Είναι γεγονός ότι όταν η μυθική σκέψη -δεν θα έλεγα εξαφανίστηκε αλλά- πέρασε στα παρασκήνια της δυτικής σκέψης κατά την Αναγέννηση και τον 17ο αιώνα, τότε τα πρώτα μυθιστορήματα άρχιζαν να εμφανίζονται αντικαθιστώντας τα αφηγήματα που πλάθονταν σύμφωνα με το μοντέλο της μυθολογίας. Και ήταν ακριβώς εκείνη την εποχή που γίναμε μάρτυρες της εμφάνισης των μεγάλων μουσικών στυλ που χαρακτήριζαν τον 17ο και περισσότερο τον 18ο και 19ο αιώνα.
Έμοιαζε σαν η μουσική να είχε αλλάξει εντελώς την παραδοσιακή της μορφή για να αναλάβει τη λειτουργία -τη διανοητική και τη συγκινησιακή λειτουργία- που η μυθική σκέψη εγκατέλειπε περισσότερο ή λιγότερο την ίδια περίοδο. Όταν μιλώ εδώ για μουσική θα πρέπει, φυσικά, να προσδιορίσω τον όρο. Η μουσική που ανέλαβε την παραδοσιακή λειτουργία της μυθολογίας δεν είναι το οποιοδήποτε είδος μουσικής, αλλά η μουσική όπως εμφανίστηκε στην Ευρώπη τον πρώιμο 17ο αιώνα με τον Frescobaldi και στον πρώιμο 18ο με τον Bach.
('Μύθος και Νόημα' Claude Levi-Strauss, Καρδαμίτσα 1986)
Ο Claude Levi-Strauss πέθανε μια βδομάδα πρίν. Αυτό που έκανε σε όλη του τη ζωή ήταν να καταγράφει επί τόπου τους μύθους και τη σκέψη των τελευταίων αυτόχθονων φυλών ανά τον κόσμο. Έπειτα ανέλυε τη δομή και τη λογική τους, αποκαλύπτοντας μια εκπληκτική οργάνωση κάτω από πράγματα που ανέκαθεν θεωρούνταν "δεισιδαιμονίες των αγρίων". Όταν δούλευε άκουγε διαρκώς μουσική, αλλά μόνον από το ραδιόφωνο και ποτέ από δίσκους, γιατί έλεγε πως έτσι ακούγονταν πιο ζωντανή (ή λιγότερο νεκρή). Η μουσική μπορεί να κουβαλά διάφορα πράγματα μέσα της -ιδίως τα πράγματα εκείνα που απειλούνται κάθε φορά με εξαφάνιση.
μετά το ποστ για τον λεβι στρος εχω μεγαλυτερη ανυπομονησια να σε γνωρισω...
ReplyDelete