ΤΙ ΕΙΧΑ ΠΑΝΤΑ

Burial: I’ve never been to a festival. Never been to a rave in a field. Never been to a big warehouse, never been to an illegal party, just clubs and playing tunes indoors or whatever. I heard about it, dreamed about it. My brother might bring back these records that seemed really adult to me and I couldn’t believe I had ‘em. It was like when you first saw Terminator or Alien when you're only little. I’d get a rush from it, I was hearing this other world, and my brother would drop by late and I’d fall asleep listening to tunes he put on. [...] I don’t know if it exists any more at all. A lot of those old tunes I put on at night and hear something in the tune that makes me feel sad, - a few of my favourite producers and DJs are dead now too - and I hear this hope in all those old tracks, trying to unite the UK, but they couldn't, because the UK was changing in a different direction, away from us. Maybe the feeling of the UK in clubs and stuff back then, it wasn't as artificial , self-aware or created by the internet. It was more rumour, underground folklore. No mobile phones back then. Anyone could go into the night and they had to seek it out. Because you could see it in people, you could see it in their eyes. Those ravers were at the edge at their lives, they weren’t running ahead or falling behind, they were just right there and the tunes meant everything. In the 90s you could feel that it had been taken away from them. In club culture, it all became like super-clubs, magazines, trance, commercialized. All these designer bars would be trying to be like clubs. It all got just taken.  (WIRE)

Το γύρισμα της δεκαετίας του ενενήντα ('88-'92) συνέπεσε με την έκρηξη του rave, εκείνο το τρελό μείγμα του αμερικανικού acid-house και breakbeat με την urban soul και ragga κουλτούρα της Βρετανίας. Το ντόπιο υβρίδιο που προέκυψε ήταν το λεγόμενο 'bleep techno' και λίγο αργότερα το 'hardcore'. Το 1992 ήταν η τελευταία χρονιά πριν την διάσπαση της rave κουλτούρας σε υποκατηγορίες, με όλα τα συστατικά του αρχικού μείγματος να συνυπάρχουν στο ίδιο set. Και αυτό έδινε στα πράγματα μιαν ανήκουστα φουτουριστική αύρα, μια γοητευτική απροσδιοριστία κατέυθυνσης που εμφανίζεται μόνο στις μεταβατικές περιόδους. Το label της Rising High έγινε γνωστό, μαζί με την Warp και την R+S, για τον 'intelligent' ήχο του, όμως και οι τρεις εταιρίες ξεκίνησαν ως hardcore. Ένα εγκεφαλικό hardcore, μια ροή από drone bleeps, που σε παίρνει και σε σηκώνει, σε ένα mental overdrive, νύχτα στην φύση. Βρήκα αυτές τις συλλογές της Rising High σε ένα απίστευτο blog που ασχολείται με τα ξεχασμένα της χορευτικής μουσικής και το καταφχαριστήθηκα. Έκατσα και τις άκουσα όλες μαζί σαν το σκυλί, ως ένα σπάνιο δείγμα φουτουρισμού, που η γοητεία του παραμένει, όμως, εντελώς ταμπού... Σε μια εποχή που ο Zomby βγάζει μια παρανοϊκή νοσταλγία για το έτος 1992 και ο Rinse.fm βαράει νυχθημερόν ξεδιάντροπο rave house, το original thing καταφέρνει και παραμένει 'αχώνευτο' και 'ανεγκέφαλο'. Εμένα, πάλι, μου ακούγεται σούπερ ρομαντικό... Τι έχεις Γιάννη μου...

link1  (Rising High special)

link2  (the complete Hypnotist 91-92)