Ακούω εδώ και μια βδομάδα αυτή τη συλλογή με τα πρώτα grime instrumental του Wiley και δεν μπορώ να βγάλω μιλιά. Σε αντίθεση με μένα, δεκάδες βρετανοί mc εμπνεύστηκαν μέσα στη δεκαετία που πέρασε από αυτά τα κομμάτια-εργαλεία μιας post-hiphop ghetto κουλτούρας που ξεπήδησε ταυτόχρονα από πολλές περιοχές του πλανήτη στο γύρισμα του αιώνα. Μέσα από την αποτυχία των εθνικών οικιστικών προγραμμάτων να ελέγξουν τη δυναμική της πόλης με όρους οραγανωμένης απομόνωσης (βλέπε tower blocks), η μουσική ξαναβρίσκει τον εαυτό της πάνω στο επίπεδο του δρόμου -κι ο δρόμος ξαναβρίσκει το νόημά του μέσα στη μουσική.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
mmmmmmmmmm endiaferon!
ReplyDelete