια χαλασμένη γεννήτρια μπάσου κατεβάζει τα πιο κολλημένα μοτίβα, επίμονο acid της παλιάς σχολής, μηχανικά breakbeats και ψυχωτικό tribal, σε άφθονες ποσότητες... όλες οι χοντρές εμμονές του αστικού ήχου (που κάποτε ονομαζόταν Jungle) συμπιεσμένες σε κενό αέρος. Ο Elemental ανακαλύπτει τον κοινό κώδικα ανάμεσα στην dub, το acid-house και το break, και οδηγείται στο 'dubstep' μέσω μιας εντελώς πλάγιας οδού. Τι ανακούφιση... 


Monday 16 November 2009

WHERE WERE U IN '02?




So let’s say this is 2002. What you do hear is a snapshot of the early Benga and Skream sound. In many ways it was this just a little of a broad body of work - they were prolific writers, with literally thousands of tracks made between them, many now lost due to hard drive crashes and PC viruses - that transitioned dubstep from the dark swung garage of El-B, Horsepower and Zed Bias to the mid era of Loefah, Mala, Coki, Kode9, and of course Skream & Benga themselves. [...] What you see in Skream, Benga and also Plastician's sound of the time is a vision that's dark, clipped, minimal and grime-inspired. Listen to their sound, built on Fruity Loop synths, and there's a coldness to it.
While Skream and Benga have since made more emotive records, I'm nostalgic for this era, especially as it now no longer makes up such a large proportion of the output of the scene. But this proportion played a crucial role. Around these times UK garage as a scene was all but collapsed, grime was going it's own angry way and no one wanted to touch what would be dubstep with a barge pole. El-B got frustrated at the darkness in the Forward>> scene and disbanded Ghost to form El-Tuff while Zed Bias began to be interested in broken beats. So as the dubstep scene narrowed while everything around it collapsed, in retrospect these sparse beats acted like a palate cleanser. Some critics mourn loss the house/garage/r&b touches, and with good reason, but the narrowing into Benga and Skream's sound made room for subsequent possibilities. Here was a dark minimal plateau: what can we build on it?

Πέντε χρόνια κλείνει και το blog του Blackdown φέτος. Ο πιο πολύτιμος χρονικογράφος της εξέλιξης του dubstep προσφέρει ένα ιστορικό mixtape από τις πρώιμες μέρες του 2002(!) φτιαγμένο από τον Hatcha. Ήταν η εποχή που το uk garage είχε εκφυλιστεί ήδη εμπορικά, ενώ το grime τρωγόταν από το γνωστό κλίμα επιθετικότητας. Τα sets του Hatcha στις θρυλικές βραδιές FWD>> πήραν μια σκοτεινή στροφή στα beats του 2-step garage και η αρχή είχε γίνει. Ο ψυχρός και κλειστοφοβικός ήχος των πρώτων εκείνων ημερών εμπλουτίστηκε σταδιακά με την δομή της reggae και του dub, κι έγινε ακαταμάχητος: ένα νυχτερινό sountrack σε αργή κίνηση υπό το βάρος του sub-bass, ο ήχος του halfstep και των Digital Mystikz ήταν αυτό που γοήτευσε και κέρδισε πολλούς αφοσιωμένους οπαδούς. Ο Blackdown δίνει κι ένα δεύτερο ιστορικό set, φτιαγμένο από τον Skream το 2005, για να δείξει αυτή τη μετάβαση από το dark garage στο 'ώριμο' dubstep.  Δυστυχώς το κοινό εκτός βρετανίας άργησε πολύ να ανακαλύψει όλη αυτή την ιστορία, και τώρα πια που βρισκόμαστε σε θέση να το εκτιμήσουμε, αυτό άλλαξε τόσο πολύ, πριν καν προλάβουμε να το χαρούμε. 
Κατανοητή η νοσταλγία λοιπόν. Προς το παρόν οι Blackdown και Kode9, οι δυο guru/χρονικογράφοι της σκηνής, αγκαλιάζουν όλο το φάσμα του βρετανικού bass: από το grime στο dubstep και από το garage στο funky του Λονδίνου, και ως τους technicolour beatmakers του Bristol και της Γλασκώβης -όλα γίνονται πιο ενδιαφέροντα όταν παίζονται το ένα δίπλα στο άλλο και οι πιθανότητες παραμένουν ανοιχτές, παρά αν τα αντιμετωπίσουμε σαν απομονωμένες 'κατηγορίες'...  


REVOLTING BASS




[The sound of Hackman] like the best of funky, it seems to zig zag between polar opposites rather than choosing one extreme to pursue. Hackman’s sound is characterised by warm analog sub bass and asymmetric percussion layered over a 4x4 base. But there’s an abundance of interesting groove and warm bass in the 130ish/funky spectrum: what makes Hackman’s sound stand out from the crowd is a great propensity for saccharine sweet melodies that contrast with the dark sub and scattered drums. These melodies seem to echo MJ Cole’s turn of the millennium 2step productions, with lush touches despite a tuff club exoskeleton.   (BLACKDOWN)

Κάτι αρκετά περίεργο συνέβαινε στις βραδιές jungle της προηγούμενης δεκαετίας στο Λονδίνο (σύμφωνα με τη μαρτυρία του Simon Reynolds): στο μικρότερο δωμάτιο των club -που προοριζόταν για χαλάρωση- παιζόταν garage house. Περίεργη επιλογή. Δεν μπορώ να φανταστώ πολλούς οπαδούς της drum'n'bass να χαλαρώνουν με καρεκλάτο garage. Το ένα αποκλείει το άλλο. Όπως το πορνό και οι απαγορευμένες ουσίες, έτσι και η χορευτική κουλτούρα χωρίστηκε σε σκληρό και μαλακό πυρήνα. Κι όμως. Το νεοϋορκέζικο garage house φάνηκε χρήσιμο στα jungle raves. Όντας το ίδιο η πιο αφροκεντρική και soulful εκδοχή της house, με υπνωτικές φωνές και dubby feeling που κοντράρεται από τις συγκοπές του swing, το us garage πρόσφερε πράγματα που ήταν σε θέση να εκτιμήσουν οι original junglists του Λονδίνου. Το us garage παιζόταν στο βρετανικό έδαφος σε ταχύτητες jungle (+170bpm), οι παραγωγοί μιμήθηκαν τον ήχο που άκουγαν απ'τους djs... κι έτσι, προέκυψαν διαδοχικά το speed garage, το bassline house και τελικά ο ήχος που ονομάστηκε uk garage. Ο ήχος αυτός κατάφερε να επανενώσει τη βρετανία κάτω από ένα νέο groove, που κρατάει μεν όλο το ζουμί του original uk hardcore (sub bass, rolling beats, 'σκληρή' παραγωγή), αλλά και όλη τη γλύκα της soul jazz και την grass-roots κουλτούρα της reggae.
Σήμερα, μια ολόκληρη δεκαετία μετά από όλα αυτά, ένα νέο κύμα uk house μουσικής διαδίδεται μέσα από το πειρατικό ραδιόφωνο και κατακτά τα λονδρέζικα υπόγεια: το uk funky. Φτιάχνεται από τον πολυφυλετικό ιστό στη νότια και ανατολική περιφέρεια της πόλης του Λονδίνου, και συντονίζεται με τα κύματα της slum bass μουσικής που υποβόσκουν από το Johanesburg και την Angola ως τη Λισαβόνα, και από τη Βαλτιμόρη ως τις φαβέλες του Rio και την πόλη του Μεξικό. Πολυρυθμία, percussion που βαράει εκτός μετρονόμου, μελωδικά κρουστά και κρουστές μελωδίες που ακούγονται out of tune. Και φυσικά τόνοι ολόκληροι από τρσδιάστατο μπάσο.
Πάνω στην ώρα ο Blackdown παρουσιάζει τον Hackman, ένα νέο παραγωγό που συνδυάζει τις ρίζες του uk garage με την τελευταία λέξη του uk funky: instrumental και sampledelic ταυτόχρονα, με καθαρές μελωδίες και βρόμικο μπάσο, με κλασικό πιάνο αλλά και technicolour τοξίνες, με σταθερά μοτίβα τεσσάρων τετάρτων που η κανονικότητά τους σπάει από offbeat percussion...


Όσον αφορά τις τοπικές bass σκηνές σε όλον τον κόσμο, το καταπληκτικό Generation Bass blog μας προσανατολίζει, χωρίς διακρίσεις και χωρίς υποψίες εξωτισμού.

Friday 13 November 2009

CINNAMAN • BEAT DIMENSIONS




Επίσης ο Cinnaman από την ομάδα των Beat Dimensions, (υπεύθυνη για την ομώνυμη σειρά συλλογών και ιδιοκτήτες του Rush Hour) θα βρίσκεται στη Θεσ/νικη την Κυριακή. Στο sp!timou με ελεύθερη είσοδο!

MONO/POLY • TOKiMONSTA • ILLUM SPHERE




Δυο από τα αγαπημένα παιδιά της σκηνής του L.A, της Marry Anne-Hobbes και του Brainfeeder (του label που ανήκει στον Flying Lotus), ζωντανά στην Τεχνόπολη της Αθήνας. Μαζί τους ο βρετανός Illum Sphere. Το Σάββατο, με €10!  

(MONO/POLY interview & mixtape @SonicRouter)