SCUBA vs HEADHUNTER

Γύρω στα μέσα Αυγούστου ο Headhunter έδωσε ένα άψογο dubstep/techno mix, ζωντανά ηχογραφημένο στη Νέα Υόρκη για την βραδιά 'DubWar'.  Βαθιά ατμοσφαιρικό, με ελαστικούς ρυθμούς και περίπλοκα 2-step patterns, το set αυτό δίνει το ψηλότερο standard που έχω συναντήσει μέχρι τώρα σ' αυτόν τον ήχο, εκπροσωπώντας κυρίως dubstep παραγωγούς που επηρεάζονται από τον ήχο του techno...

Στους αντίποδες εκείνου του set στέκεται το mnml ssgs mix του Scuba, που έσκασε αυτές τις μέρες αιφνιαδιάζοντας και προκαλώντας οργιαστικά σχόλια. Αυτό που δίνει ο Scuba είναι ένα set από four-to-the-floor patterns βαθιά επηρεασμένα από το dubstep, δηλαδή με ακριβώς αντίστροφη λογική από το set του Headhunter! 

Και τα δυο set είναι συναρπαστικά, το πρώτο παρουσιάζοντας την καλύτερη εκδοχή του παρόντος techy-dubstep ήχου, και το δεύτερο την καλύτερη εκδοχή του άμεσου μέλλοντος: next-level bleep bombs και ξεκούρδιστο tribal dubbage!

link1  (Headhunter DubWar9 Mix)

link2  (Scuba MnmlSsgs37 Mix)

UK SOULFUL FUNKY vs US AFRO GOSPEL

I loved any tune that had either a pumpin' bassline or a skippy drum pattern. [...] As much as I make dark style broken and funky tracks I love the soulful side. I have been listening to a lot of Dennis Ferrers old album 'the world as I see it' and a few others.  (ROSKA, 2009)

Αυτό το καλοκαίρι το UK Funky έφερε την Bass μουσική επικίνδυνα κοντά στο four-to-the-floor House, με το οποίο υποτίθεται ότι είχαμε ξεμπερδέψει από χρόνια, αλλά το αποτέλεσμα δεν μοιάζει καθόλου με old-school revival. Υπάρχει πάντα κάτι μαγικό στον τρόπο που έχουν οι βρετανοί να κανιβαλίζουν τις αμερικανικές πηγές, και στην προκειμένη περίπτωση ο Roska, ο επιδραστικότερος, ίσως, αυτήν τη στιγμή dj/παραγωγός του χώρου, δήλωνει απευθείας την σύνδεση του με τον νεοϋορκέζο house παραγωγό Dennis Ferrer. Ο Roska έχει ζόρικο αυτί διότι ο κύριος Ferrer κρύβει πολύ ενδιαφέροντα credits: στα μέσα της δεκαετίας ενενήντα ήταν συνιδιοκτήτης του κορυφαίου acid-techno label της Νέας Υόρκης, της θρυλικής SynewaveNY, μαζί με τον Damon Wild  (βγάζοντας μάλιστα κι ένα album από κοινού στη New Electronica). Το album του Ferrer που προτείνει ο Roska είναι το 'The World As I See It" του 2006, ένα διπλό cd γεμάτο με βαριά, μεσόρυθμα vocal tracks, πλημμυρισμένα με αντρικά και γυναικεία gospel φωνητικά, πάνω σε dubby ρυθμούς και conga solos. Το υλικό αυτό είναι εκπληκτικό ούτως ή άλλως, αλλά όταν ένας βρετανικός ραδιοσταθμός μιξάρει τέτοια πράγματα ξέρεις πως κάτι άλλο έρχεται στην επιφάνεια: το groove χάνει εντελώς την disco γεύση και την πλαδαρότητα που έχει όταν παίζεται στην Αμερικη, το equalizer γέρνει υπέρ των μπάσων συχνοτήτων, τα tribal/dub versions προτιμώνται από τα original, οι στροφές ανεβαίνουν στα 130-140bpm. Τα sets του Roska είναι και ταυτόχρονα δεν είναι House. Το groove δεν θυμίζει σε τίποτα τον ατάραχο, μετρονομικό συρμό του mainstream House που φέρνει υπνηλία (και με τον οποίο εγώ βγάζω σπυριά)! Αντίθετα, είναι πάρα πολύ νευρικό και σε κρατάει σε εγγρήγορση, και γενικώς είναι ένα άρρωστο παιχνίδι...

link1  (Dennis Ferrer 'The World As I See It', 2006)

link2  link3  (Roska Mixes, 2009)

link4  (Roska's Uncle Bacongo afro-funky project)

 

GRIMINAL JUSTICE

When grime was starting I wasn't living in London, although I did go to some of the raves like ‘Run The Road’ etc. At the raves I went to, I was amazed at the crowd energy levels that the MCs generated. What I really liked was the music that was fused together i.e, garage, dancehall and hip hop. [...] Dirty Canvas is a grime night that myself and David Moynihan started in 2005. At the time loads of grime events were being cancelled or not put on at all, as the police were just shutting them down on sight without even saying why... [...] ‘No hats No Hoods edition 1’ is a CD that came about through doing mixes for Galaxy Fm. Every month I'd try and get a freestyle or track recorded just for the mix. Eventually I ended up with over 20 exclusive tracks, so I decided to whittle them down to 15 and mix them with the biggest and best grime tunes out there. The CD has been a real labour of love from getting the tracks recorded, to hunting down the photos. I've been lucky in that every track/artist/ photographer I wanted for the CD said yes. I think it’s quite unique, in that it’s a document of the grime scene now, it’s got a 14 page colour booklet with photos from all the photographers who document the scene such as Will Robson Scott, Tim and Barry and Robin Bharaj.  (DJ MAGIC @FABRIC)

Αυτή η συλλογή του DJ Magic με το υπέροχο εξώφυλλο έσκασε πρόσφατα στα forums και την ακούω κρυφά εδώ και μέρες μην ξέροντας τι να γράψω... Υποτίθεται πως οι μεγάλες δόξες του Grime έχουν περάσει, όμως αυτή η συγκεκριμένη επιλογή κομματιών της No Hats No Hoods μας διηγείται μια άλλη κατάσταση. Παρόλο που κανένα Grime album δεν με έχει ποτέ ενθουσιάσει (με εξαίρεση ίσως εκείνα των Wiley και Plastician) ο Rinse.fm, συνήθως στην πρωϊνή του ζώνη, συνεχίζει να παίζει εκπληκτικά Grime κομμάτια, σε hyperactive μπασταρδέματα με tribal-house/soca/dub, τόσο ζωντανά που σε κάνουν να ζηλεύεις με αυτό το νέο junglist vibe που φέρνει ξανά στο προσκήνιο! Το Grime ξεκίνησε σαν μια χαρακτηριστικά UK μείξη dancehall/uk-garage/hip-hop και δεν είναι αστεία υπόθεση. Είναι η μουσική έκφραση των βρετανών MC's, ένα αυτόχθον ηλεκτρονικό αντίστοιχο του αμερικανικού hip-hop, με έδρα την πυκνοκατοικημένη ανατολική περιφέρεια του Λονδίνου. Οπότε εύχομαι να συνεχίσει να μεταλάσσεται δημιουργικά, να κρατήσει την ωμή urban-tribal ενέργεια, και κυρίως να συνεχίσει να δίνει τέτοια εκπληκτικά πειστικά δείγματα από τους MC's... Ακατανίκητη λεκτική ορμή, vulgar ηλεκτρονικά, επιθετικό funk, αλλά και soul δείγματα γραφής, που μετατρέπουν τη μελαγχολία (του hip-hop) σε δύναμη, και την αλαζονεία (του rap) σε παραφροσύνη! 

link1  (V/A-No Hats No Hoods Edition 1)

link2  (TempaT-Next Hype-Plastician/Brackles/DVA/Starkey Rmxs)

link3  (DJ Magic Interview@Fabric, August 2009)

link4  (DJ Magic Interview@FACT, August 2009)

I WISH I HAD DUCK FEET

In a way, isn’t that kind of the thing that everyone enjoys about music? It’s not what they understand about it, it’s what they don’t understand. That’s kind of the lure. It turns into this magic thing. [...] I have faith that people can listen to music and enjoy it even when it’s complex. It just has to be presented right. The hope that I have for this record is that people’s perception of classical music [as] being kind of elitist and for a very exclusive few [changes]. Hopefully, people will realize that that’s not what this record is about. I feel like it’s a very inclusive record, and I hope people will be able to appreciate that — though it’s complex, it’s also fun. It’s a record that, hopefully, people will be able to enjoy!  (TYONDAI BRAXTON, 2009)

Ένας πραγματικά απολαυστικός δίσκος από τον Tyondai Braxton (μέλος των The Battles) βγαίνει τον επόμενο μήνα από την Warp, "featuring guitars, vocals, electronics, percussion and the Wordless Music Orchestra, unified to create orchestral music re-imagined for the 21st century, and perhaps the 22nd as well", όπως πολύ σεμνά το θέτει και ο ίδιος. Η πλάκα είναι πως όντως πετυχαίνει τους στόχους του, να κάνει δηλαδή μια κλασική ορχήστρα (εν προκειμένω την Wordless Music Orchestra από τη Νέα Υόρκη) να ακούγεται προσιτή στο ένστικτο, μακριά από κάθε ελιτισμό, καταφέρνοντας να ακούγεται σαν μια διασταύρωση Stravinsky και Raymond Scott! Με μπόλικο χιούμορ, χτυπητά χρώματα και με τα όργανα της ορχήστρας να ακούγονται πεντακάθαρα, σε γνώριμα μοτίβα από τον κόσμο της σάτιρας, τις διαφημίσεις της δεκαετίας του '50, και φυσικά τα κινούμενα σχέδια, φτιάχνει έναν κόσμο σχεδόν ιδανικό, κάπως σαν τον Panda Bear. Αλλά σε high-fidelity εκδοχή, και με τις παρανοϊκές κιθάρες και τα τύμπανα που ξάφνιασαν τόσο πολύ στο ντεμπούτο των Battles! Η ακόμα μεγαλύτερη έκπληξη έρχεται όταν συνειδητοποιείς ότι όλα αυτά προέρχονται από τον γιο του Anthony Braxton, του ιδιοφυούς συνθέτη και μεγάλου αυτοσχεδιαστή της σύγχρονης jazz...

link1  (Tyondai Braxton, Central Market, 2009)

link2  (Tyondai Braxton, Interview, July 2009)

RUDDY RAVE

Following from his Rustie rerub on Stuff earlier this year, this sick new album tackles tipsy 8-bit funk, glowing grime melodies and ruddy rave post-techno, all analog style. (BOOMKAT)

Τρίτο σε μια σειρά άλμπουμ του Neil Landstrumm στα οποία ο techno-κεφάλας έρχεται αντιμέτωπος με το σύγχρονο grime, το uk bass και την κονσόλα του Atari. Με ακόμα πιο ηλίθιο τίτλο και ακόμη πιο 'στημένο' εξώφυλλο από τα προηγούμενα, και με μικρότερη διάρκεια, το 'Bambaata Eats His Breakfast' είναι η λογική συνέχεια τους, χωρίς να απογοητεύει τους οπαδούς της Planet-μ. Το περιεχόμενό του ευθυγραμμίζεται με τα πρόσφατα κατακλυσμικά pixel των τελευταίων rustie/dorian concept ep's, με ηλεκτρονικούς ήχους που σαρώνουν όλο το ακουστικό πεδίο, και σε συντρίβουν, αφού νιώθεις μικρός, σαν να είσαι στο πλανητάριο. Mega-drive bleeps μέχρι που στο τέλος σε πιάνει αναγούλα... Αυτό που έρχονται να προσθέσουν οι συνθέσεις του Landstrumm είναι μια τετράγωνη electro λογική, με αναφορές στο breakdance της εποχής '83-'85, της Celluloid και των Street Sounds συλλογών. Ακούγοντας και τα τρια lp μαζί βγαίνει κάτι πολύ δυνατό, που συνδυάζει ηλεκτρονικούς ήχους και από τις τρεις τελευταίες δεκαετίες, κάτι σαν ηλέκτρο-πανόραμα...

link1  (Bambaataa Eats His Breakfast)

link2  (Lord for £39)

link3  (Restaurant for Assassins)

WE HAVE ARRIVED

"Combining industrial sound design with intense avant-garde beats, the two producers justify the buzz surrounding their releases by shaping a style that's quite unlike anything else out there. Inspiration might be drawn from the raw energy and density of 1990s techno, but Ancient Methods create music that works outside the boundaries of any electronic music genre past or present. As ancient as the methods may be, they have rarely sounded quite as fresh."  (ZERO)

Ακόμη ένα obscure δίδυμο από το Βερολίνο, οι Ancient Methods και το ομώνυμο label, θεωρούνται από τους σημαντικότερους ανανεωτές του industrial τα τελευταία χρόνια. Χτίζοντας το μύθο τους αποκλειστικά γύρω από μια δωδεκάιντση σειρά κυκλοφοριών, με ήχο βαρύ και επιβλητικά κρουστά, κυρήσσουν νέα γενική επιστράτευση του dub, το οποίο θα μας απασχολήσει τους προσεχείς μήνες σε νέες μεταλλάξεις (βλέπε Demdike Stare). Εκκινώντας από την πρωτόγονη μανία του 'Quoth' και το hardcore αρχέτυπο των Mescalinum United, ο ήχος τους απορροφά μια μεγάλη δόση σύγχρονου dub και παίρνει μερικές πολύ ενδιαφέρουσες στροφές ημι-χορευτικού 2-step... Industrial tribal funk, κι όμως υπάρχει, και βρίσκεται πολύ μακριά από τις core εξυπνάδες της Planet-mu, στον πιο φρέσκο ήχο που έδωσε το Βερολίνο τα τελευταία χρόνια...

(Methods 1-4)

(the whip)

(mixtape for mnml ssgs!)

ΤΙ ΕΙΧΑ ΠΑΝΤΑ

Burial: I’ve never been to a festival. Never been to a rave in a field. Never been to a big warehouse, never been to an illegal party, just clubs and playing tunes indoors or whatever. I heard about it, dreamed about it. My brother might bring back these records that seemed really adult to me and I couldn’t believe I had ‘em. It was like when you first saw Terminator or Alien when you're only little. I’d get a rush from it, I was hearing this other world, and my brother would drop by late and I’d fall asleep listening to tunes he put on. [...] I don’t know if it exists any more at all. A lot of those old tunes I put on at night and hear something in the tune that makes me feel sad, - a few of my favourite producers and DJs are dead now too - and I hear this hope in all those old tracks, trying to unite the UK, but they couldn't, because the UK was changing in a different direction, away from us. Maybe the feeling of the UK in clubs and stuff back then, it wasn't as artificial , self-aware or created by the internet. It was more rumour, underground folklore. No mobile phones back then. Anyone could go into the night and they had to seek it out. Because you could see it in people, you could see it in their eyes. Those ravers were at the edge at their lives, they weren’t running ahead or falling behind, they were just right there and the tunes meant everything. In the 90s you could feel that it had been taken away from them. In club culture, it all became like super-clubs, magazines, trance, commercialized. All these designer bars would be trying to be like clubs. It all got just taken.  (WIRE)

Το γύρισμα της δεκαετίας του ενενήντα ('88-'92) συνέπεσε με την έκρηξη του rave, εκείνο το τρελό μείγμα του αμερικανικού acid-house και breakbeat με την urban soul και ragga κουλτούρα της Βρετανίας. Το ντόπιο υβρίδιο που προέκυψε ήταν το λεγόμενο 'bleep techno' και λίγο αργότερα το 'hardcore'. Το 1992 ήταν η τελευταία χρονιά πριν την διάσπαση της rave κουλτούρας σε υποκατηγορίες, με όλα τα συστατικά του αρχικού μείγματος να συνυπάρχουν στο ίδιο set. Και αυτό έδινε στα πράγματα μιαν ανήκουστα φουτουριστική αύρα, μια γοητευτική απροσδιοριστία κατέυθυνσης που εμφανίζεται μόνο στις μεταβατικές περιόδους. Το label της Rising High έγινε γνωστό, μαζί με την Warp και την R+S, για τον 'intelligent' ήχο του, όμως και οι τρεις εταιρίες ξεκίνησαν ως hardcore. Ένα εγκεφαλικό hardcore, μια ροή από drone bleeps, που σε παίρνει και σε σηκώνει, σε ένα mental overdrive, νύχτα στην φύση. Βρήκα αυτές τις συλλογές της Rising High σε ένα απίστευτο blog που ασχολείται με τα ξεχασμένα της χορευτικής μουσικής και το καταφχαριστήθηκα. Έκατσα και τις άκουσα όλες μαζί σαν το σκυλί, ως ένα σπάνιο δείγμα φουτουρισμού, που η γοητεία του παραμένει, όμως, εντελώς ταμπού... Σε μια εποχή που ο Zomby βγάζει μια παρανοϊκή νοσταλγία για το έτος 1992 και ο Rinse.fm βαράει νυχθημερόν ξεδιάντροπο rave house, το original thing καταφέρνει και παραμένει 'αχώνευτο' και 'ανεγκέφαλο'. Εμένα, πάλι, μου ακούγεται σούπερ ρομαντικό... Τι έχεις Γιάννη μου...

link1  (Rising High special)

link2  (the complete Hypnotist 91-92)

HOW TO DO THE DUBSTEP DANCE

PROFOUND DUB

"Like a world traveler in a spiritual craft, Simmonds a factory of a full maritime dimension, rhythmic material lyrical moments, dramatic beat sorcery and orchestral presence without the case of monumental saturation in the network. The single cast and multifacetedstyle which are carried exceptionally, demonstrates this swinging acoustic flight of traditional instrumentation paired with modern electric sonic culture. Ian Simmonds does not shy from before an apparent locale in the afro-American music tradition and historical shoots from other musical ways and means. Here stands a perpetual form, a simultaneously synthetic and founded concrete reference. A Mecca for soul brothers and jazz novices, decoded precisely from the tonal spectrum, like the motive British Break ëní Step sense and smooth downbeat island-dom, a classic and soundtrack spot, as well as the depths and straight lines of sounds from Detroit."  (MySpace)

Αυτόν τον μήνα ο Ian Simmonds κυκλοφόρησε ένα νέο lp με την καλύτερη μουσική που μπορώ να φανταστώ για τέλη Αυγούστου: απογυμνωμένη, μηχανική acid-jazz. Ο Simmonds ήταν ο πυρήνας των Sandals, οι οποίοι από το 1992 απολάμβαναν cult status με τις ζωντανές τους εμφανίσεις, ενώ με το πρώτο τους lp 'Rite to Silence', σε παραγωγή  Leftfield, σφράγισαν το τέλος μιας εποχής - της εποχής που η acid-jazz βρισκόταν ακόμη στην αιχμή της βρετανικής club κουλτούρας, πριν τα ανατρέψει όλα ο ήχος της Mo' Wax... Αυτό που κάνει ο Simmonds στο παρόν lp 'Burgenland Dubs' είναι ακαταμάχητο: με δυο-τρεις κινήσεις εντοπίζει τον πυρήνα του swing, τον απομονώνει, του δίνει turbulence, και τον αφήνει να περιστρέφεται γυμνός. Υπνωτικοί βηματισμοί, υπνωτικά congas, μυϊκές συσπάσεις, το μπάσο βγάζει κάτι λυγμούς σε tremolo, το ψιλόβροχο των hi-hats, λίγο θολό πιάνο. Και όλα αυτά με μια διακριτική ηλεκτρική κοψιά, που ανακαλεί μια διαστάυρωση Detroit και Chicago της σχολής Chez Damier και Ron Trent. Ο Simmonds μετακόμισε από το Λονδίνο και τα τελευταία χρόνια ζει σε κάτι δάση της Γερμανίας, αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει να ονειρεύεται siesta στις αμμουδιές της Τυνησίας, να μερακλώνει με μονοχρωματικά blues και στο τσακίρ να χτυπάει παλαμάκια στον Χορό των Χορών. Πως μπορείς να αντισταθείς σε ένα album που ξεκινάει έτσι και τελειώνει έτσι... 

link1  (Ian Simmonds interview)

DRUMS ARE DANGEROUS

"Το καλοκαίρι του 1972 βρέθηκα δίπλα σε μια σανιδένια καλύβα, δίπλα σε μια φυτεία καπνού της Βόρειας Καρολίνα κι άκουγα έναν άνθρωπο με το όνομα Guitar Shorty να παίζει μπλουζ. Μερικά από τα λόγια τά 'βγαζε εκείνη τη στιγμή, άλλα ήταν τόσο παλιά όσο και η μουσική η ίδια. Η δουλεία του Shorty πάνω στην κιθάρα ήταν ένας συνδιασμός από πράγματα που θυμόταν και πράγματα που επινοούσε εκείνη την ώρα που έπαιζε, ώστόσο οι δυνατότητές του ήταν ικανοποιητικές και η μουσική του γεμάτη εκπλήξεις. [...] Γυρνώντας πίσω στη Νέα Υόρκη την ίδια νύχτα, σκεφτόμουν για την ελευθερία στην μουσική και πως μια από τις κύριες αρετές της αφροαμερικάνικης μουσικής είναι ακριβώς αυτή η άρνηση να προσαρμοστεί σε οποιουσδήποτε δοσμένους (πχ ευρωπαϊκούς) κανόνες ή πρότυπα. Άσχετα με το ποιός είναι ο εκτελεστής -μια νοικοκυρά στη χορωδία της εκκλησίας ή ένας κιθαρίστας που παίζει μπλουζ το Σαββατόβραδο σε ένα υπόγειο μπαρ- η μουσική δεν μπορεί ποτέ να προβλεφθεί. Γυαλισμένος ή ακατέργαστος, ο ήχος της έκπληξης είναι αυτό που μετράει."  (Valerie Wilmer, As Serious as your Life, 1977)

Η Val Wilmer αγωνίστηκε σε όλη της τη ζωή να καταγράψει το φαινόμενο της free-jazz και να το ενσωματώσει σε μια πολιτική ιστορία της αφροαμερικάνικης κουλτούρας, αναδεικνύοντας όσο κανείς το ριζοσπαστικό του κοινωνικό περιεχόμενο. Η free-jazz παραμένει μια ιδιαίτερα παρεξηγημένη μουσική, κυρίως γιατί έχει 'κάτσει' στους μουσικόφιλους σαν τμήμα της απρόσιτης avant-garde. Το γεγονός ότι οι καινοτομίες της προέκυψαν αυθόρμητα και μέσα από τις κοινωνικές διεκδικήσεις των μαύρων, και όχι σε ακαδημαϊκό περιβάλλον, όπως οι αντίστοιχες, θεσμοποιημένες  'πρωτοπορίες' των λευκών, έχει ξεχαστεί. Η Valerie Wilmer κατάφερε να γίνει μισητή, την κατηγορούν για 'αφροκεντρισμό' κτλ, και τα βιβλία της συχνά δεν έγιναν αποδεκτά από τους ίδιους τους οπαδούς της free-jazz. Παρόλαυτά, αυτό που έχει για μένα σημασία είναι πως το noise underground τις τελευταίες δεκαετίες κρατάει την free-jazz σταθερά επίκαιρη, και όχι μόνο. Οι τεχνικές του ελευθερου αυτοσχεδιασμού κάνουν διαρκώς μετάσταση σε νέα όργανα, το turntablism για παράδειγμα, το ίδιο και η παράδοση της παραμόρφωσης, βρήκε καινούρια έκφραση στην διαδικασία του 'wonkyfication', σε αυτό το τελευταίο στάδιο εξέλιξης του hip-hop απ' τον Dilla και μετά...

Κεντρική θέση στην free-jazz φυσικά έχουν τα κρουστά και ο ρόλος του drummer. Προσωπικά προτιμώ να ακούω free-jazz αν γίνεται σε solo drums, η σε όσο πιο μικρά σχήματα είναι δυνατόν, αλλιώς δεν μπορώ να παρακολουθήσω το χάος... Επίσης οι περκασσιονίστες συχνά προσθέτουν και αφρικανικά/ασιατικά τύμπανα στα solo albums τους, που μετράνε πάρα πολύ στο αποτέλεσμα και την ατμόσφαιρα.

Αυτά είναι μερικά προσωπικά άλμπουμ των μεγάλων drummer της free-jazz, από τη δεκαετία του '70 τα περισσότερα:

link1  (Milford Graves, 'Percussion Ensemble')

link2  (Milford Graves & Andrew Cyrille, 'Dialogue of the Drums')

link3  (Andrew Cyrille, 'Junction')

link4  (Sunny Murray, Kahil El' Zabar, 'A Sunctuary Within')

link5  (Don Moye, 'Sun Percussion Vol.1)

link6  (Max Roach, Archie Shepp, 'Force')

link7  (Ed Blackwell, Don Cherry, 'Mu")

link8  (Rashied Ali, Frank Lowe, 'Duo Exchange')

ΠΡΟΓΕΥΜΑ ΣΤΟΥ WINKIE'S II

Τι είναι τελικά αυτό το ακατανόμαστο που κρύβεται στην πίσω αυλή των αλυσίδων fast-food και των σουπερμάρκετ; 

Μα φυσικά ένας άστεγος (που βρίσκει εκεί εύκολη και καθαρή τροφή). Ο καθένας μπορεί να ζήσει το 'όνειρο του Winkie's' αν εξερευνήσει τις αλάνες που περιβάλλουν τέτοια σουπερμάρκετ - προσωπικά έχω δει άστεγο στον ακάλυπτο συνοικιακού μασούτη. Και να που πρωί-πρωί διαβάζω στην εφημερίδα για "άγριες επιθέσεις κατά αστέγων":

Την περασμένη Πέμπτη, δύο άστεγοι άνδρες υπέκυψαν σε τραύματα από μαχαίρι στο Χόλιγουντ της Καλιφόρνια και ένας τρίτος τραυματίσθηκε σοβαρά, σε τρεις διαφορετικές επιθέσεις. Η αστυνομία συνέλαβε 54χρονο κάτοικο της περιοχής, που φέρεται να επέλεγε τυχαία τα θύματά του μεταξύ των αστέγων.

Στο Πόρτλαντ του Ορεγκον, δίδυμοι αδελφοί καταδικάσθηκαν για πέντε απρόκλητες επιθέσεις εναντίον αστέγων σε πάρκο της πόλης. Στο Κλίβελαντ, άνδρας που έβγαινε από καταφύγιο αστέγων όπου επισκεπτόταν τη μητέρα του ξυλοκοπήθηκε βίαια από ομάδα νεαρών. Στο Λος Αντζελες, άστεγο άνδρα, γνωστό σε όλη τη συνοικία του, περιέλουσαν με βενζίνη άγνωστοι, που τον πυρπόλησαν μέχρι θανάτου.

Στη Βοστώνη, άστεγος βετεράνος του αμερικανικού στρατού ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου από νεαρούς κοντά στην τουριστική συνοικία του Φάνιουελ Χολ στο κέντρο της πόλης, με δεκάδες αυτόπτες μάρτυρες να παρακολουθούν το περιστατικό χωρίς να παρέμβουν. Στο Τζάκσονβιλ της Βόρειας Καρολίνας, ομάδα νεαρών μαχαίρωσε μέχρι θανάτου άστεγο άνδρα που διέμενε πίσω από εμπορικό κέντρο, ανοίγοντας το θώρακά του με σπασμένο μπουκάλι μπίρας.

Ο '53χρονος κύριος στο Holywood' και οι 'δίδυμοι' είναι γνώριμα μοτίβα στο σινεμά του David Lynch. Το άρθρο προσπαθεί να το πάει αλλού το θέμα, τονίζοντας πιο πολύ τις 'ομάδες νεαρών' και αποκαλώντας όλα αυτά ως 'κρούσματα απρόκλητης βίας', λες και πρόκειται για μια ψυχολογική διαστροφή των νέων, σε στυλ Κουρδιστό Πορτοκάλι. Όμως δεν είναι λίγες οι φορές που πέτυχα, λεκτικές έστω, εκδηλώσεις μίσους προς τους άστεγους, από ξιπασμένους μεσήλικες... Φαίνεται πως οι ρακένδυτοι συγκεντρώνουν τον συλλογικό τρόμο, την σιχασιά του έλληνα για τον δημόσιο χώρο, τον φόβο να μην καταντήσεις κι εσύ στους δρόμους λόγω χρεών, την υγειονομική υστερία των νοικοκυραίων. Από μικρά παιδιά μας φοβερίζανε με αυτούς τους άστεγους/άρρωστους/τρελούς, αποκρύπτοντας  πως η αρρώστια και η τρέλα του όλου πακέτου προέκυψε λόγω της έλλειψης στέγης, και παραπλανητικά κοτσάροντάς τους τον τίτλο του Δαίμονα. 

Μου αρέσει το απόσπασμα του Lynch, γιατί παρωδεί αυτό το δαιμονικό, σε σημείο που σε κάνει να σκεφτείς πως κάτι άλλο παίζει. Το 'τέρας'  δεν είναι άμοιρο της παρουσίας μας.  Αν πας να το σκαλίσεις, εκεί που πας να πάρεις φόρα, θα σε προλάβει και θα σου κάνει πρώτο 'τζα!'  Θα εμφανιστεί θεατρικά, μόνο για να ειδωθεί, δεν θα κάνει τίποτε άλλο. Είναι άκακο κατατάλλα, αλλά λέμε πως έχει το βλέμμα της μέδουσας. 

Μιλάμε για ψέματα... 

SHAFIQ HUSAYN - VOODOO PEOPLE

  

"One third of LA’s hottest musical force that is the Sa-Ra Creative Partners, Shafiq heads out alone on a stunning soul/jazz/afro/hip hop and funk infused LP, carefully created and crafted from intense studio sessions and on-going conversations, between like-minded friends and family.  Shafiq Husayn’s first solo album “Shafiq En’ A-Free-Ka” represents the culmination of a 30 year journey. He learnt to cut from Afrika Bambaattaa and Afrika Islam, cooled out in L.A. with Egyptian Lover, and did a stint with Ice-T’s Rhyme Syndicate. Today, he is part of the Sa-Ra triumvirate and the only person Erykah Badu allows to write for her. What he makes isn’t hip-hop, isn’t soul, isn’t rock, isn’t jazz. It’s a weke-up call. He carefully arranges his drums like hieroglyphs. Taking the hip-hop beat somewhere else, to a place it’s always been before – thru ancient rhyhthms of the Ethiops, Eastern modalities, dark matter freek1cies and the reverb/delay of our forefathers’ voices. The album is composed with an armoury of outboard gear, effects, synthesizers, electric guitars, strings, horns, a lot of modulation and a lot of weird stuff."  (MVMNT & MVMNT)

"We all human, we human and we spiritual, at the same time. We’re spiritual beings experiencing the human experience."  (Shafiq Husayn @FLY)

Ο Shafiq Husayn είναι το ένα τρίτο των Sa-Ra Creative Partners, αλλά οι solo δουλειές του μου κάθονται πολύ περισσότερο από τα album των ίδιων των Sa-Ra, για τελείως προσωπικούς λόγους. Αυτοί οι λόγοι έχουν να κάνουν με το ότι ο Shafiq μόνος του βγάζει κάτι πιο αφρικανικό, πιο ισλαμο-ψυχεδελικό και laid. Μετά από ένα mini album το 2008 (με Ras-G χωμένο στα credits της παραγωγής) ο τύπος από Σεπτέμβρη βγάζει νέο long play, το οποίο ήδη διέρευσε. Και είναι εντυπωσιακό. Κι εκτός από εντυπωσιακό και πολύ θερμό. Διασταυρώνει τα χίλια-μύρια-όσα, σε μια καραμπόλα από spaced-out ψαλμούς και απαγγελίες, αιθιοπικό ροκ, εξτρεμιστικά πλήκτρα και κυματομορφές, που μπερδεύονται με strings και εκρήξεις πνευστών από όλες τις εποχές δόξας της 'μαύρης' μουσικής. Το αποτέλεσμα είναι εντελώς απογειωμένο, μέσα στον μαξιμαλισμό του. Δηλαδή ντέφι! The origins of the mind and body together as one! 

link1  (Shafiq Husayn 'En A-Free-Ka' 2009)

link2  (Shafiq Husayn 'The Frequency Clash' 2008)

link3  (Shafiq Husayn 'Mu-Roc' Mixtape 2008)

RASHIED ALI R.I.P.

Ένας από τους κορυφαίους drummer της free-jazz έφυγε χθες από τη ζωή, ο Rashied Ali. Οι συνεργασίες του, σε ντουέτα και μεγαλύτερα σχήματα, είναι αμέτρητες, και έγιναν με την αφρόκρεμα του χώρου: τους John & Alice Coltrane, Albert Ayler, Don Cherry, Archie Shepp, Blood Ulmer, Bill Dixon, Paul Bley, Pharoah Sanders, Peter Brötzmann, Bill Laswell, και εντελώς πρόσφατα με τον θρυλικό μπασίστα του Ayler, τον για δεκαετίες εξαφανισμένο, Henry Grimes. Ανάμεσα στις κορυφαίες του ηχογραφήσεις είναι το 'Interstellar Space' lp, σε duo με τον John Coltrane, τα ψυχεδελικά άλμπουμ που έβγαλε με την Alice Coltrane στα τέλη των 60's και τις αρχές των 70's, το 'New Directions in Modern Music' του 1973, αλλά και το 'Bells' του 1996, ένας αυτοσχεδιασμός με το σχήμα Prima Materia πάνω στην ομώνυμη σύνθεση του Albert Ayler... 

Έχοντας διανύσει όλη την απόσταση από το κλασικό rhythm'n'blues στην hard-bop των Max Roach και Art Blakey, ήταν από τους πρώτους drummer που έκαναν το επόμενο βήμα προς το free παίξιμο. Ο ανοιχτός χώρος που διατηρούσε στη Νέα Υόρκη στα 70's, ένα loft με το όνομα Ali's Alley, ήταν καθοριστικός για την ανταλλαγή μεταξύ των μουσικών της free-jazz, όπως και το ανεξάρτητο label 'Survival Records', που έτρεχε την ίδια περίοδο (ο κατάλογός του επανακυκλοφορεί ολόκληρος στην σειρά 'Knit Classics' της Knitting Factory).

Θα επανέλθω σε επόμενο post...

link1  link2  link3  link4  link5  link6  (Rashied Ali)

link7  link8  link9  link10  link11  link12  (Coltrane's lps with Rashied Ali)

link13  link14  (Δυο πρόσφατα live του Rashied Ali)

link15  (Obituary @TimeOutNY)

ΠΡΟΓΕΥΜΑ ΣΤΟΥ WINKIE'S

Ό,τι είναι καλό είναι και ορατό, και μόνο ό,τι είναι ορατό είναι καλό. Όλα τα υπόλοιπα, που παραχώσαμε στην πίσω αυλή...

PLASTICIAN

"The first time I went to FWD>> was in 2001 at Plastic People in Shoreditch and that's when I realised t hat the night was all about this dark 2-step that I had heard Hatcha playing on his radio show. There were probably only about 40 people in the club but they were all producers or involved in the industry somehow. I went again about a month later and I remember standing in there and really making sense of the sound and the stripped-down production. I thought it was something very credible."  (PLASTICIAN, 2009)

"Dubstep is really energetic now, but when I started making certain beats on the album dubstep was more atmospheric and about the weight, rather than the beats. It was like listening to a film score, but with bass, in a club. I took the mid-range, melodies and energy of grime and mixed it with the weight and structure of dubstep. I wanted to build that track that sounded empty, but that had a lot going on in it almost subliminally."  (PLASTICIAN, 2007)

"Currently assembling his sonic robots in the dark cracks between the east London grime and the south London dubstep scenes, Thornton Heath based producer Plasticman is perfectly placed to comment on the cross fertilization between these two Mc led and Dj led movements. Hosting a primetime (Saturday’s 7-9pm) slot on pirate radio, Plasticman is a typical example of the interchange that can been found on the east London based station Rinse Fm."  (DISCOGS)

       

Ο Chris Reed (Plastician/Plasticman) με την συμμετοχή του στις συλλογές Grime 1+2 της Rephlex το 2004 κατάφερε να κάνει το Grime (που ως τότε τριγυρνούσε στο Ανατολικό Λονδίνο σε mixtapes που παίζονταν στα ηχεία των αυτοκινήτων κάτω από τα εργατικά μπλοκ) να αναγνωριστεί από την ηλεκτρονική κοινότητα και τους απανταχού bass-heads. Μιξάροντας grime instrumentals και dark uk garage στα ραδιοφωνικά του show στον πειρατικό Rinse.fm αλλά και έπειτα στο BBC/Radio1, ο Plastician έφτιαξε το δικό του dubstep/grime υβρίδιο, λειτουργικό και στις δυο σκηνές. Πρόσφατα βρήκα μια bootleg συλλογή με όλα του τα instrumentals, που μεταφέρει το πρώιμο κλίμα των ημερών εκείνων, τότε που το dubstep είχε να κάνει πιο πολύ με το βάρος και την ατμόσφαιρα παρά με τα beats. Σε περίπου 60 instrumentals ξεδιπλώνεται μια αλλόκοτη μουσική, ούτε αργή ούτε γρήγορη, ούτε 'μαύρη' ούτε 'λευκή', ούτε χαρούμενη ούτε θλιμμένη. Μεταφέρει την ατμόσφαιρα των δρόμων, την ερημιά και την εγατάλειψη των εργατικών προαστίων, αλλά και την επιθετική εξωστρέφεια που γεννιέται σε αυτές τις συνθήκες. Αυτή η μουσική  κουβαλάει τον πυρετό των αλαφροίσκιωτων που περιπλανούνται άστεγοι στους δρόμους, και των παιδιών που χώνονται στους σκελετούς των νέων οικοδομών κάνοντας όλα όσα οι γονείς τους δεν θά 'θελαν να κάνουν. Είναι το σημείο στο οποίο η προαστιακή βάση αποδεσμεύεται από την εργατική ηθική και την χριστιανική οικογένεια, και έχοντας πάρει τους δρόμους εδώ και καιρό, καταλήγει στην δική της μυστική εμπειρία. Αυτό τουλάχιστον μου βγάζουν εμένα κομμάτια σαν κι αυτό... 

link1/2/3 (Plastician 'Grime Instrumentals')

link4  (Plastician 'Beg to Differ' lp, 2007)

link5  (Plastician Rinse 06 Mixtape)

link6  (Plastician May 2006 Mixtape)