House and Bass. Τα παιδιά των κακών προαστίων παίζουν με τον λάθος ρυθμό. Ο αυστηρός, εργοστασιακός ρυθμός του Σικάγο και της Νέας Υόρκης προσγειώνεται ανώμαλα στα βρετανικά προάστια, επιστρέφει στα βασικά και χάνει στροφές. Μετά έρχεται κάποιος και βαράει δυο κόκαλα και μια σφυρίχτρα. Γυμνά dub, τριτοκοσμικές μίξεις, χωρίς μπότα και χωρίς clap. Οι Θλιμμένοι Τροπικοί ακούνε ξανά το κλασικό hardcore της παλιάς σχολής, και κανείς δεν ξέρει πια που βρίσκεται, ποιά μέρα είναι και ποιά χρονιά. Αυτή η μουσική δεν είναι σίγουρα ούτε μαύρη ούτε λευκή, ούτε παλιά ή καινούρια. Είναι εδώ και τώρα, ένα απρόσωπο beat νιοστής γενιάς, το απροσάρμοστο βήμα των μεταναστών, το τελευταίο βαγόνι του σιδηρόδρομου.
Ο Roska αράζει στην πίσω αυλή και αφουγκράζεται την ιστορία του μεγάλου ρυθμού από την ανάποδη. Από τους DMZ ως την Metalheadz, και από την UR ως την Motown, εκείνο που παραμένει πιο μοντέρνο είναι την ίδια στιγμή το πιο αρχαϊκό (ένα μηχανικό τομ-τομ ξεκινά μες στο μυαλό μου). Ο Roska ανακαλύπτει νέες ισορροπίες στον ρυθμό, παίζοντας φράσεις στα κρουστά που μπορούν να σε τρελάνουν. Ο δίσκος του, φτιαγμένος αποκλειστικά στο Fruity Loops και ψημένος εδώ και μήνες σε αμέτρητα dubplate tests στις πίστες του κόσμου, κυκλοφορεί από τον Rinse. Είναι τόσο ώριμος, ώστε θα μπορούσε άνετα να έχει βγει από τους κόλπους της Soul Jazz rec. και να γίνει σεβαστός από ένα πολύ μεγαλύτερο κοινό.
No comments:
Post a Comment