ΖΟΜΒΥ

ΙΣΩΣ ΕΡΘΟΥΝ ΑΛΛΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΕ ΜΑΤΙΑ ΛΕΪΖΕΡ (ΗΡΘΑΝ!)

"We have no idea, now, of who or what the inhabitants of our future might be. In that sense, we have no future. Not in the sense that our grandparents had a future, or thought they did. Fully imagined cultural futures were the luxury of another day, one in which 'now' was of some greater duration. For us, of course, things can change so abruptly, so violently, so profoundly, that futures like our grandparents' have insufficient 'now' to stand on. We have no future because our present is too volatile. ... We have only risk management. The spinning of the given moment's scenarios. Pattern recognition"                      William Gibson, Pattern Recognition, 2002

Ακούγεται naive και απλοϊκό, σαν ένα τυφλό party animal με παρωπίδες και παρελθόν λευκό.  Ο Zomby δεν είναι, όμως, καθόλου 'αθώος'.  Παίρνει τα πιο χτυπητά, χοντροκομμένα στοιχεία από την μαζική κουλτούρα - τον Godzilla, τα Pokemon - και τους δίνει σασπένς και μια υπερένταση, ένα overdrive, σαν να έχουν μπει όλα στην τελική ευθεία οριστικά. (Η Prada, που είναι πορρωμένη με τον ακραίο μοντερνισμό, τον επέλεξε φέτος, μαζί με τους Laibach, σαν ειρωνικό soundtrack στο show της. Σουρουκλεμέ!).

ΜΙΑ ΦΟΥΝΤΩΣΗ (ΜΙΑ ΦΛΟΓΑ)

Mε ένα πρόσφατο άρθρο του ο Independent συστήνει με πολύ θερμά λόγια το 'funky', ενόσω ο ίδιος ήχος στο FACT περιγράφεται ως η πιο δυναμική χορευτική σκηνή που είδε η Βρετανία μετά το acid-house και το rave των ετών 1988-1992.  Παρόλαυτά εκφράζονται αμφιβολίες για το αν το 'funky' θα γίνει τελικά αποδεκτό από το κλειστό και αντιδραστικό κατεστημένο του καθαυτού house (μην σώσει). Το λεγόμενο 'funky' δεν είναι απλώς και μόνο funky: είναι ουσιαστικά μια πιο sexy και up-lifting εκδοχή του σημερινού βρετανικού hardcore, εμβολιασμένη με sub-bass, και επηρεασμένη από τα vibes του ghetto-rave (του soca, του kwaito και του παγκόσμιου ghetto-tech των μητροπόλεων της Αφρικής και της Ν.Αμερικής). Το 'funky' είναι λίγο-πολύ γυμνός tribalismός, με lazer synths και grime φωνητικά. Δεν είναι μουσική ούτε για την ηλεκτρονική ελίτ, αλλά ούτε και εμπορικός ήχος με μαζική προοπτική, και παραδέχομαι ότι δυσκολεύτηκα να τον δεχτώ κι εγώ. Ούτε όμως και πρόκειται για χορευτική μουσική που είναι απλώς λειτουργική για την πίστα: αυτά τα σπασμωδικά beats με τον afro αισθησιασμό κάνουν την mainstream πίστα να αισθάνεται άβολα (ενώσο πολλά άλλα ηλεκτρονικά τής έρχονται βολικά). Όπως μας πληροφορούν τα on-line περιοδικά κάθε μήνα (το dubstep column του Pitchfork, και το The month in... bass του FACT) το 'funky' είναι ένα μόνο από τα πολλά side-effects του dubstep, το οποίο dubstep συνεχίζει να καταφέρνει το αδιανόητο: να ριζοσπαστικοποιεί τις διαχωρισμένες φυλές της dance μουσικής (που μέναν αδρανείς μέσα στην απομόνωσή τους), να τις μπολιάζει με την ενέργεια του δρόμου, κάνοντας την ηλεκτρονική μουσική να ακούγεται ξανά επικίνδυνη. 

Ακριβώς επειδή το dubstep δεν έχει να κάνει με μορφικούς προσδιορισμούς, η ηχητική παλέτα του δεν είναι πατενταρισμένη (π.χ. acid=303, jungle=amen break), αλλά χωράει τα πάντα, παρέχοντας απλώς ένα υπόβαθρο 140bpm, στο οποίο μπορεί να προσαρμοστεί οποιοδήποτε είδος (αν έχει κότσια) και να αλληλεπιδράσει με τα υπόλοιπα. (Κάτι τέτοιο λέγονταν και στα 90's για τα sets των DJ Food/Shadow/Spooky etc, αλλά εκείνο δεν ήταν rave).  Η μουσική αυτή είναι ήδη αποτέλεσμα περίπλοκων ζυμώσεων, που συμβαίνουν αδιάκοπα σε πειρατικούς ραδιοσταθμούς του Λονδίνου και μικρά club. Τα αρχικά συστατικά του μείγματος είναι αυθεντικές μουσικές που αντέχουν στον χρόνο, η dub reggae και το garage house. Στην Βρετανία έχουν μια τάση να κακοποιούν τα δυο παραπάνω ήδη: ώθησαν το dub στα όρια του sub-bass, και επιτάχυναν για άλλη μια φορά το garage, αφαιρώντας την μετρονομία της 'μπότας' των 4/4 αυτήν τη φορά, κρατώντας μονάχα τις ακανόνιστες συγκοπές του swing. (Δεν έχω τίποτα με τα 4/4, είναι απλώς μια ρυθμική πιθανότητα ανάμεσα σε άλλες. Λίγοι, όμως, κατάφεραν να κάνουν δυναμικές, ασύμετρες λούπες που αντέχουν στην επάπειρο επανάληψη).

Η Βρετανία έχει μπεί σε μια πολύ δυναμική διαδικασία, όπου οι χορευτικές υποκουλτούρες ζυμώθηκαν σε τέτοιον βαθμό πολυπλοκότητας, ώστε οι πιτσιρικάδες του σήμερα δίνουν αυθόρμητη μουσική, που ξεχειλίζει από την ενέργεια του παιχνιδιού, και καταλήγει να ακούγεται πειραματική και σύνθετη, επειδή γίνεται στα πλαίσια των παραπάνω ζημώσεων. Δεν είναι προϊόν του εργαστηρίου και δεν μεγαλοπιάνεται με την έννοια της avant-garde και του φορμαλιστικού νεωτερισμού. Δίνει απλώς σταδιακές μετατοπίσεις των χορευτικών μοτίβων (που έχουν όμως σεισμικικές επιπτώσεις) και όχι 'freestyle' παρθενογεννέσεις που σπάνε κάθε δεσμό με την ιστορία. (Δεν έχω πρόβλημα ούτε με τα ιδιωτικά οράματα του IDM, μόνο να μην μεγαλοπιάνονται... )

Συχνά ακούω να χαρακτηρίζουν το dubstep ως 'λούμπεν' μουσική, στην Ελλάδα αλλά και στα forums, και για το κοινό του πως είναι 'άπλυτα παρτάλια' (για το 'funky' και το 'wonky' λένε πως είναι απλώς φτηνιάρικα και kitsch!)

(Το σημερινό παραλήρημα γράφτηκε ακούγοντας τα future garage sets του Brackles!)

link1  (Brackles FACT Mix)

link2  (Brackles XLR8R Mix)

link3  (Brackles Mix for Marry-Anne Hobbs)

KYLE HALL - DISHARMONIC 313

"Kyle Hall: Is he the great, young Detroit hope? Judging by the raves he's gotten from the likes of Rick Wilhite, Omar-S and Mike Huckaby and—more importantly—the music that's come out thus far, I'm inclined to think so. Hall's productions have the sort of queasy funk associated with the likes of latter-day Parrish, a brand of organic house music that is delicate, beautiful and hard-as-hell to mix (according to Theo himself)."   (RESIDENT ADVISOR)

Ο Kyle Hall είναι μόλις 17 χρονών! Ζει στο Detroit και αποτελεί ήδη την νέα ελπίδα της θρυλικής πόλης. Ο ήχος του είναι ότι πιο φρέσκο μπορεί να περιμένει κανείς, αντανακλώντας τις δυο μεγάλες προσωπικότητες που έβγαλε η πόλη αυτή στα 00's, τον Omar-S και τον JDilla. Τα βιογραφικά του λένε πως 5 άτομα στο σόι του είναι διακεκριμένοι μουσικοί και  τραγουδιστές, της τζαζ αλλά και της όπερας (!). Τι άλλο; Το τελευταίο mixtape του Omar-S αποτελείται αποκλειστικά από tracks του Kyle. Και το κερασάκι στην τούρτα: ο Kode9 ανέθεσε στον Kyle ένα remix για τον Darkstar, που θα βγει προσεχώς στην HYPERDUB. Offbeat λούπες, offkey μελωδίες, και γενικώς ανισόρροπα grooves, σαν μια αποτρελαμένη, boom-bap εκδοχή του Theo Parrish... Στην αρχή ακούγεται ευαίσθητο και σε κερδίζει με την μουσικότητά του, αλλά σιγά-σιγά αρχίζεις και αισθάνεσαι μια δυσφορία μ' αυτά τα beats, που φτιάχτηκαν χωρίς μετρονόμο, χωρίς κεντράρισμα και γενικώς χωρίς έλεος... Οργανικό αλλά φάλτσο, και αυτοσχέδιο μέχρι τέλους, το groove αυτό στα χέρια του Omar-S γίνεται απίστευτα φουτουριστικό και ο έλεγχος χάνεται εντελώς! (Ο Omar δίνει τις πιο φευγάτες μείξεις που έκανε ποτέ και η κακή ποιότητα της ηχογράφησης το κάνει ακόμα πιο μαγικό!).

link1  (Oats b so deep Mixtape) 

link2  (The Costume Mixtape)

link3  (Omar-S Forever Fabric Mix)

link4  (interview)

link5  (bio)

link6  (videos)

PANGAEA

"Seriously sick gear from one of the post-halfstep crew’s most promising talents, Pangaea, with another special slab of sliding rhythm syncopations and a velveteen sample dubbed to perfection, for purely emotional dancefloor accomplishment. [...] Perfectly balanced between the pads at the lower registers and the squashed snares at the top, its the kind of thing that gets better the louder you play it - without a cheesy sample in sight. [...]  The man has a serious talent for pulling out armchair vocal from fuck-knows-where and winding them into robustly effective but gently spacious atmospheres"  (BOOMKAT)

"At the moment there's a lot of middle-of-the-road dubby techno that doesn't really do a lot, and whilst you might describe it as dubsteppy techno, it's not what I'm really into. I prefer stuff that maybe takes a few different influences, like Pangaea's "Router" which borrows from quite a few different genres and creates something new rather than a Basic Channel rehash at 140 BPM."  (Ramadanman @ResidentAdvisor)

Συνιδρυτής του label Hessle Audio, ο 23χρονος Kevin McAuley (Pangaea) τράβηξε την προσοχή μου με το 'Router', ένα από τα πιο συναισθηματικά vocal tracks που βγήκαν ποτέ μετά τον Burial. Τα πιτσαρισμένα αντρικά φωνητικά του συγκεκριμένου track, αλλά και τα βαριά γυναικεία του 'Memories' που μόλις κυκλοφόρησε, σε συνδυασμό με τον σκληρό club χαρακτήρα του ρυθμού, με κάνουν να σκεφτώ τα πρώτα singles των Smith & Mighty, σαν το 'Walk On By' .  Ο Pangaea επαναφέρει το techno σε μια γοητευτική απροσδιοριστία, τραβώντας το 2-step garage στο πιο φουτουριστικό του άκρο, μετέωρο ανάμεσα στα old-school φωνητικά και τον bass ήχο τελευταίας κοπής. (Όσο πιο πολύ ακούω τα set του τόσο πιο πολύ πείθομαι,     το παλικάρι έχει πολύ ψυχή, ιδίως στο Bunker mix παίζει τα κέρατά του!).                        

link1  (mixtape for Reprise)

link2  (mixtape for Electronic Explorations)

link3  (mixtape for Bunker)

link4  (mixtape for Mary-Anne Hobbs)

THE ANALOG MYSTICS

DIFFERENT LEVELS OF THE DEVIL'S COMPANY

Ακούγοντας το διπλό cd 'Open Strings: Early Virtuoso Recordings From The Middle East, And New Responses' θυμήθηκα τις πιο περίεργες συνοικίες της Πόλης, όπου κανείς μπορεί να δει, μέσα από καπνούς της τσίκνας, παραπληγικούς, λεπρούς, τραβεστί, νάνους, αρκούδες με ντέφι, άπειρα γυφτάκια να χοροπηδάν, γιουσούφ στα παράυθυρα γλιτσιασμένων χαμάμ, μαστουρωμένες γριές και γενικά όλους της γης τους 'κολασμένους' (η γωνία Σοφοκλέους/Κουμουνδούρου δεν είναι τίποτα παίδες). Επίσης θυμήθηκα πως, για μένα τουλάχιστον, το ένα και μοναδικό πάθος που μπορεί να παρακάμψει όλα τα άλλα και να εξευγενίσει τους ανθρώπους είναι η ψυχεδέλεια (ούτε η τέχνη, ούτε τα γράμματα, ούτε ο έρωτας και καλά). Κατά την γνώμη μου η κυρίαρχη κουλτούρα προσπαθεί να ελέγξει αυτό το πράγμα, την ψυχεδέλεια, να την κάνει κλάδο της φαρμακευτικής και να την σπρώξει στο περιθώριο. Η μουσική μπορεί να χειραφετήσει την ψυχεδέλεια και αυτό ενδέχεται να έχει απρόβλεπτες συνέπειες στο μέλλον. (Δεν βλέπω κανένα άλλο φως πέραν της μουσικής και των αστικών εξεγέρσεων). 

(Στην εικόνα η συνοικία Kasimpaşa, Istanbul 2005)

MAAYAN NIDAM

"Maayan Nidam proves here that she, like Levan and Villalobos, knows how to sort the dead loops from the living. [...] Technically we're back in the land of DJ Premier: take a nicely mic-ed up bar or four of jazz—drums, double bass, some piano—loop, assemble, mix, stir. Structurally, these classic techniques breathe in a house structure, and given Nidam's style, we're closer to the Ricardo Villalobos of Sei es Drum than '90s hip-hop."  (RESIDENT ADVISOR)

"The making of this record inadvertently began in Cuba in January 2008. Powershovelaudio was recording in La Havana some of the best contemporary Cuban singers and musicians. The resulting recordings were of an inspiring beauty. The situation was that Powershovelaudio had this outstanding collection of Voices, Woods and Brass, all infused by the tropical warmth."  (IGETHYPE)

Η βερολινέζα Maayan Nidam έγινε γνωστή  με το controversial single "Drifting On", που σαμπλάρει λίγο άγαρμπα τα φωνητικά της Nina Simone με ένα αμφιλεγόμενο αποτέλεσμα. Ωστόσο έχει κερδίσει τον θαυμασμό ανθρώπων σαν τον Ricardo Villalobos για τις τολμηρές μείξεις φυσικών και συνθετικών ήχων που δίνει ως dj, με την επωνυμία  Miss Fitz. Το 'Nightlong' lp που βγήκε φέτος την Άνοιξη έχει ακόμα πιο αναπάντεχες ιδέες. Χτισμένο πάνω σε ηχογραφήσεις Κουβανών μουσικών (που γίναν ειδικά για την περίσταση κάτω από το ιαπωνικό label PowerShovelAudio), εντελώς έξω όμως από κάθε γνωστό πλαίσιο tribal house ή salsa. Η  τύπισσα έφτιαξε έναν δίσκο acid-house εξολοκλήρου από φυσικά όργανα, χτίζοντας ένα απίστευτα ακουστικό rhythm section, από κοντραμπάσο, πιάνο, πνευστά, κρουστά και φωνητικά, βασανιστικά επαναληπτικό και groovy. 'Ωρες-ώρες τα φωνητικά στίγματα παραμορφώνονται τόσο επίμονα, με τους βαρείς, βραδυφλεγείς ρυθμούς των Phuture, που καταντάει δαιμονικό! Για δες καιρό που διάλεξε... 

(Το εξώφυλλο από τον φωτογράφο Daido Moriyama).

link1  (Resident Advisor Mix)    

PAN SONIC & HAINO KEIJI LIVE

Για το νέο lp των Pan Sonic δεν μπορώ να πω τίποτε χρήσιμο.. χαίρομαι που είναι live, χαίρομαι που δεν μασάνε πουθενά, και μετά το τσέλο του προηγούμενου lp βάζουν και κιθάρες στην μουσική τους, μαζί με τον Ιάπωνα θορυβιστή Haino Keiji στον ρόλο του Κουταλιανού. (Ακόμα θυμάμαι το live τους με τον FM των Neubauten το 2002, στο bios φεστιβάλ, σε κάτι αποθήκες στην Πειραιώς... οι λαμαρίνες στην οροφή είχαν συντονιστεί, μια κοπέλα έπαθε κρίση επιληψίας μπροστά στην σκηνή και οι σπασμοί της δεν σταματούσαν με τίποτα. Η συναυλία δεν διακόπηκε αλλά ο φίλος μου δεν άντεξε το θέαμα και φύγαμε...). 

(Στην εικόνα ο νοτιοαφρικανός animator William Kentridge).

link1  link2  (William Kentridge)

SILKIE - THE ANTISOCIAL ENTERTAINMENT

JAZZIE B ON SUB-STEPPIN' 

"There's still a desire for dubstep to do what it does best: incredibly emotive, dark, rolling post-garage. And that's just what Silkie, Quest, and his fellow Anti Social camp do, especially on his debut album City Limits Volume 1. [...] Ignoring the two Burial longplayers, dubstep has only a handful of truly great albums in the post-popularity years. Pinch's Underwater Dancehall pushed the envelope with its use of vocals as did Kode9's, but both are very different to Silkie's. It's entirely instrumental, with not a vocalist in sight."   (PITCHFORK)

"Woven like a measured storytale, City Limits is a musical journey through dubstep's melodic side with hidden depths. [...] By incorporating elements of Detroit techno, garage, UK Funky, grime and soul into his dubstep productions - and in the case of City Limits, sequencing them into an effective long-player - Silkie has carved his own signature sound, borne of these influences and his signature kicks, synths, snare and keys (he's a trained pianist)."  (FACT)

"Mala’s Deep Medi Musik imprint is quickly solidifying its place as the Metalheadz of dubstep – a staple of quality, a gold standard. The label features a catalog of forward-thinking, envelope-pushing, deep and personal dance music that can arguably define a whole niche of the dubstep sound on its own. In my mind there are few other artists that embody this ethic more than Antisocial Entertainment’s own Quest & Silkie."  (BIGUP)

Το ντεμπούτο album του Silkie ήταν μια από τις πιο πολυαναμενόμενες κυκλοφορίες στo dubstepforum τους τελευταίους μήνες, και βγαίνει επίσημα την εβδομάδα που έρχεται από την DEEPMEDi. Οι προσδοκίες ήταν μεγάλες, οι βρετανοί μιλούν για δεύτερο κύμα του dubstep, που επιστρέφει στις ρίζες των DMZ και των πρώτων ημερών του FWD>>.  Και ο Soloman Rose (Silkie) τα έζησε από κοντά όλα αυτά, την αλληλεπίδραση του grime με τις garage και dub σκηνές στο Λονδίνο, και αυτά τα πρωταρχικά συστατικά περνάνε στον ήχο του φυσικά και αβίαστα. Δεν πρόκειται για νοσταλγία, αλλά για ένα δεύτερο μαγείρεμα των ίδιων των αρχικών πηγών του dubstep, που δίνει κάθε φορά κάτι άλλο. Housey vibes, με αρκετό πιάνο και ζεστές, σχεδόν soul αρμονίες, που σε τραβάνε προς τα πάνω, σε ένα υπνωτικό υπόβαθρο από dubby halfstep, που θυμίζει εν μέρει τα soft ravey tunes της εποχής των Baby-D. Εντελώς βρετανικός, σκληρός-μαλακός ήχος. 

 

link1  (Silkie Mixtapes)

link2  (Silkie @MarryAnneHobbs.tv)

KARIZMA - JACK ME BLIND!

"Karizma’s trademark fusion of raw electronic grooves transcend through the house, broken, dubstep and so called ‘funky house’ scenes, his raw style influencing beatmakers across the genres. Karizma has been putting in the work in 2008 tearing up dancefloors the world over from the far-east, throughout Europe and coast to coast in the U.S."  (BUHBOMP) 

Ο ήχος του Karizma θα εκραγεί μέσα στο 2009, γράφουν στο FACT. Στακάτο αμερικανικό groove, παιχνιδιάρικο και offbeat, που δεν επαναφέρει τον κλασικό ήχο του house, όπως ακούγεται με την πρώτη. Στα δυο albums του θα βρεις όλα τα γνώριμα συστατικά του house (φάση Strictly Rhythm και Glenn Underground), αλλά όλα ελαφρώς μετατοπισμένα, μετεστραμένα σε κάτι άλλο, που δεν εντοπίζεται ακόμα καθαρά αλλά γίνεται αισθητό. Κάτι στην ισορρόπία έχει αλλάξει και τα έρμα τα 4/4 δεν θα είναι ποτέ πια τα ίδια. 'Οτι κι αν είναι αυτό το πράγμα τελοσπάντων, η σφαλιάρα που έδωσε το dubstep (αλλά και ο Dilla) στην χορευτική μουσική έχει αφήσει τα πάντα μετέωρα, με το house και techno να μην μπορούν να αναγνωρίσουν πια τον εαυτό τους! Η ώθηση που έδωσε το bass φαινόμενο συγκρίνεται μόνο με ό,τι συνέβαινε στα μέσα της δεκαετίας του '80, τότε που το acid-house δεν άφηνε τίποτα όρθιο στο πέρασμά του. Δυο χορταστικά lp's λοιπόν από τον πονηρεμένο Kris Klayton (Karizma) και την σκηνή της Βαλτιμόρης, που δηλώνει οπαδός του Quincey Jones, και μας ξιπάζει με αυτό το κουτσό στραβό κι ανάποδο jacking (κακός μπελάς αυτό το funky... πως την πατήσαμε έτσι).

(PS: τα rmxs σε Mike Dunn & 4Hero καίνε.)

link1  (Coast 2 Coast Mix)

link2  (BBC 1Xtra Mix)

link3  (interview @vimeo)

LET GO

I think that i might just have to let you go 

FLOATING POINTS

"I got into jazz mainly because I felt really restricted by classical playing. I just felt like I was playing a type writer rather than "expressing myself," if you get me. So the piano was transformed from a typewriter into a sort of extension of what I could hear in my head, and so I wouldn’t say I was a technical pianist, but I feel comfortable playing what I hear in my head! [...] I’m a mess... I’ll go from listening to a 17th Century Monteverdi opera to Roska’s new funky offering. I’m completely                                                  messed up with what I absorb sonically!"                                                      (FABRIC)

"Highly talented young producer Floating Points pays his dues to the legendary Sun Ra, electrifying a slow 'n low bumpbeat with squirts of synthfunk and swimming into glorious psyched atmospheres."  (BOOMKAT)

Πίσω από το όνομα Floating Points βρίσκεται ένας 23χρονος από το Manchester, ο Sam Shepherd. Από μωρό παιδί τον έτρεχαν οι γονείς του σε εκκλησιαστικές χορωδίες και ωδεία, ώσπου κάποια στιγμή βρέθηκε ολομόναχος σε ένα πλήρως εξοπλισμένο αναλογικό στούντιο, εγκαταλελειμμένο εν όψει του περάσματος στην ψηφιακή εποχή. 'Ετσι μεγάλωσε με μια εκτίμηση για την ποιότητα του ήχου, με επιρροές που φτάνουν από Monteverdi (;) ως τον Debussy και από κει στον Sun Ra! Ο 'ουράνιος' ήχος υπάρχει και στους τρεις παραπάνω, με λίγο διαφορετικά συμφραζόμενα βέβαια... πάντως ο ήχος των Floating Points είναι μοναδικά up-lifting, με πολύ φως και ανάταση μέσα του. Μουσικά αντιπροσωπεύει αυτήν τη στιγμή την πρώτη γραμμή του νέου παγκόσμιου ήχου χωρίς όνομα, ανοιχτός σε κάθε δυνατό ενδεχόμενο του groove. Ο Gilles Peterson και η Planet-μ τον βούτηξαν ήδη, και ο ήχος του κολλάει σε κάθε set ιδανικά, ιδιαίτερα την ώρα που σκάει το χάραμα. Άραγε θα τον ανακαλύψουν οι έλληνες dj's το καλοκαίρι; 

(Στην εικόνα ο Floating Points μαζί με τον Dorian Concept).

link1  (mixtape for Marry Ann Hobbs!) 

link2  (mixtape for Fabric!)

link3  (mixtape for Gilles Peterson!)

link4  (mixtape for RinseFM!)

link5  (interview!) 

link6  (floating points live band!)

NE TRAVAILLEZ JAMAIS!

ΦΟΙΝΙΚΕΣ ΚΑΙ ΜΠΕΤΟΝ ΑΡΜΕ - ΝΕ ΤΡΑΒΑΓΙΕ ΖΑΜΕ!

MAGA BO: CHALLENGING THE DOMINANT MONOCULTURE

THE PAN-GHETTO CREW OF RIDDIM ADDICTS

"Outside of the restrictive boundaries of North America and Europe, where there is less police presence, fiscalization, and fewer resources to go around, noise compliance laws are not respected as much and as a result, it is much more common to see people using their own sound systems however they see fit. I love this! I’m always fascinated by how people can manage to rig together a mobile sound system with a car battery, some trashed speakers, random wire and maybe a cart or a bicycle or even a backpack with a megaphone. The whole point of doing this is to expressoneself - whether to yell at people and tell them to change their ways, blast their favorite music, broadcast the local winning lottery numbers, let people know that it’s time to pray or to just try and attract customers."   (Maga Bo @SOUNDTRACKS FOR THEM)

''A crunk cosmopolitan, Rio de Janeiro’s MAGA BO bumps more hot street-side beats than anybody we we’ve ever met. He’s played everywhere from Zanzibar to Sri Lanka to Capetown, trading ideas and sonics with musicians along the way.''  (EXTRAMUSICNEW) 

"...maga bo’s creative process involves lengthy excursions outside of his homeland, most recently through central and south america, africa and the middle east. local collaborations and artistic explorations throughout these regions are pivotal to the development of maga bo’s work.'' (FATPLANET)

"Maga Bo is a perfect addition to DJ/Rupture's pan-ghetto crew of riddim addicts. In this DJ performance recorded at Resonance FM in London Maga Bo gives a full frontal display of his international sonic weaponry and rhythm knowledge. [...]  as layers of multi disciplined instrumental styles and twisted tongues encrusted into it's seething mass of beats that we can't do it justice in a review. Dive in yourself and get lost in Maga Bo's global sound conundrum. Dense."  (BOOMKAT)

O Maga Bo μεγάλωσε στο Seattle αλλά έμπλεξε με την εκεί βραζιλιάνικη κοινότητα από μικρός. Σε κάποια φάση βαρέθηκε και το κρύο κλίμα και έτσι είναι πια μόνιμος κάτοικος του Rio, όπου διδάσκει εθελοντικά beat-making στο πρόγραμμα Reason για λογαριασμό του οργανισμού AfroReggae / Favelas Rising. Έχοντας στο ενεργητικό του ένα 12'' για την βρετανική Tru Thoughts, ένα lp ('Archipelagoes') και δυο θρυλικά mixtapes ('Confusion of Tongues' και 'World Up!'), συνεχίζει να ταξιδεύει στις μεγαλουπόλεις του νοτίου ημισφαιρίου, αλλά και της Ασίας, εφαρμόζοντας μια μέθοδο μοναδική: σε κάθε του σταθμό, όχι απλώς παίζει σαν dj, αλλά και συνεργάζεται με ντόποιους mc's και δεξιοτέχνες. Με αποτέλεσμα η δουλεία του να είναι ένα συλλογικό έργο, πυκνό και πλούσιο, απηχώντας την ποικιλία του πολιτισμού των ghetto στις πραγματικές του διαστάσεις. Η στάση αυτή αντιστέκεται στην κυρίαρχη κουλτούρα, σπάει τις απλοποιήσεις και τις γενικεύσεις του λεγόμενου 'world beat' και αποκαλύπτει το φιάσκο που κρύβεται πίσω από τον εξωραϊσμένο κοσμοπολιτισμό του (η συνέντευξή του είναι αποκαλυπτική)...

link1  link3 (mixtapes!)

link2  (interview!)  

link3  (Maga Bo @YouTube!)

link4  (Maga Bo interviews Ghislain Poirier!)

RIO FUNK CARIOCA: FAVELAS ON BLAST!

"Funk Carioca, favela funk and, elsewhere in the world, baile funk, is a type of dance music from Rio de Janeiro, derived from Miami bass. Funk is a direct derivative of Miami Bass and freestyle (another Miami-based genre) music from the United States. The reason why these genres, very localized in the USA, became popular and influential in Rio de Janeiro is due to proximity. Miami is a popular plane stop for Rio DJs to buy the latest American records.^[5]. The rhythms of funk in its early days were mostly loops of electronic drums from Miami Bass or freestyle records, while a few artists composed them with actual drum machines. [...] Defenders of funk argue that the genre is an authentic expression of low-income communities and the sexual lyrics reflect sexual freedom in Brazilian society."   (WIKIPEDIA)

"Soon we're above Rio's middle-class towerblocks and into the altitudes of the city's poor. A low thud-thud-thud gets louder until we reach our destination - a "funk ball". Every weekend there are about 500 of these rave-like balls, almost all in favelas or poor suburbs. The music is called funk, but it's not what a non-Brazilian would understand by that term. There are no over-produced hooks or soulful melodies. Rio funk is a crude collage of Miami bass and rap - a pared-down anti-music made on simple machines, with almost identical rhythms and tunes, no grace of delivery and shouted lyrics, predominantly crude and sexual. [...] To the untrained ear, funk has hardly changed in 15 years. The tracks are still made using basic "cut and paste" computer technology in small studios in Rio's suburbs. It uses samples from whatever it likes and piracy is rife. "The thing about funk is that all the melodies are stolen and anyone can sing it," says Speed. "It's crazy words and the same old tune. The funkeiro is simple and makes simple sounds."   (The Guardian)

''The music of choice in the favelas is 'Rio funk'. A hard-edged dance style of screeching rap and booty-shaking beats, this is the bastard child of Miami bass, which arrived here in the mid-1980s and went native. 'The heavy bass sounded really good and started to influence us,' says 42-year-old DJ Marlboro, who recorded the first Rio funk album in 1989. Dance music has run through the favelas since the Seventies, when Rio's first outdoor mega-parties began, playing US soul, disco and funk. [...] Rio funk customises raw, bombastic Miami rhythms with percussive loops of samba drums and a lively and unrelenting Brazilian rapping style. It's a music designed to be played as loud as possible, with the bass turned high in the sweltering, tropical night.''  (The Guardian)

Αυτός είναι o bass ήχος των φαβέλας του Rio. To Miami Bass έφτασε ως εδώ τη δεκαετία του '80, και από τότε οι φαβέλας δεν έχουν πάψει να το σαμπλάρουν και να του κάνουν διάφορα αποτρόπαια πράγματα, όπως cut-up και pitch-shifting, να το φορτώνουν με λούπες από κρουστά samba, και να ασελγούνε πάνω του μιλώντας ασταμάτητα για sex. To 2004 ο Diplo επιμελήθηκε ένα ημίωρο mix (για το ντοκυμαντέρ 'Favela On Blast'), που σκοτώνει, και έκανε τον ήχο του Rio γνωστό παγκοσμίως. Επίσης, στο ντοκυμαντέρ 'Dub Echoes' εμφανίζεται κάποια στιγμή ο Mad Professor να δείχνει ένα βραζιλιάνικο dub-funk group με το όνομα Digitaldubs Sound System, και πρόκειτα για την πρώτη dub κολλεκτίβα του Rio, σε μια μείξη dub και baile funk με σύγχρονη sub παραγωγή στα όρια του dubstep.   

link1  (Rio Baile Funk - Favela Booty Beats!)

link2  (Rio Baile Funk - More Favela Booty Beats!)

link3  (Diplo - Favela On Blast!)

link4  (Digitaldubs Sound System - Brasil Riddims Vol.1!)

link5  (Stormblog Baile Funk Resources!)

link6  (Documentary for Baile Funk!)

link7  (Documentary 'Favela Wars'!)