ΠΡΟΓΕΥΜΑ ΣΤΟΥ WINKIE'S II

Τι είναι τελικά αυτό το ακατανόμαστο που κρύβεται στην πίσω αυλή των αλυσίδων fast-food και των σουπερμάρκετ; 

Μα φυσικά ένας άστεγος (που βρίσκει εκεί εύκολη και καθαρή τροφή). Ο καθένας μπορεί να ζήσει το 'όνειρο του Winkie's' αν εξερευνήσει τις αλάνες που περιβάλλουν τέτοια σουπερμάρκετ - προσωπικά έχω δει άστεγο στον ακάλυπτο συνοικιακού μασούτη. Και να που πρωί-πρωί διαβάζω στην εφημερίδα για "άγριες επιθέσεις κατά αστέγων":

Την περασμένη Πέμπτη, δύο άστεγοι άνδρες υπέκυψαν σε τραύματα από μαχαίρι στο Χόλιγουντ της Καλιφόρνια και ένας τρίτος τραυματίσθηκε σοβαρά, σε τρεις διαφορετικές επιθέσεις. Η αστυνομία συνέλαβε 54χρονο κάτοικο της περιοχής, που φέρεται να επέλεγε τυχαία τα θύματά του μεταξύ των αστέγων.

Στο Πόρτλαντ του Ορεγκον, δίδυμοι αδελφοί καταδικάσθηκαν για πέντε απρόκλητες επιθέσεις εναντίον αστέγων σε πάρκο της πόλης. Στο Κλίβελαντ, άνδρας που έβγαινε από καταφύγιο αστέγων όπου επισκεπτόταν τη μητέρα του ξυλοκοπήθηκε βίαια από ομάδα νεαρών. Στο Λος Αντζελες, άστεγο άνδρα, γνωστό σε όλη τη συνοικία του, περιέλουσαν με βενζίνη άγνωστοι, που τον πυρπόλησαν μέχρι θανάτου.

Στη Βοστώνη, άστεγος βετεράνος του αμερικανικού στρατού ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου από νεαρούς κοντά στην τουριστική συνοικία του Φάνιουελ Χολ στο κέντρο της πόλης, με δεκάδες αυτόπτες μάρτυρες να παρακολουθούν το περιστατικό χωρίς να παρέμβουν. Στο Τζάκσονβιλ της Βόρειας Καρολίνας, ομάδα νεαρών μαχαίρωσε μέχρι θανάτου άστεγο άνδρα που διέμενε πίσω από εμπορικό κέντρο, ανοίγοντας το θώρακά του με σπασμένο μπουκάλι μπίρας.

Ο '53χρονος κύριος στο Holywood' και οι 'δίδυμοι' είναι γνώριμα μοτίβα στο σινεμά του David Lynch. Το άρθρο προσπαθεί να το πάει αλλού το θέμα, τονίζοντας πιο πολύ τις 'ομάδες νεαρών' και αποκαλώντας όλα αυτά ως 'κρούσματα απρόκλητης βίας', λες και πρόκειται για μια ψυχολογική διαστροφή των νέων, σε στυλ Κουρδιστό Πορτοκάλι. Όμως δεν είναι λίγες οι φορές που πέτυχα, λεκτικές έστω, εκδηλώσεις μίσους προς τους άστεγους, από ξιπασμένους μεσήλικες... Φαίνεται πως οι ρακένδυτοι συγκεντρώνουν τον συλλογικό τρόμο, την σιχασιά του έλληνα για τον δημόσιο χώρο, τον φόβο να μην καταντήσεις κι εσύ στους δρόμους λόγω χρεών, την υγειονομική υστερία των νοικοκυραίων. Από μικρά παιδιά μας φοβερίζανε με αυτούς τους άστεγους/άρρωστους/τρελούς, αποκρύπτοντας  πως η αρρώστια και η τρέλα του όλου πακέτου προέκυψε λόγω της έλλειψης στέγης, και παραπλανητικά κοτσάροντάς τους τον τίτλο του Δαίμονα. 

Μου αρέσει το απόσπασμα του Lynch, γιατί παρωδεί αυτό το δαιμονικό, σε σημείο που σε κάνει να σκεφτείς πως κάτι άλλο παίζει. Το 'τέρας'  δεν είναι άμοιρο της παρουσίας μας.  Αν πας να το σκαλίσεις, εκεί που πας να πάρεις φόρα, θα σε προλάβει και θα σου κάνει πρώτο 'τζα!'  Θα εμφανιστεί θεατρικά, μόνο για να ειδωθεί, δεν θα κάνει τίποτε άλλο. Είναι άκακο κατατάλλα, αλλά λέμε πως έχει το βλέμμα της μέδουσας. 

Μιλάμε για ψέματα...