In a way, isn’t that kind of the thing that everyone enjoys about music? It’s not what they understand about it, it’s what they don’t understand. That’s kind of the lure. It turns into this magic thing. [...] I have faith that people can listen to music and enjoy it even when it’s complex. It just has to be presented right. The hope that I have for this record is that people’s perception of classical music [as] being kind of elitist and for a very exclusive few [changes]. Hopefully, people will realize that that’s not what this record is about. I feel like it’s a very inclusive record, and I hope people will be able to appreciate that — though it’s complex, it’s also fun. It’s a record that, hopefully, people will be able to enjoy! (TYONDAI BRAXTON, 2009)Ένας πραγματικά απολαυστικός δίσκος από τον Tyondai Braxton (μέλος των The Battles) βγαίνει τον επόμενο μήνα από την Warp, "featuring guitars, vocals, electronics, percussion and the Wordless Music Orchestra, unified to create orchestral music re-imagined for the 21st century, and perhaps the 22nd as well", όπως πολύ σεμνά το θέτει και ο ίδιος. Η πλάκα είναι πως όντως πετυχαίνει τους στόχους του, να κάνει δηλαδή μια κλασική ορχήστρα (εν προκειμένω την Wordless Music Orchestra από τη Νέα Υόρκη) να ακούγεται προσιτή στο ένστικτο, μακριά από κάθε ελιτισμό, καταφέρνοντας να ακούγεται σαν μια διασταύρωση Stravinsky και Raymond Scott! Με μπόλικο χιούμορ, χτυπητά χρώματα και με τα όργανα της ορχήστρας να ακούγονται πεντακάθαρα, σε γνώριμα μοτίβα από τον κόσμο της σάτιρας, τις διαφημίσεις της δεκαετίας του '50, και φυσικά τα κινούμενα σχέδια, φτιάχνει έναν κόσμο σχεδόν ιδανικό, κάπως σαν τον Panda Bear. Αλλά σε high-fidelity εκδοχή, και με τις παρανοϊκές κιθάρες και τα τύμπανα που ξάφνιασαν τόσο πολύ στο ντεμπούτο των Battles! Η ακόμα μεγαλύτερη έκπληξη έρχεται όταν συνειδητοποιείς ότι όλα αυτά προέρχονται από τον γιο του Anthony Braxton, του ιδιοφυούς συνθέτη και μεγάλου αυτοσχεδιαστή της σύγχρονης jazz...
No comments:
Post a Comment