To 'Digidesign' του Joker είναι κατά τη γνώμη μου το πιο χαρακτηριστικό δείγμα γραφής της τελευταίας γενιάς μουσικών και αποκαλυπτικό της προσέγγισής τους στον ηλεκτρονικό ήχο. Η μελωδία του συγκεκριμένου track είναι από τις πιο κολλητικές που έχω ακούσει σε χορευτικό instrumental, κερδίζοντας μια θέση δίπλα στο πάνθεον του είδους κομματιών-ύμνων σαν τα 'Analogue Bubblebath 1' του Aphex Twin και 'Lush 3.1' των Orbital. Μόλις είκοση(!) χρονών και κάτοικος Bristol, ο Joker γίνεται με τον καιρό το αγαπημένο παιδί του τέλους των '00s, κερδίζοντας μια μεγάλη γκάμα μουσικόφιλων, από τον σκληρό πυρήνα του βρετανικού dubstep ως τους οπαδούς του οχτάμπιτου hip-hop της μετα-Dilla και μετα-Madlib Αμερικής. Η μουσική του μιλάει σε όλους, ακόμη και στο mainstream ακροατήριο, αφού θυμίζει διαχρονικά ραδιοφονικά tunes των δυο προηγούμενων δεκαετιών, την soul του '80, τους Cameo αλλά και G-funk, και τις καλύτερες στιγμές του πιο πρόσφατου Grime. Ή μάλλον δεν θυμίζει αυτά καθαυτά τα παραπάνω είδη αλλά την ατμόσφαιρα που δημιουργούν, σε μια instrumental, αφαιρετική version. Κάθε κομμάτι του εμψυχώνει και από μια χαρακτηριστική εικόνα της εφηβίας, τις αγοροπαρέες που λιώνουν μπροστά από τα video-games σε έναν χώρο γεμάτο καπνό, τα μπιλιάρδα και το Baywatch, την αναβολική κουλτούρα του γυμναστηρίου, και όλη τη σαμπανιζέ λαγνεία της Δυτικής Ακτής των ΗΠΑ. Γενιές επί γενεών μεγάλωσαν μέσα στα σκουπίδια. Το θαύμα των τωρινών εικοσάριδων συνίσταται στο ότι δεν έχουν κόμπλεξ με το trash, κολυμπούν άνετα μέσα σ'αυτό, και ανασύρουν μια απίστευτα "περιεκτική" μουσικότητα, που τα δέχεται όλα, και όλα τα αλέθει, φτιάχνοντας τελικά έναν πολυ-τοξικό illustration χυλό, έναν ήχο που συμπυκνώνει όλη την media-design πραγματικότητα και την υπερέκθεση στο θέαμα...Οι άμυνες αυτής της γενιάς μού φαίνεται πως είναι ο ίδιος ο κορεσμός: το θέαμα αυτο-ακυρώνεται λογω της υπερτροφίας του, αφού τελικά για να επιβιώσουν τα νεύρα τους παθαίνουν ανοσία. Ή κάτι τέτοιο.Η αλήθεια είναι πως δεν μπορώ να εξακριβώσω από που προέρχεται όλος αυτός ο oίστρος μουσικών σαν τον Joker ή τον Zomby, και που πηγαίνει. Αυτό θα πει πως παρακάμπτουμε κάθε αναβίωση των '80s που γνώρισε μέχρι στιγμής ο οργανισμός μας. Γιατί αυτό εδώ το παιδί μιλάει για το σημερινό βίωμα, με τρόπο ευθή και αδιαπραγμάτευτο, επαναφέροντας τη χαμένη δραματικότητα και το νεύρο που είχε χαθεί προ πολλού από την χορευτική μουσική...
Πραγματικά, respect.
No comments:
Post a Comment