There's a reason that the UK house sound is so vital and refreshing right now. Outside of and/or ignorant of the Berlin-Detroit continuum, the new wave of producers are young, open-minded and less bound to convention; they'll try literally anything to get your attention. In this sense, the parallels with the "classic" era of grime production are explicit and undeniable - the sheer urgency of the music, the whatever-works approach (Dramatic strings? Warbling synths? Cheap horns?), the focus on BIG sounds and the willingness to challenge and disrupt - and ultimately conquer - dancefloors with any number of dramatic pauses, aggro-effects and jump-cuts.
Here is a music - finally! - that combines all the raucousness, all the twisted percussive energy, of UK funky and grime, with a depth of texture and grain more readily associated with house and techno from Michigan. [...] For all its youthful vim it's staggeringly mature in composition and execution; washed-out synth patterns reverberate across grids and fractals delineated by drums which in their live-feel programming remind me of top-drawer FXHE and Hieroglyphic Being-type material. [...] Also an ability and willingness to drop from high-bpm house into half-speed rollage like it ain't no thing, a rhythmic insouciance no doubt learned from juke and grime.
The liberated, anything-goes but still defiantly minimal approach to production is the legacy of grime as transmuted in contemporary house, and goes some way to explaining why funky and funky-influenced dubstep represent, in 2009, the true locus of electronic music's cutting edge. So yes, grime was about the sudden shift, the hand-brake turn; Jam City's supernatural achievement is to channel this nervy energy into something altogether more trippy and hypnotic; his tunes have all the percussive, ratchety bluster of vintage Ruff Sqwad and Alias productions, but they aim for a more meditative and melancholy space. It's no surprise to learn that Latham got into smoother 4/4 sounds via grime. (FACT)
Ο Jack Letham (aka Jam City) είναι μόλις 19 χρόνων. Οι πρώτοι ηλεκτρονικοί ήχοι που άκουσε στη ζωή του ήρθαν μέσα από τη μουσική Grime. Μεγαλώνοντας, ο ίδιος, σε μη-αστικό περιβάλλον, γοητεύτηκε από τα ξεκάθαρα urban χαρακτηριστικά μιας μουσικής που εκφράζει τη ζωή από το επίπεδο του δρόμου. Και είναι μέσα από αυτό το πρίσμα που προσλαμβάνει την ηλεκτρονική μουσική του παρελθόντος, την Techno και την House. Και γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο γίνεται (ένα ακόμη) τυπικό παράδειγμα μιας νέας γενιάς παιδιών που απορροφούν την ιστορία της χορευτικής μουσικής από την αρχή, χρησιμοποιώντας τα εργαλεία και την ελευθερία που τους δίνει το σύγχρονο Bass μουσικό κλίμα.
Σε πρόσφατο αφιέρωμα στο περιοδικό FACT, ο ίδιος περιγράφει τη μουσική του ως "a stripped-down but psychedlic path through house, grime and juke, via synth-drone, afro-electro and warm vintage boogie-funk". Κάνοντας λόγο για πολλά πράγματα, ο Jam City αναφέρεται στη σχολή του Chicago, αλλά και στo νοτιο-αφρικανικό Kwaito, βρίσκοντας ένα πολύ ενδιαφέρον νήμα: "South Africa has a good 20 year history of house music and Kwaito. But what attracts me to it at the moment is this sonic thread that seems to run through early House to Juke to Grime which is this stripped down, percussive and often quite dark sound." Η ωμή ενέργεια που συνδέει αυτές τις (γεωγραφικά τόσο απομονωμένες) street-level χορευτικές εμπειρίες διοχετεύεται, μέσω της μουσικής του Jam City, έξω από το dancefloor: βαδίζοντας στην αχαρτογράφητη πλευρά της πόλης, σε μιαν ατμόσφαιρα αρκετά πιο γόνιμη από τον εσωτερικό μονόλογο της idm...
Ο Jam City έχει, επίσης, ένα εντυπωσιακό blog, με φωτογραφικό υλικό που θα ενθουσιάσει τους οπαδούς του J.G.Ballard (ο οποίος πέθανε φέτος το καλοκαίρι).
No comments:
Post a Comment