ΤΟ ΩΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΜΕΝΟ

Well basically, when the grime scene died there was nothing for no one to do, everyone started playing old school garage and stuff. People were playing house but it was taking ages for everyone to get into it. I thought, ‘hang on, this ain’t us, this aint our music,’ because we came from grime, jungle, garage. So to go to house it was like ‘whoah, this is a bit too, erm, soft.’ So I started asking all the UK producers, ‘have you started to make house?’ and they said, ‘we have but it don’t sound like house.’ So I said ‘just send it to me, let me see what it sounds like and I’ll see where you’re going wrong.’ So they sent me all their stuff and bit by bit I started playing it all and I ain’t looked back since. I just took everyone’s stuff and started playing it on radio and I’m taking from Donae’o, to Crazy Cousins, Naughty: everyone. Even down to that Apple tune “Mr Bean”: originally that was made as a grime tune. [...] What I think is we need to keep it to ourselves which is a house base but it’s got influences from grime, jungle and garage. All the influences that were there before and that’s what makes our sound, our sound. (MARCUS NASTY @BLACKDOWN)

Ever ahead of the field, Marcus was one of the first Grime players to fully embrace the movement towards Afro-rhythmic and dancehall-influenced house music, a natural progression from the house inspired Garage music of the late 90's, also incorporating the subbass weight of dubstep. For the tenth Rinse Mix installment Marcus has rounded up the biggest underground, and overground anthems of the scene, giving a broad flavour of the depth and scope of UKF [...] Outside of radio sets you'll be hard pushed to find a better document of UKF's current status.  (BOOMKAT)

Τρια χρόνια μετά από το πρώτο uk funky statement του RinseFM, ο επιδραστικότερος πειρατικός του Λονδίνου αναθέτει το δέκατο μέρος της σειράς συλλογών του στον Marcus Nasty. Ο Nasty έζησε από πρώτο χέρι το uk garage σε όλα τα στάδια της εξέλιξής του στην τρέχουσα δεκαετία, μέσα από την άνοδο και την πτώση του grime. Ήταν μάλιστα ο πρώτος dj που διαπίστωσε μια περίεργη στροφή του ενδιαφέροντος των νέων uk bass παραγωγών προς τον ήχο του 'house'. Το διατυπώνει πολύ ωραία στο απόσπασμα που βάζω πιο πάνω, καθώς τα μπάσταρδα του grime πήγαν να φτιάξουν 'house' αλλά τελικά τους προέκυψε κάτι που δεν ακούγεται σαν 'house'...  Το uk funky είναι μια πραγματικά βρώμικη υπόθεση, που συνδυάζει το sub-bass βάρος της dubstep με τους ιδιότροπους, σπαστούς ρυθμούς της Kαραϊβικής (σύγχρονο soca και dancehall και όχι 'tribal' και 'world' υποκατάστατα), μαζί με την μιγάδικη γλύκα της soul σκηνής του προαστιακού Λονδίνου...  Η οποία γλύκα καλά κάνει και παραμένει παρεξηγημένη, αφού περιέχει πολύ περισσότερους raw χυμούς από αυτούς που μπορεί να αντέξει το καμένο μινιμαλιάρικο κοινό (και δεν βγάζω καθόλου τον εαυτό μου απέξω). 

You know what i mean...

(link1)  Rinse 10 - Marcus Nasty, Mixtape 2009)

(link2)  Rinse 03 - Supa D, Mixtape 2007)

(link3)  Marcus Nasty & Crew video)

JAZRA KHALEED

I have no fatherland

I live within words

That are shrouded in black

And held hostage

Mustapha Khayati, can you hear me?

The seat of power is in language

Where the police patrol

No more poetry cycles!

No more poet laureates!

In my neighborhood virgin poets are sacrificed

Rappers with dust-blown eyes and baggy pants

Push rhymes on kids sniffing words

Fall and get back up again: the art of the poet

Jean Genet, can you hear me?

My words are homeless

They sleep on the benches of Kladmon Square

Covered in IKEA cartons

My words do not speak on the news

They're out hustling every night

My words are proletarian, slaves like me

They work in sweatshops night and day

I want no more dirges

I want no more verbs belonging to the noncombat

I need a new language, not pimping

I'm waiting for a revolution to invent me

Hungering for the language of class war

A language that has tasted insurgency

I shall create it!

Ah, what arrogance!

Okay, I'll be off

But take a look: in my face the dawn of a new poet is breaking

No word will be left behind, held hostage

I'm seeking a new passage.

("Words" by Jazra Khaleed. Translation by Peter Constantine)

Ο Jazra Khaleed ζει στην Αθήνα και η ποίησή του πρωτοεμφανίστηκε στο περιοδικό ΤΕΦΛΟΝ. Η μετάφραση αυτή δημοσιεύτηκε στο περιοδικό WLT στο τεύχος Ιούλιος-Αύγουστος 2009, και το βιογραφικό σημείωμα λέει πως ο Jazra γεννήθηκε στην Τσετσενία και είναι boxer. Αλλά δεν ξέρω τι και πως. 

Ποιήματα του Jazra στα ελληνικά είναι συγκεντρωμένα στο jazrakhaleed.blogspot.com. Βάζω εδώ την αγγλική μετάφραση γιατί την έστειλα σε φίλους μου, που δεν μιλούν ελληνικά, και ενθουσιάστηκαν. Αυτά...  

BEING HIEROGLYPHIC

The limitations of his machines simply force him to eak out the furthest flung frequencies he can find, resulting in a psychedelic and abstract trance like effect crying out to be deciphered by fresh ears. Much like his stylistic brethren James T Cotton, Jamal Moss has a marvelously intuitive connection with his boxes and bravely continues to jack out the jams on what are now simply archaic and vintage bits of kit, yet still managing to sound fiercer and more vital than 90% of the stuff that passes for dance music these days. (ΒΟΟΜΚΑΤ) 

Η μουσική του Jamal Moss (aka Hieroglyphic Being) από το Chicago έλκει την καταγωγή της από το πρώιμο acid-house  της δεκαετίας του '80, και την ρυθμική extravaganza ονομάτων όπως Phuture,  Adonis και Chip-E. Χρησιμοποιώντας αυστηρά hardware εξοπλισμό, τον οποίο παίζει και μιξάρει ζωντανά, ο Jamal Moss βγάζει από τα κλασικά drum machine της Roland έναν ήχο που καταφέρνει να ακούγεται πιο αυθεντικός και από τα αυθεντικά 12'' της TRAX! Ακραία lo-fi και 100% αναλογικός, ο ήχος του ξεχωρίζει αμέσως για την ρευστή, αυτοσχεδιαστική  αντίληψη στο drum-programing, που οδηγεί τα χορευτικά μοτίβα του Chicago πέρα από τα κεκτημένα. Freestyle jacking και ζεστά grooves, που θα μπορούσαν να έχουν βγει πριν, ή και μετά από 20 χρόνια από σήμερα, με την ίδια συγκίνηση. Σαν αμοντάριστα πλάνα από warehouse parties που ήσαν μια φορά, όπου τα big mama ουρλιαχτά και τα piano loops ακούγονται θολά, σαν σε όνειρο...

Το νέο του album κυκλοφορεί στις 2 Νοεμβρίου, υποσχόμενο "an array of sounds and influences from Ankh, aboriginal noises, classic house, new, acid house, free jazz, sufi rhythms, deep soundscapes, ragtime electronics and rhythmic noise."

Ο Hieroglyphic Being εμφανίζεται ζωντανά την Παρασκευή στο Block33 της Θεσσαλονίκης, με είσοδο €12! 

(Hieroglyphic Being - So Much Noise 2 Be Heard, lp 2008)

(Hieroglyphic Being - The Bathroom Sessions, lp 2008)

(Hieroglyphic Being - MusicFromMathematics, lp 2008)

(Hieroglyphic Being Interviewed)

(Hieroglyphic Being Bio & Discography)

PUSH THE OCTAVES

With the Portugese sound of Kuduro blowing up, with the scene's main exports, Buraka Som Sistema, going from strength to strength its currently a great time for Portugal's underground music network. Octa Push are a duo who fuse rolling drum breaks with sub bass in a particularly driving minimal style, eeking out a beautifully complex and forceful style all of their own. (SONICROUTER)

Pushing their laptops to the limit with their bastard mix of afrobeat, dubstep, bassline, garage and more [...] expect deep drums, wide wobbles, sharp snares, crazy kicks, big bad bass and bouncing booties galore! Big bada-boom! (BOMBDIGGY)

Ένα από τα tracks που μου έκαναν εντύπωση στο πρόσφατο δεύτερο μέρος της σειράς Steppa's Delight ήταν εκείνο των Octa Push.  Πρόκειται για δυο αδέρφια από την Πορτογαλία, ενωμένα κάτω από τα κύματα της bass μουσικής που ακούμπησαν για τα καλά, κατά πως φαίνεται, τα τελευταία χρόνια και την Λισσαβώνα. Η πόλη αυτή απολαμβάνει βέβαια την ισχυρή παρουσία του Kuduro, μια μορφή bass μουσικής από την Angola, η οποία εγκαταστάθηκε στην Πορτογαλία μαζί με τους αντίστοιχους μετανάστες. Πέρα από την επιρροή του Kuduro (στα σκληρά φωνητικά κυρίως), οι αδερφοί Octa Push δηλώνουν για την Πορτογαλία loads of wicked music coming from here, things are really taking off. It's great to see that there's actually a new portuguese sound shaping up, drinking from all the influences of different cultures that this country has/had!. Το ενδιαφέρον στην περίπτωσή τους είναι σίγουρα η περίεργη συνύπαρξη wobble και 2-step παροξυσμού, με έντονα old-school και rave περάσματα στη μελωδία και τα φωνητικά... πράγμα που ανάγκασε και τους μερακλίδες της Soul Jazz Records να τους προσέξουν, φαντάζομαι.  

link1  (Octa Push Vs Mr Gasparov, 12" 2009) 

link2  (Octa Push - Sonic Router Mixtape & Interview)

link3  (Octa Push - Bombcast Mixtape)

link4  (Octa Push - Baps Mixtape)

link5  (Octa Push - Tranquera Mixtape)

BOOM BASH SHIT!

Is something that I would call hardcore music. It's the kind of grimy music that makes you scrunch up your face and snap your neck. Hip-hop is not at that stage today. It's glossy, it's all about the clubs and everyone's got to have a singer. [...] I still want that out of my hip-hop - that bangin'-ness. That's why I can't even get with stuff like Anticon, it's too self-conscious and art school. It's not raw, it's not savage like Sensational's music. His music reflects his chaotic life. [...]  I never learned how to use any of the equipment. That's why the early Spectre stuff, was so.... I mean, I never used a metronome to keep time, so that's why everything was so loose! And that's what I love about Sensational's stuff, 'cos he used to work like that too. That's why we click, 'cos both our sounds were real loose and offbeat. (SPECTRE @NEFISA)

Οι κινήσεις του Skiz Fernando (aka Spectre, the Ill Saint) ήταν πάντοτε υπόγειες και μεθοδικές. Η παρέμβασή του στον διευρυμένο χώρο του hip-hop και της dub της Νέας Υόρκης συνδυάζει, εδώ και 15 χρόνια τώρα, το μουσικό βάθος του Bill Laswell και τον σκληρότερο πυρήνα του post-punk, με μια αυστηρότητα που θυμίζει Richard H. Kirk! Περνώντας από το Harvard στη δημοσιογραφία (στο περιοδικό The Source), ως την ίδρυση του label της Wordsound (το οποίο έβγαλε το ντεμπούτο των The Bug μεταξύ άλλων), και ως τις ανεξάρτητες παραγωγές film με προδιαγραφές Δόγματος, της τελευταίας δεκαετίας, ο δρόμος είναι πραγματικά μακρύς. Και περιλαμβάνει φιλίες με τον RZA, που κρατούν από το 1992, ξημεροβράδιασμα στα studio της AXIOM με την αδιανόητη συμμορία του Laswell (που στεγάζονταν επίσης στο Brooklyn), καθώς και την έκδοση ενός βιβλίου ("The New Beats: Exploring the Music, Culture & Attitudes of Hip-Hop", 1994), εννέα προσωπικά albums και την επιμέλεια μιας σειράς συλλογών...

Το 2009 τον βρίσκει παρέα με τον κολλητό του rapper Sensational, ντυμένο ακόμα πιο κωλομπαράδικα, πιο λυσσασμένο, κυβερνημένο από κατώτερα ένστικτα, άτιμα: Acid & Bass, αυτός είναι ο τίτλος του νέου του lp, που είναι γεμάτο από αυτό ακριβώς που λέει ο τίτλος του. Μιγάδικη ψυχεδέλεια και τα υστερικά basslines του Plastikman, μαζί με situational ρίμες σε ένα album που συγκεντρώνει όλη την δύναμη της περιόδου 1986-1988: boom-bap και acid-house, σε επιθέσεις κρουστών από το 808 που σου κάνουν τα μπαλάκια μαρμελάδα. Κόψτε video!

(Spectre feat. Sensational - Acid & Bass, 2009)

(Spectre - Internal Dynsty, 2008)

(Spectre - Retrospectre, 2004)

(Spectre - Psychic Wars, 2003)

(Spectre - The End, 1999)

(Spectre - The Second Coming, 1997)

(Spectre - The Illness, 1995)

GERSHWIN ON THE BEACH

Θα είναι μάλλον το πιο πρωτότυπο μουσικό γεγονός της  χρονιάς: η οικογένεια Gershwin αποφάσισε να παραδώσει ημιτελείς συνθέσεις του μεγάλου δημιουργού σε κάποιον σύγχρονο ενορχηστρωτή, με σκοπό την ολοκλήρωση και την εκδοσή τους. Το πρόσωπο που επιλέχθηκε δεν είναι άλλο από τον... Brian Wilson! Ο ίδιος ανταποκρίθηκε καταφατικά στην πρόκληση, δηλώνοντας "thrilled to death". Πρόκειται για μουσικά αποσπάσματα που εκτείνονται από μερικά μέτρα μέχρι παρολίγον τελειωμένα τραγούδια, καθώς και όλα τα ενδιάμεσα. Οι πρωτότυπες συνθέσεις του George Gershwin που παρέμειναν ανολοκλήρωτες, λογω του ξαφνικού θανάτου που τον βρήκε σε ηλικία 38 ετών, δεν δίνονται απλά προς διασκευή, αλλά προς αποπεράτωση, κάτι που δε συμβαίνει συχνά. Και συμβαίνει πραγματικά σπάνια ένας συνθέτης με τέτοιο ειδικό βάρος, όσο ο George Gershwin, να συμπληρώνεται από μια εξίσου ιστορική ευφυία, του εκτοπίσματος του Wilson. Έχει πολύ πλάκα, σαν να βλέπεις το αμερικανικό όνειρο σε όλα του τα στάδια, από το 1900 ως το baby boom, και ως την πλήρη κατάρευσή του, σήμερα. Και έχει πλάκα το πόσο ξεκάθαρα μπορούν αυτά τα πράγματα να εκφραστούν μέσω των ήχων...

"I've always tried to make music that entertained people. I also wanted my music to last, to be able to speak to any generation. Thankfully, nearly 50 years since the Beach Boys were born, that seems to have come true. Now, a new musical chapter begins for me, and teaming up with Disney means it's going to be a chapter to remember. I promise." Αυτά δηλώνει, με μπόλικη χαρούλα, ο Brian Wilson! Και η μουσική του, κάτω από την στέγη της Walt Disney, περιμένουμε να δώσει μια υπέροχα αρρωστημένη απολογία του θεάματος, στην εποχή της αποσύνθεσής του.  

DOT ROTTEN

Look, I got kicked out of school in year 7. the first year I didn’t have no qualifications, I didn’t have no job, I was a yout from like seven, eight years old I always wanted my own money. Got kicked out of school. No job. Ended up hitting the roads and doing all the crazy stuff to get money, but still didn’t get no money. I moved away and I was doing some road stuff, some stuff I’m actually proud of, but you know what: it built me as a person. You have to go through certain things to be able to say, “do you know what, that isn’t for me…”. Then I started doing music. And luckily enough, I got away with… murder, basically. I got away with a lot of stuff and just said “yeah, alright I’m meant to do music. This is what I’m meant to do.” [...] Now,  I’m basically in studio, every day. I wake up, push some weights, go downstairs straight into studio and do my work. It’s Tyrone’s studio. Me, Tyrone and Dennis Rowe – the man who runs Saxon Sound, we’re in a yard, a lot of people live there: it’s just a team. We’re all under one house: if I don’t eat, everyone don’t eat. If we eat today, we all eat. We’re just a family.  (DOT ROTTEN @BLACKDOWN)

DIRTY ON BEATS - RIGHTEOUS OPINIONS

Ask many Grime fans who the most underrated man in the scene is - both in terms of production and MCing - and they'll answer Dot Rotten. λέει το FACT. Το μόνο σίγουρο είναι πως ο εικοσάχρονος (!) Jonathan Ellis (aka Dot Rotten) είναι πολύ γενναιόδωρο παιδί. Και σίγουρα έχει λόγους να ευγνωμονεί τη μουσική και τους ακροατές του, αφού μόνο πέφτοντας με μανία στη μουσική Grime κατάφερε τελικά να απομακρυνθεί από το κύκλωμα του δρόμου που τον έθρεψε ως τότε. Το 2007, και όντας μόλις 17 χρονών, ο Dot κατάφερε να μπει στο top-5 του Blackdown για τη χρονιά εκείνη, φτιάχνοντας ένα mixtape που συζητιέται ακόμα. Αγωνιώδη beats, και λέξεις που ρέουν παράξενα, διασχίζοντας τους πιο παράξενους δρόμους που συνάντησε ο νεαρός Dot, μεταλλικοί ήχοι που γυαλίζουν στη νύχτα, σημαίνοντας θάνατο. Το "This is the Begginning" mixtape, για το οποίο ο λόγος, ήταν και παραμένει μια free-downloading κυκλοφορία-υπόδειγμα. Εκτός του καταπληκτικού flow που διαθέτει, εκτός από τον λόγο του, που αφορά τη συνείδηση του δρόμου αλλά και τη σημερινή αφοσίωσή του στο Ισλάμ, ο Dot φτιάχνει και πολύ δεμένα beats και instrumentals, που καρφώνονται στο δέρμα και σε ρουφάνε! 

Πενήντα (50) από τα αμέτρητα instrumentals του Dot Rotten βγήκαν και διανέμονται δωρεάν εδώ και λίγες ημέρες με απόφαση του ίδιου. Break through!

link1  (Dot Rotten - This is the Begginning, 2007)

link2  (Dot Rotten - Fifty Free Beats, 2009)

link3  (Dot Rotten interview @Blackdown)

link4  (Dot Rotten on video!)

GRIME BABY!

Some of Grime's similarities to punk are debatable, but this one isn't one of them: both genres boast a semi-lost treasure trove of incredible TRANSIENCE, one-of-a-kind tracks by young producers, many of whom only made records for six months of their lives before slipping away from music, back into everyday London life. People say that the word 'underground' has no meaning, or that it's more of a shtick than a reality. They're often right, but not here. Some of these tracks are recognised classics, but most seem doomed to remain in obscurity. [...] Unlike established disciplines like House, these beats dare to challenge the dancefloor with pauses, gaps and other idiosyncrasies that don't rely on the escapist hypnotic effects of a continuous matrix of 4x4 kicks. This freewheeling creativity is the product of music creators with no-one to answer to. Instead, early grime production is a playful world of modular blocks, genomes and sound-types ready to be chopped up and boosted by the power of the Refix. [...] These trax tap into a rawer, more natural energy that demands a stark physical reaction.  (LOWER END SPASM)

Αναδρομή στις πρώτες μέρες του Grime, βουτιά στα βαθιά, σε κλασικά instrumental αλλά και dub-plates που έμειναν στην αφάνεια, προσφέρει αυτό το mixtape-θησαυρός από το αρχείο του Lower End Spasm. 69 tracks στην διάρκεια μιας ώρας αποδεικνύονται σοβαρή δοκιμασία για τον ανυποψίαστο: η περίοδος της μετάβασης από το UK Garage στο Grime διατύπωσε με αποφασιστικό και επείγοντα τρόπο τη στροφή σε κάτι που γίνεται όλο και πιο κρίσιμο σήμερα: την ανάγκη για αμεσότητα. Αυτό είναι που κατά βάθος επιθυμώ, την αμεσότητα, και όχι την αναπαράσταση. Η μουσική αυτή απαιτεί την άμεση σωματική αντίδραση, προσεγειώνεται μες στα μούτρα σου, με μια βιωμένη δύναμη και νεύρο που μεταφέρεται στο ακέραιο. Οι ρυθμικές της δοκιμές κρατούν σε εγρήγορση τα αντανακλαστικά, με κενά και παύσεις, που αποσπούν εδώ και τώρα τον πιο ζωτικό σπασμό! Η φυσικότητα με την οποία αντιδρούμε στα σωματικά ερεθίσματα που δεχόμαστε είναι εδώ το ζητούμενο: κάτι που καθημερινά καταπιέζουμε, σε αυτό το μακάβριο μάθημα υποκριτικής, που ξεκινάει από την 'κοινωνική σφαίρα' και καταλήγει στην 'προσωπική ζωή' (όπου λαμβάνει, συχνά, και το οριστικό χτύπημα!). Do I dare?

"Do I dare, baby?" and, "Do I dare?"  

To turn back and descent the stair?

link1  (Blogariddims Episode 29: 69 Allstars Mixtape)

link2  (A Brief History of Grime - an article)

                  

JAM CITY

There's a reason that the UK house sound is so vital and refreshing right now. Outside of and/or ignorant of the Berlin-Detroit continuum, the new wave of producers are young, open-minded and less bound to convention; they'll try literally anything to get your attention. In this sense, the parallels with the "classic" era of grime production are explicit and undeniable - the sheer urgency of the music, the whatever-works approach (Dramatic strings? Warbling synths? Cheap horns?), the focus on BIG sounds and the willingness to challenge and disrupt - and ultimately conquer - dancefloors with any number of dramatic pauses, aggro-effects and jump-cuts.

Here is a music - finally! - that combines all the raucousness, all the twisted percussive energy, of UK funky and grime, with a depth of texture and grain more readily associated with house and techno from Michigan. [...] For all its youthful vim it's staggeringly mature in composition and execution; washed-out synth patterns reverberate across grids and fractals delineated by drums which in their live-feel programming remind me of top-drawer FXHE and Hieroglyphic Being-type material. [...] Also an ability and willingness to drop from high-bpm house into half-speed rollage like it ain't no thing, a rhythmic insouciance no doubt learned from juke and grime.

The liberated, anything-goes but still defiantly minimal approach to production is the legacy of grime as transmuted in contemporary house, and goes some way to explaining why funky and funky-influenced dubstep represent, in 2009, the true locus of electronic music's cutting edge. So yes, grime was about the sudden shift, the hand-brake turn; Jam City's supernatural achievement is to channel this nervy energy into something altogether more trippy and hypnotic; his tunes have all the percussive, ratchety bluster of vintage Ruff Sqwad and Alias productions, but they aim for a more meditative and melancholy space. It's no surprise to learn that Latham got into smoother 4/4 sounds via grime.   (FACT)

Ο Jack Letham (aka Jam City) είναι μόλις 19 χρόνων. Οι πρώτοι ηλεκτρονικοί ήχοι που άκουσε στη ζωή του ήρθαν μέσα από τη μουσική Grime. Μεγαλώνοντας, ο ίδιος, σε μη-αστικό περιβάλλον, γοητεύτηκε από τα ξεκάθαρα urban χαρακτηριστικά μιας μουσικής που εκφράζει τη ζωή από το επίπεδο του δρόμου. Και είναι μέσα από αυτό το πρίσμα που προσλαμβάνει την ηλεκτρονική μουσική του παρελθόντος, την Techno και την House. Και γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο γίνεται (ένα ακόμη) τυπικό παράδειγμα μιας νέας γενιάς παιδιών που απορροφούν την ιστορία της χορευτικής μουσικής από την αρχή, χρησιμοποιώντας τα εργαλεία και την ελευθερία που τους δίνει το σύγχρονο Bass μουσικό κλίμα.  

Σε πρόσφατο αφιέρωμα στο περιοδικό FACT, ο ίδιος περιγράφει τη μουσική του ως "a stripped-down but psychedlic path through house, grime and juke, via synth-drone, afro-electro and warm vintage boogie-funk".  Κάνοντας λόγο για πολλά πράγματα, ο Jam City αναφέρεται στη σχολή του Chicago, αλλά και στo νοτιο-αφρικανικό Kwaito, βρίσκοντας ένα πολύ ενδιαφέρον νήμα:  "South Africa has a good 20 year history of house music and Kwaito. But what attracts me to it at the moment is this sonic thread that seems to run through early House to Juke to Grime which is this stripped down, percussive and often quite dark sound." Η ωμή ενέργεια που συνδέει αυτές τις (γεωγραφικά τόσο απομονωμένες) street-level χορευτικές εμπειρίες διοχετεύεται, μέσω της μουσικής του Jam City, έξω από το dancefloor: βαδίζοντας στην αχαρτογράφητη πλευρά της πόλης, σε μιαν ατμόσφαιρα αρκετά πιο γόνιμη από τον εσωτερικό μονόλογο της idm...

link1  (Jam City mixtape for Lower End Spasm)

link2  (Jam City mixtape for FACT)

link3  (Jam City interview @FACT)

Ο Jam City έχει, επίσης, ένα εντυπωσιακό blog, με φωτογραφικό υλικό που θα ενθουσιάσει τους οπαδούς του J.G.Ballard (ο οποίος πέθανε φέτος το καλοκαίρι). 

PRESENT 2 FUTURE

(VA - Steppas Delight 2 - Soul Jazz Recordings, 2cd+25 pages booklet)

PEVEREL JUNGLIST

There was a time when dubstep releases were few and far between, and it was kind of difficult to fill a set. It felt like there was a real freedom to do what ever you wanted back then, too, which was exciting for a producer. There wasn't a template. Strangely, I think we've come full circle in 2009 and the door feels wide open again right now. [...] For me dubstep will always mean a blank canvas for producers influenced by UK drum and bass music rather than representing a specific sound.  (PEVERELIST) 

While all these styles are rushing off in their respective directions, it leaves a gap behind in the last place people think to look: The dark layer of sub bass left where dubstep began its experimentation. [...] In the last few years, nobody has done dark, moody, emotive dubstep better than Bristol's Peverelist.  (BLACKDOWN)

Το νέο άρθρο του Blackdown για την (εξαιρετικής σημασίας) μηνιαία grime/dubstep στήλη του Pitchfork κυκλοφόρησε επί τέλους (μετά από τρεις μήνες αναμονής). Και είναι αφιερωμένο στην επικείμενη (πρώτη) long play κυκλοφορία του μπριστολιανού Peverelist. Ιδιοκτήτης του σημαντικότερου record shop στην πόλη του Bristol, του Rooted Records, αλλά και του influential label Punch Drunk, ο Tom Ford (aka Peverelist) έχει δηλώσει στο παρελθόν πως του αρέσει το techno, αλλά σχεδόν ντρέπεται να το πει! Και καλά κάνει, μιας και θέτει τα πράγματα ως εξής: 

Everyone is influenced by house and techno whether they realize it or not-- it's foundation. It can be misleading to describe new music using words that have 90s contexts though. I've got a dubplate of a tune by a young Bristol producer that sounds like a 1990 Derrick May record. I know for a fact he has never heard a Derrick May record. Is he influenced by Derrick May? 

Για όσους τον ταυτίζουν με το δεδομένο dubstep-techno crossover που συντρέχει(;) αυτήν τη στιγμή στο Βερολίνο και το Bristol, αυτή είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα δήλωση, που περίμενα εδώ και καιρό να ακούσω... Δεν είναι καλή ιδέα να προσεγγίζουμε τη μουσική που συμβαίνει σήμερα με όρους της δεκαετίας του 1980, δηλαδή της δεκαετίας που έθεσε τα θεμέλια για την τεχνολογία της χορευτικής μουσικής. Δεν θέλω να βλέπω τα παράγωγα του UK Garage σαν προσθετικές αναμείξεις δεδομένων μουσικών 'ειδών', ίσως ούτε καν σαν fusion: η τρέχουσα μουσική είναι μάλλον post-genre, δεν παράγεται με αυτή την λογική. Έχει, συνειδητά ή ασυνείδητα, εσωτερικευμένη όλόκληρη τη μουσική ιστορία (η οποία διακινείται ελεύθερα στο internet), και τελικά, μέσα σε μια τέτοια άνευ προηγουμένου αφθονία, η μουσική έχει ξεφύγει πέρα από κάθε έλεγχο που πάει κόντρα στην ελευθερία της. Φτάνοντας σε μια δομή τόσο περιεκτική, και ταυτόχρονα τόσο ελαστική και ανοιχτή στις πιθανότητες, η τρέχουσα Bass μουσική μας αφοπλίζει με ολοένα και πιο ριζικό τρόπο. Και το κάνει όλο αυτό χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν για το ποιο είναι το 'νέο' όνομά της!

Τα sets του Peverelist είναι παραδείγματα ενός τέτοιου, βιωματικού και διαισθητικού, ανοίγματος στη μουσική, το ίδιο και οι παραγωγές του. Το καλοκαίρι, όταν έσκασε το remix του στον Hyetal, πατήθηκαν πολλά κουμπιά μαζί... Η χρονιά αυτή είχε ανοίξει για μένα με το αξεπέραστο live in Villa Oslo (το τρίωρο set του Peverelist παρέα με τον Appleblim), και οδεύει προς το τέλος της με την υπόσχεση του πρώτου Peverelist lp. A full circle...   

link1  (Peverelist & Appleblim, live at Villa Oslo)

link2  (Peverelist remix on Hyetal)

link3  (Peverelist interview @RA)

link4  (Peverelist interview @FACT)

link5  (Peverelist interview on video!)