Ακούγοντας το διπλό cd 'Open Strings: Early Virtuoso Recordings From The Middle East, And New Responses' θυμήθηκα τις πιο περίεργες συνοικίες της Πόλης, όπου κανείς μπορεί να δει, μέσα από καπνούς της τσίκνας, παραπληγικούς, λεπρούς, τραβεστί, νάνους, αρκούδες με ντέφι, άπειρα γυφτάκια να χοροπηδάν, γιουσούφ στα παράυθυρα γλιτσιασμένων χαμάμ, μαστουρωμένες γριές και γενικά όλους της γης τους 'κολασμένους' (η γωνία Σοφοκλέους/Κουμουνδούρου δεν είναι τίποτα παίδες). Επίσης θυμήθηκα πως, για μένα τουλάχιστον, το ένα και μοναδικό πάθος που μπορεί να παρακάμψει όλα τα άλλα και να εξευγενίσει τους ανθρώπους είναι η ψυχεδέλεια (ούτε η τέχνη, ούτε τα γράμματα, ούτε ο έρωτας και καλά). Κατά την γνώμη μου η κυρίαρχη κουλτούρα προσπαθεί να ελέγξει αυτό το πράγμα, την ψυχεδέλεια, να την κάνει κλάδο της φαρμακευτικής και να την σπρώξει στο περιθώριο. Η μουσική μπορεί να χειραφετήσει την ψυχεδέλεια και αυτό ενδέχεται να έχει απρόβλεπτες συνέπειες στο μέλλον. (Δεν βλέπω κανένα άλλο φως πέραν της μουσικής και των αστικών εξεγέρσεων).
No comments:
Post a Comment