SPOEK MATHAMBO

His music is the next, somewhat illogical step in the evolution from funk to kwaito to house, and the younger kids are there to verify its progressive merit. His politics are not hackneyed, radical slogans used to sell records or grab headlines, they are real, and South Africans of a certain age would not let him get away with anything less. Everyone hear something in his songs that they can relate to, wether is the sharp lyrics or the hectic sounds, and is thrown off balance by the other.  [THE FADER]

Ένα από τα πρώτα ολοκληρωμένα album στον χώρο του kwaito κυκλοφόρησε αυτές τις μέρες. Ο πρώτος δίσκος του 25χρονου Nthato Mogkata (aka Spoek Mathambo), από το Soweto της Νότιας Αφρικής, είναι από τις εκπλήξεις της χρονιάς, ξεπερνώντας το cult της υπόθεσης kwaito, προς έναν ήχο πιο βαθύ και προσωπικό. Η φωνή του Spoek (έστω κι αν δεν καταλαβαίνω καμία από τις διαλέκτους που χρησιμοποιεί) δίνει έναν πολύ ανθρωποκεντρικό τόνο, που σπρώχνει τον ήχο και τους ρυθμούς κατευθείαν στο στόχο. Κάτω από την εκεντρική club περσόνα του Spoek κρύβεται πολιτική εγρήγορση και συνείδηση του πόνου (όπως διαβάζω στο αφιέρωμα του περιοδικού Fader). Ξεχωρίζει η tribal διασκευή στo 'She's Lost Control' των Joy Division λίγο πριν το τέλος του δίσκου.   

[link1]   [Spoek Mathambo - Mshini Wam LP, 2010]

DJ GANT-MAN

Gant Garrard was introduced to mixing in the early 80's by his older brother and learned how to count beats and blend records at the young age of 5. At age 10 he was ready to share his talent with the world and began mixing on a college radio station in Chicago where he mixed from 1989 through 1997. At age 15 in 1995, Gant-Man produced his first EP for Dance Mania, becoming known in Chicago as the Youngest Professional DJ and is attributed to being one of the main key innovators of Ghetto Juke House.

Η διείσδυση του juke στην Αγγλία καλά κρατεί (όπως διαβάζω σε διάφορες συνεντεύξεις), και όλοι όσοι άκουγαν εδώ και καιρό τα βρώμικα 808, αλλά ντρέπονταν να το πουν, τώρα δικαιώνονται. Σημειωτέων ότι ο ρυθμός του juke βασίζεται στους κλασικούς ήχους του Roland TR-808, σπινταρισμένους στα 180bpm, ένα πραγματικά alien groove που παίρνει καιρό να το συνηθίσεις. 

Οι καλοί παραγωγοί από το Σικάγο μας κρατούν σε εγρήγορση, και κάθε τόσο ένα αξιόλογο πρόσωπο έρχεται στην επιφάνεια. Ο Gant Garrant (aka Dj Gant-Man) είναι ένας από τους πιο παλιούς, definitive για το είδος, από την εποχή της Dance Mania.

[link1]   [Dj Gant-Man - Juke City Chicago Mix, 2009]

[link2]   [Dj Gant-Man - Juke Dat Girl 12", 2009]

A SHAMAN I AM

This body overflows with sweat, drips the foam of desire at the crotch. A shudder 

shakes the body over till it lies motionless from exhaustion, losing the elements of 

existence in eternal time. 

This body overflows with sweat, not to be cooled off by the breeze of the night 

nor by the smiles of a child, nor by the impossible dream of the imagination from 

which the body has never been absent nor ever escaped. 

This body overflows with sweat; its foam drips from the vessel of extension, from 

the swelling of the balloon of the soul. Its impossible dream tumbles to the ground, 

but the body remains upright in the face of the death of one moment after the other 

until the time has come for the body to die. 

[A Body, by Rifqi Badawi,1995]

[Shackleton @Mary-Anne Hobbs, August 26, 2010]

DJ RUPTURE presents...

While there's still openness in these beats the elements that do exist are usually loud and atonal, high-pressure, discordant sounds. Bass drums sound compressed, hitting the speakers at splintering frequency levels; the few non-percussive components are sonar pings and bass buzzes and melting horns and car crashes and jet plane landings. The turbulent minimalism of the music is indeed striking and a welcome alternative to most African music that comes stateside, which tends to be sunnier and breezier.  

[PITCHFORK]

Οι ακραίες συνθήκες ζωής στον πλανήτη των παραγκουπόλεων 

γεννούν νέο καλλιτεχνικό περιεχόμενο. Η απροσδόκητη φόρμα 

αυτής της μουσικής βρίσκεται στην ουσία έξω από τα όρια του

beat πειραματισμού, αφού η πραγματικότητα που τη γεννά είναι 

ακόμα ανεξερεύνητη. Αυτά είναι όσα κατάφερε να ανακαλύψει ο 

Dj/Rupture στη δυτική Αφρική, μια ώρα γεμάτη από την music 

concrète των δρόμων του Abidjan. Το project CIAfrica ολόκληρο 

για preview από την Dutty Artz .

[link1] [DJ/Rupture presents CIAfrica CD, 2010]

BOOMSLANG

SHED

The only stuff from that time that I can still listen to is my hardcore and early jungle records. it’s only recently that I’ve realised how important that music was to me. Τhe point where I started to make breakbeats was around 2000. It was a hard time for me, because I was getting bored of techno music. I’d reached the point where I was looking back to the early days, listening to old mixtapes and recordings from parties. I realized then that breakbeat was my music. That was the music that reminded me of the good times. I try not to sound like old breakbeat records, I try to alter the structure. Three years ago I was not into dubstep at all, only into the Burial, really. But as a result of working at Hard Wax, I’m into much more now. It’s something fresh for me. And since I began seriously buying dubstep records, I’m not so into techno anymore. When I buy ten records these days, nine are dubstep and  one – maybe one – is techno. Dubstep and early 90s jungle is the same thing for me. I’ve always been into the dubstep which has some breakbeats in it; that’s why it’s interesting for me.

[SHED @FACT]

Αναπάντεχες δηλώσεις, κι ένας φοβερός νέος δίσκος από τον René Pawlowitz (aka Shed). Πρεμιέρα στο Berghain, όπου μαγειρεύονται περίεργα πράγματα από γερμανούς και βρετανούς παραγωγούς. Κανονική κυκλοφορία στις 30 Αυγούστου.

BODY MECHANIC

Techno remains a persistent feature of Detroit’s black dance music scene, but not in its “pure” form. As mixed music, it was integrated into the musical culture of the working class blacks that remained in the city during Detroit’s economic decline—the denigrated “jits,” who are only at the margins of techno’s history, but play an important role in the Detroit scene that birthed ghettotech. It is to their tastes—to hip-hop—that we must now turn. “Planet Rock” did more than spread hip-hop to the rest of the nation and beyond: it spread particular types of sounds which were incorporated into emerging black music subcultures. Bass music provided the perfect “black face” for techno. This juxtaposition of futuristic sounds with street-level black music is jarring in a way that 1980s electro often is not—these concentrated distillations of black voices deliberately injected an embodied blackness into techno’s continuum. 

[STYLUS]

Γρήγορα tempo, μπάσο και βρώμικοι στίχοι. Το techno ηττήθηκε από την scratch και mc κουλτούρα μέσα στην εδρα του. Ο ήχος του Detroit από την ανάποδη, η δεκαετία του '80 παιγμένη σε διπλή ταχύτητα, ενισχυμένη με bass boom και υστερικά φωνητικά. Αυτή είναι η ιστορία του ghettotech, ενός περίπλοκου αστικού φαινομένου, πολύ διαφορετικού από την γνωστή απλουστευτική αφήγηση περι Αγίας Τριάδας (Atkins/May/Saunderson) που πέρασε στην Ευρώπη. 

Ο Mollison Folson (aka Body Mechanic) ξεκίνησε το 1995, κακοποιώντας παλιούς δίσκους Miami Bass, φρικάροντας τα bpm και τους techno πουρίστες. Όπως οι περισσότερες bass hardcore σκηνές ανά τον κόσμο, έτσι κι εδώ, το αστικό περιθώριο, με πολύ μεγάλη συμμετοχή των γυναικών, παίρνει την κατάσταση στα χέρια του.

[link1]   [DJ Body Mechanic - DTM Transmissions 5, 200?]

SAY NO MORE

It’s clear to see why Roll Deep have remained together so long. They all seem to compliment each other in their own way, catching joke and all nodding together to the vinyl thumping away in the background. They all share the same musical influences Jungle, Hip Hop and Ragga.  [ROLL DEEP]

Ο δυναμισμός του σύγχρονου αστικού ήχου στη Βρετανία οφείλεται σε ομάδες σαν κι αυτή των Roll Deep. Προσωπικότητες ξεχωρίζουν (Wiley, Skepta, Dizzee Rascal), τα μέλη αλλάζουν, αλλά η ιδέα που κρατάει την ομάδα παραμένει σταθερή: οξύς και πυκνός αστικός ήχος με συνείδηση των ορίων του. Πέρα από το παροδικό hype και την κρίση του grime, η νέα συλλογή της κολεκτίβας από το Λονδίνο ανεβάζει την πίεση των λέξεων και του ρυθμού, οδηγώντας την εκεί που κανένας δεν θέλει να πάει. 

Στο μεταξύ, η νέα συντηρητική κυβέρνηση της Βρετανίας εκτελεί ένα από τα πιο βίαια νεοφιλελεύθερα πολιτικά προγράμματα στη σύγχρονη Ευρώπη. O πρωτοφανής όγκος των ιδιωτικοποιήσεων υπολογίζεται ότι ξεπερνά ακόμα και τα επίπεδα της εποχής Θάτσερ.

[link1]   [Roll Deep - Say No More Compilation, 2010]

  

BRODINSKI

I’m doing a rap mixtape, just for myself, just so I can say, at this time, I listened to this music. I don’t care what people think. I just do it for me. [...] In Canada and US, hip-hop is big. Half of the tracks I put on my blog, everybody knows. In Europe, it’s like nobody cares about hip-hop music.  [BRODINSKI]

Ένα από τα καλά πράγματα που μου έκανε το dubstep ήταν ότι με ανάγκασε να εκτιμήσω τον βαρύ bass ήχο από όποια σκηνή κι αν προέρχεται, όσο λούμπεν ή εμπορική κι αν είναι. Ο Brodinski είναι από τους ελάχιστους techno djs στην Ευρώπη που κρατά τα αυτιά του ανοιχτά στα διάφορα μετα-hiphop υβρίδια που έρχονται από τις ΗΠΑ, όπως το crunk και η club πλευρά του r'n'b.  Όπως θα έλεγε και ο Kode9, αυτή η μουσική μοιάζει να διαρρέει από τις ρωγμές της πραγματικότητας σαν ένα γλυκό αλλά επικίνδυνο τοξικό αέριο. 

[link1]   [Brodinski - My Jerk Mixtape, 2010]

[link2]   [Brodinski - The HipHop Side, 2010]

  

NEW ORLEAN'S BOUNCE

Bounce, it is often noted, is based on repetitive, simplistic, call-and-response lyrics (mostly ward and neighborhood shout outs and dance call outs), with a Dancehall-influence on the flow of the rappers. Now a lot of haters and moaners will hate and moan about how Bounce is responsible for killing rap. Supposedly it does this by shifting the emphasis away from the (supposedly progressive) artistry of simple, rhyming couplets delivered with an unvariably 4-4 beat toward Bounce's polyrhythmic, lyrically abstract, fun chants that owe more to the slave-created music forms.  This unpretentious rootsiness horrifies stodgy purists, creaky fuddy-duddies and cultural watchdogs but is ripe for enjoyment both from p-poppers and subcultural anthropologists who can hear that Bounce expresses more personality in one silly line than most “serious” rappers do over entire careers of insecure, self-absorbed, macho fantasy.

[TALK ABOUT BOUNCE]

Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του εβδομήντα η ζύμωση της αφροαμερικανικής μουσικής με την Καραϊβική και την Λατινική επιρροή, μαζί τον ηλεκτρονικό ήχο της Ευρώπης (Kraftwerk), προετοίμασε το έδαφος για το μεγάλο κύμα νεωτερισμών της δεκαετίας του ογδόντα. Μια σειρά από street bass υποκουλτούρες εμφανίστηκαν σχεδόν ταυτόχρονα σε πολλές αμερικανικές πολιτείες, με κάποια κοινά χαρακτηριστικά: τους γυμνούς ήχους και το μπάσο των μηχανών της Roland, τα αφρικανικά τύμπανα (ζωντανά και αργότερα σαμπλαρισμένα), την επεξεργασία της φωνής με τις τεχνικές του cut-up, scratch και vocoder, και την rap καταγγελία. 

Το Miami Bass, το Go-Go στην Washington, και το Bounce στη Νέα Ορλεάνη είναι τέτοιες περιπτώσεις τοπικών μουσικών σκηνών που επιβίωσαν στη σκιά των μεγάλων γιγάντων (hiphop και r’n’b). Στη συνέχεια, ένα δεύτερο κύμα ηλεκτρονικού νεωτερισμού στο Detroit και το Chicago δημιούργησε περαιτέρω street bass υβρίδια, που επίσης έμειναν στην αφάνεια (Detroit Ghettotech, Chicago Ghetto House, Booty Bass, Juke, Crunk, Baltimore Club). 

[link1]   [DJ KARO Disaster Prone Mix, 2010]

Ο Dj Karo από τη Νέα Ορλεάνη δημιουργεί ένα ρυθμικό πλέγμα σωμάτων και φωνών που ακούγεται πολύ ενδιαφέρον στην παρούσα φάση κορεσμού της bass σκηνής.

BALTIMORE CLAP

Baltimore's indigenous club music could be the next dance-floor madness to bubble up from the underground. Baltimore Club, or B-More -- an up-tempo hybrid of hip-hop and house with kickdrums, chants, handclaps and bizarre synth effects set to accelerated tempos -- has pushed blood pressure limits in the 410 area code over the past 15 years. Like Washington's go-go, Baltimore Club exists as a regional sound relatively unknown outside the mid-Atlantic. The music blends the repetitive boom of house or techno with hip-hop's aggressive posturing and full-frontal frankness. What B-More lacks in subtlety it overpowers with shouted hooks, uncleared samples and chest-rattling bass patterns that induce dance-floor euphoria. Baltimore Club allows hip-hop heads to get their rave on.  [WASHINGTON POST]

Για όσους αρέσκονται στα αναλογικά clap, το γυμνό μπάσο και τα bashy φωνητικά το Bmore Club είναι ό,τι πρέπει. Ελαφρώς επιταχυμένα break, drum machine που σταματάνε και ξεκινάνε εκεί που δεν το περιμένεις με ένα αυθεντικό rave αίσθημα που κρατάει από το 1990. Η σκηνή της Βαλτιμόρης δεν έγινε πότε πραγματικά γνωστή έξω από τα τοπικά ghetto. Ο Debonair Samir είναι από τις πιο σημαντικές φυσιογνωμίες της, συνδυάζοντας την άγρια ορέξη για σωματική εμπλοκή που χαρακτηρίζει τους ρυθμούς του bmore με δυνατούς στίχους και φωνητικά που μιλούν για την πραγματικότητα του δρόμου. Όσοι ενδιαφέρονται για future-forward funk ανεξάρτητα από τους καταναγκασμούς του συρμού ας σπεύσουν. 

[link1]   [Debonair Samir Complete Master Mix, 2010]

[link2]   [Debonair Samir/Aaron Lacrate - Bmore Club Crack, 2009]   

CIAFRICA

CIA is a new production label of Reggae, Ragga and Hip Hop music. Artists from these genres acting in Africa and notably in Cote d'Ivoire are faced with genuine production and promotion difficulties. These new very talented artists are thus marginalized by the current music industry. Social circumstances such as politic violence, everyday troubles into shapeshifting modern Africa are spitted up over hefty beats and troublemaking electronic dubs. Pure product of third millenium, this music reaches miles away from the expected party music melted with traditional sounds, to depict a realistic, stick-to-the-ground and so grime vision of Treichville, the heart of West African Megalopolis Abidjan.  

Το project CIAFRICA είναι μια πρωτοβουλία ηχογράφησης και προώθησης περιθωριοποιημένων μουσικών στην βορειοδυτική Αφρική σε συνεργασία με τον γνωστό DJ/Rupture. Αυτά τα σκληρά ηλεκτρονικά υβρίδια, με τα ακόμη πιο σκληρά φωνητικά, μεταφέρουν αυτό που πραγματικά συμβαίνει στο δρόμο και όχι μια afro-cool νοσταλγία του παρελθόντος. Οι απεδαφοποιημένοι πληθυσμοί της Αφρικής παράγουν street-level innovation έξω από τις αποικιακές προδιαγραφές. Το δίκτυο του παγκόσμιου human trafficking, που συνδέει το επίπεδο slum village μιας αφρικανικής μεγαλόπολης με τις φτηνές εργατικές πιάτσες υποδοχής μεταναστών στην Ευρώπη, δημιουργεί τις προϋποθέσεις μιας νέας, πιο ριζικής πολιτικοποίησης της κουλτούρας. 

[link1]   [CIA History Part 4 Mixtape, 200?]

[link2]   [CIA History Part 3 Mixtape, 200?]

[link3]   [CIA History Part 2 Mixtape, 200?]

  

Η συλλογή DJ/Rupture presents CIAFRICA κυκλοφορεί στο τέλος του καλοκαιριού.

OCTOBER

Weird noises made by broken equipment, old movies and found sounds I guess. My sound can be obscure, un-nerving and very dark to some but I just like creating tension and keeping everything a bit subdued, sparse and giving it its own texture. I like to give each sound its own place so you could feel like you can reach out and touch it. It’s almost an impossible question to answer but my biggest influences are probably: Bernard Herrmann, King Tubby and Sonic Youth.  [OCTOBER]

Ο techno ήχος του Bristol είναι ίσως ό,τι πιο φρέσκο έχει να δώσει η πόλη αυτή τη στιγμή. Τουλάχιστον αυτό μου διηγούνται τα σετ του Julian Raymond Smith (aka October). Η μουσική του δουλεύει τις παραμέτρους του acid house (βλέπε Plastikman) και τον σύγχρονο μινιμαλισμό με έναν πολύ ελαστικό τρόπο, καταφέρνοντας να σταθεί δίπλα στα πιο προχωρημένα δείγματα της broken groove αισθητικής (Peverelist, Shackleton, Shed), και ίσως ένα βήμα παραπέρα. Mindfuck techno με επικίνδυνο βάθος. Dive in dancefloor abyss.

[link1]   [October Live Set @Free Rotation, 2010]

[link2]   [October Mix & Interview @EE, 2010]

[link3]   [October Podcast @Mnml Ssgs, 2010]

[link4]   [October Hot Flush 07 Podcast, 2010]

[link5]   [October Bunker 62 Podcast, 2009]

[link6]   [October Recession Vol.1 Mix, 2009] 

[link7]   [October Interview @Beatportal, 2009]

[link8]   [October Interview & Mix @SR, 2009]

DJ MEK

Most of the old school u.k. rap mixes doing the rounds seem to focus on the ‘britcore’ style (angry raps/ noisy loops/ frantic scratching). I’ve included a few of those jams, but i tried to focus more on the midtempo steppers for this one. All of these tunes will be familiar to brit-rap diehards but were largely ignored outside of the u.k., which is a shame because some of them were way ahead of the curve.  [MEKSTRAVISION]

Flashback στην πρώτη εποχή του breakbeat. Η Βρετανία στην αρχή των 90's, όταν η χορευτική μουσική είχε ακόμα πολλά ποδάρια. Ο Dj Mek έζησε από κοντά αυτή την εποχή, λίγο πριν η cut-up και mc κουλτούρα επιτεθεί μαζικά στους house και techno ρυθμούς, προκαλώντας τα γνωστά αποτελέσματα. 

[link1]  [DJ MEK - UK HipHop Flashbacks Vol.1, 2010]

KUDURO TEM TRANSPORTE

First of all, there are not that many outdoor bars blasting kuduro. You hear kuduro from the candongueiros, the blue and white minibuses criss-crossing all over town, but there are very few spots for kudurists to perform.