I love Max B. He’s one of the best rappers I’ve heard. I believe him. He’s got real style and it’s rare. Mostly now it doesn’t happen. Its kids like Chris Brown dancing and singing. If they didn’t work with a certain producer those kids would be on stage in leotards with their folks clapping, you know? Someone like Max B is totally different. He’s an artist making something valid. I love the way he works. He doesn’t give a fuck about promoting a big single or whatever. Every tune is a big single. It’s alive and every day it’s changing, being added to. I love that. It’s like pirate radio. I’ll never stop listening to pirate radio. Headphones and a fat spliff. It’s Max B all day, really.
Η φλέβα που έχει χτυπήσει ο Zomby, εδώ και καιρό, προς το απόλυτο κέντρο της σύγχρονης κουλτούρας (που βγαίνει πιο άγρια ερεθισμένη, διυλισμένη μέσω δικτύου), κρύβει μέσα της πολλά πράγματα, φαινομενικά πεζά: ένα βάρβαρο πάθος με την μόδα, μπόλικο skunk και, κυρίως, τον Max B.
Πέφτοντας πάνω στο τεράστιο on-line αρχείο του Max Bigavelli (ισοβίτη ράπερ και παραγωγού-θαύμα από το Harlem), χάνεσαι σε έναν σκληρό κόσμο από ρυθμούς που σκιπάρουν, παραπατούν και τεντώνονται μεγαλοπρεπώς στη μέση του δρόμου. Κάπου εκεί, ανάμεσα στα ολογραφικά synthesizer και τις χρωματικές παραισθήσεις στο φόντο, λανθάνει και η νοσηρή ευαισθησία του Zomby με την σύγχρονη μυθολογία του δρόμου. Η φάση είναι τόσο ωραία μεταβολισμένη, που κάνει την κηδεία σου να μοιάζει με γιορτή.
No comments:
Post a Comment