DJ SNIFF & KEIR NEURINGER

DJ SNIFF (Takuro Mizuta Lippit) believes in the instrumental autonomy of the turntable and the musicianship of the DJ. He is a turntable musician working in the field of improvised and experimental music. His music focuses on the live reconstruction and narratization of the phonographically amplified - the music, the sound, the technology and the past. To achieve this, he uses a unique setup consisting of hand-made hardware interfaces and a custom Max/MSP software along with one turntable and DJ mixer. He is also a concert/event curator for electronic music and a researcher of music technology. While studying Art History and Philosophy in Tokyo, he was active as a DJ in the underground electronic music scene and formed a collective called smashTV productions which organized genre-mixing events such as anti-Gravity and Smash!.

Keir Neuringer

Born in New York in 1976, Keir Neuringer is a composer and performer (saxophone, voice, electronics). His output ranges from pulse-based electronic music, through free jazz and experimental electroacoustic improvisation, to theater music and notated compositions for contemporary chamber ensembles. He also writes texts and makes videos and installations critical of the destructive behavior of the dominant culture. In 1999 he moved to Europe and spent ten years, during which time he was a Fulbright Scholar at the Adacemy of Music in Krakow and a master’s degree graduate of The Hague’s interdisciplinary ArtScience Institute. It was during these ten years that he cultivated a personal and intensely physical approach to solo saxophone performance that both honors and eschews diverse music-making traditions.

Δυο εξτρεμιστές της free jazz και του turntablism. Conceptual προσέγγιση, κάτι σαν Anthony Braxton vs Q-Bert. Παίζουν συχνά μαζί. They got the mad skillz...

link  (όλα τα mixtapes του dj sniff με δεξί κλικ & save as)

KORA JAZZ TRIO

KORA INTERACTING WITH WEST-AFRICAN PERCUSSIONS & NORTH-AMERICAN SWING

Abdoulaye Diabaté is a qualified Senegalese pianist, an aesthete who plays his instrument regardless of borders. This jazz lover is addicted to fine melodies. 

Djeli Moussa Diawara, Guinean by birth, is none other than Mory Kanté’s brother. He is a prodigious 32-stringed kora player whose singing skills are as remarkable. 

Moussa Cissoko is another citizen from Senegal. He is a master of griot percussions whose skills have already been heard on a versatile array of recordings for artists such as Peter Gabriel, Jacques Higelin or Manu Dibango. 

Η σύγχρονη jazz παιγμένη σε αφρικανικό έδαφος από ένα λιτό σχήμα τριών μόνο μουσικών. Καταράκτες από μελωδίες του ένχορδου kora, πιάνο και αφρικανικά κρουστά. Βοκαλισμοί εμφανίζονται για ελάχιστες στιγμές σε αυτό το καταβάσην οργανικό σχήμα, χωρίς τον πανηγυρτζίδικο παν-αφρικανισμό ανάλογων προσπαθειών, χωρίς ούτε καν την λαχτάρα του fusion. Μοναδικός ήχος, εξαιρετικά ήπιος και ευγενικός, χωρίς εξωτερικές εξάρσεις, αλλά με έναν μελωδκό πυρήνα που σε αναγκάζει να παρακολουθείς και την παραμικρή κίνηση. 

(Τους ανακάλυψα χάρη στο site MONDOMIX, στο μεγάλο τμήμα για τους αφρικανούς μουσικούς). 

RITUAL IN TRANSFIGURED TIME

           

Η Maya Deren εικονογραφεί αναπάντεχα την μουσική του Burial.

link1  link2  link3  link4

NONESENSE & NOVELTY

"Nonsense and novelty songs were rather popular during the 1920s, and to some extent during the 1930s. Later on it was difficult to determine which were meant to be nonsense songs, I still have that difficulty today as most modern pop sounds nonsensical to my ear :)" 

(Novelty & Nonsense Tunes from the 1920's).

Πόσο μα πόσο συντονίζεται αυτό το αλλόκοτο άρθρο με το σημερινό 8bit παροξυσμό που μας επιστρέφει στην πρώτη μαλακία του Γυμνασίου.                   Some call it wonky, i just call it Tetris Bliss!

SWINGIN' ON SINE WAVES

THE SEASONS - UNDONE 2009

O Rob Mazurek των Chicago Underground συνεργάζεται με τους Duplex 100 στο σχήμα των The Seasons και καταλίγουν σε μια ηχογράφηση που προβλέπω να φτάσει σε συχνότητα ακροάσεων στο iTunes μου τον Flying Lotus και τον Burial. Μεγάλη υπόθεση πλέον, οι ολοκληρωμένες ακροάσεις τείνουν να εξαφανιστούν σήμερα, πόσο μάλλον η αντοχή των κυκλοφοριών στο χρόνο. Αυτή η συγκεκριμένη δουλειά με τούμπαρε απευθείας, συνδιάζει πράγματα που άντεξαν μέσα στο χρόνο μέσα μου, αφού πέρασαν από πολλές δοκιμασίες. Η μπάντα αυτή είναι με το ένα πόδι στη σύγχρονη jazz και με το άλλο βουτηγμένη για τα καλά στο ambient techno που τελειοποιήθηκε στα μέσα του '90, από labels σαν αυτό της Source recordings, τους Global Communication και Spacetime Continuum, που δώσανε οργανική υφή στη μουσική τους, τολμώντας να παίξουν τα αναλογικά τους συνθ ζωντανά με έναν τρόπο ανοιχτό και ρευστό. Η δηλωμένη χρήση αναλογικών πλήκτρων (όπως διαβάζω στο ElectronicBeats) αποδίδει τέλεια την αίσθηση του όγκου και της ζεστασιάς όπως την είχαμε αγαπήσει στα πρώτα αλμπουμ των KLF, The Orb, Node, τότε που δεν ήξερες τι θα σου ξημερώσει και ο ενθουσιασμός για την μαγεία των ηλεκτρονικών οργάνων δεν είχε προηγούμενο... Σήμερα η ψυχραιμία των μουσικών προδίδει κατά τη γνώμη μου την αμηχανία μπροστά στο πρόσφατο παρελθόν που είδε τη μια μετά την άλλη τις νεανικές υποκουλτούρες να αυτοακυρώνονται. Το κλίμα λοιπόν επιβάλει ειρωνική αντιμετώπιση προς κάθε νεωτερισμό και την αμφισβήτηση της καινοτομίας ως καλλιτεχνικής αξίας.

  Έτσι λοιπόν αυτή η κυκλοφορία έρχεται σαν επιβεβαίωση της ελπίδας μου για δημιουργική μελέτη του παρελθόντος, χωρίς δράματα και retroactive νοσταλγίες. Η αναμόχλευση της jazz μέσα από τις ομάδες των μουσικών του Chicago πολύ πετυχημένα λαμβάνει χώρα στο πεδίο της intelligent dance music και των καθιερωμένων αναλογικών pads, που παράγουν αρμονία και ρυθμό ταυτόχρονα. Οι νέοι jazz μουσικοί που μεγάλωσαν στο μέσο της ηλεκτρονικής έκρηξης των '90s αποφεύγουν τα δεξιοτεχνικά σόλο και το στυλ του βιρτουόζου για να παίξουν πάνω στον διαλογισμό του ήχου και της συμπύκνωσης, στην αίσθηση του χώρου και στην εμβάθυνση της ατμόσφαιρας. 

Αυτό που απολαμβάνω περισσότερο όμως σ' αυτόν τον δίσκο είναι ίσως η συνύπαρξη προγραμματισμένων μοτίβων και ρυθμού κρατημένου από ανθρώπινο χέρι. Ακούγεται τόσο διακριτικά φουτουριστικό. Με ξελιγώνει, είναι το αγαπημένο ακρόαμα για το απόγευμα στις πέντε η ώρα, όταν όλα μοιάζουν να εξομαλύνονται αιφνιδιαστικά. 

Κάτι συμβαίνει στην Αφρική

Αντιγράφω από την Καθημερινή 5/4/2009, από ένα εξαιρετικό άρθρο του Γιάννη Κολοβού, ο οποίος γράφει συχνά για την μουσική σκηνή της Αιθιοπίας:

Dub Colossus

Για να καταλάβετε πόσα επεισόδια έχουμε χάσει από την εξέλιξη της σύγχρονης μουσικής, μέσα πάντα στον ορυμαγδό των εκατοντάδων δίσκων που κυκλοφορούν κάθε μήνα, αξίζει να σημειώσω πως το «In A Town Called Addiss» των Dub Colossus, αναμφισβήτητα το πιο ενδιαφέρον άλμπουμ του τελευταίου τριμήνου, έγινε στην κυριολεξία… κάτω από τη μύτη μας! Για την ακρίβεια, ηχογραφήθηκε στην Αιθιοπία, μιξαρίστηκε στην… Αθήνα και κυκλοφόρησε στη Βρετανία! Και ιδού η ιστορία του…

Ο Νικ Πέιτζ των Transglobal Underground (ο οποίος πλέον χρησιμοποιεί το ψευδώνυμο «Νταμπουλάχ») βρέθηκε στην Αντίς Αμπέμπα το 2006 κι άρχισε να ηχογραφεί με τους καλύτερους ντόπιους μουσικούς: τον βιρτουόζο σαξοφωνίστα Φελέκε Χάιλου (ο οποίος διευθύνει τη Μουσική Ακαδημία της θρησκευτικής μουσικής «γιάρεντ») και τη δημοφιλή τραγουδίστρια Τσεντενία Γκεμπρεμάρκος. Το τελικό αποτέλεσμα συνδύαζε τη μουσική «αζμάρι» (που στη Δύση είναι γνωστή ως «αιθιοτζάζ»), την αφροτζαμαϊκανική «νταμπ», τα σύγχρονα ηλεκτρονικά μέσα με τα κλασικά πνευστά της τζαζ και τοπικά όργανα όπως το έγχορδο μασίνκο και το πνευστό γουασίντ. Το υβρίδιο αυτό, εν τέλει, ηχεί στα αυτιά του δυτικού ακροατή… μαγικό! Ακόμα πιο ενδιαφέρουσα όμως είναι η περίπτωση του… συνταξιούχου αστυνομικού Γκετατσέου Μεκουρία.

Getatchew Mekuria & The Ex

Ο, γεννηθείς το 1928, κ. Μεκουρία έμαθε να παίζει σαξόφωνο στην ορχήστρα του δήμου της αιθιοπικής πρωτεύουσας, ήταν ο πρώτος Αιθίοπας που ηχογράφησε για δίσκο (το 1940), έκανε τον ηθοποιό και τον μουσικό στην ορχήστρα του Εθνικού Θεάτρου για να προσληφθεί ως δάσκαλος και μόνιμος μουσικός στην μπάντα της αστυνομίας, απ’ όπου και συνταξιοδοτήθηκε! Το 2004, οι σημαντικότεροι εκπρόσωποι του ολλανδικού πανκ, οι The Ex, έχοντας ακούσει τον Μεκουρία στον 14ο δίσκο της σειράς «Ethiopiques», ταξίδεψαν στην Αντίς Αμπέμπα για να τον γνωρίσουν. Λίγο αργότερα τον κάλεσαν στο Αμστερνταμ για να παίξει με την μπάντα φρι–τζαζ I.C.P., ηχογράφησαν όλοι μαζί το άλμπουμ «Moa Anbessa» και παρουσίασαν αυτό που προέκυψε σε βελγικά και γαλλικά φεστιβάλ τζαζ. Πώς θα περιέγραφε κανείς το μουσικό υβρίδιο; Αιθιοτζάζ αναμεμειγμένο με πανκ, σύγχρονη πειραματική μουσική και ευρωπαϊκή φρι–τζαζ! Για να καταλάβετε καλύτερα τη διαφορά μεταξύ των σχολών της τζαζ, θα παραπέμψω στην έρευνα του εθνομουσικολόγου Φράνσις Φαλτσέτο «Land of Wax and Gold», ο οποίος αποδίδει τη γένεση της αιθιοπικής τζαζ στη μουσική «τεχνογνωσία» που εισήγαγαν στη χώρα 40 ορφανά παιδιά Αρμενίων που προσκάλεσε ο βασιλιάς Χαϊλέ Σελασιέ από την Ιερουσαλήμ, το 1924, και τα οποία σχημάτισαν την πρώτη κρατική ορχήστρα στην Αιθιοπία.

FINE ART RECORDINGS

Έχω κολλήσει μ' αυτό το mixtape από το site της FAR, που χωρίς πολύ θόρυβο τοποθετεί το house στις σωστές σημερινές διαστάσεις του: μεσόρυθμο, παχύρευστο tribal-dub, με φωνητικά της παλιάς σχολής στα αποφασιστικά σημεία του set. Η οργανική ποιότητα  των κρουστών κρατά το σύνολο σε περιβάλλον δωματίου, γήινο και τρομακτικά απτό. Σε συντονισμό με την σκληρή και σκοτεινή πλευρά της jazz, πιο κοντά στον Charles Mingus παρά στο deep(;) house του συρμού. Οι ρυθμοί έχουν μια καθηλωτική διάυγεια, στον απόηχο τριών δεκαετιών clubbing, και οι εντάσεις κατανέμονται αρμονικά σε κάθε μέλος του σωματος που συμμετέχει σε αυτό το όργιο πολιτισμένου  κανιβαλισμού. 

Slam dance!

link   (δεξί κλικ και save as στο "another mixtape")

COLOSSUS - WEST OAKTOWN 2006

"In his previous life as a bassist, living and working in London, Charlie Tate played with jazz/funk greats like Neneh Cherry, Gil Scott Heron, and James Brown. Now based in Oakland, California, Tate -- aka Colossus -- is putting out some of the nicest, most soulful hip-hop since Digable Planets and A Tribe Called Quest. "West Oaktown" ,coming from San Francisco's Om Records, is split over two discs: the first for you jazz cats, the second remixed with heavier, dirtier beats. [...] Colossus recalls the old days of Digable Planets and Jazzmatazz, Colossus busts out of West Oakland with a sound that both hip hop heads and jazz fans can groove to. Main dude Charlie Tate has played bass behind Roy Ayers, Gil Scott Heron and James Brown among others, and his pedigree shows in the way he meticuloulsy contstructed this disc. Forget the New Bay, this is the sound that we need".

Ώρες-ώρες η acid jazz μου ακούγεται τόσο αλλόκοτη μουσική. Μάλλον φταίνε τ' αυτιά μου, από άλλους θεωρείται κάτι το εντελώς ακίνδυνο και βελουτέ. Για μένα είναι το προσάναμα- του λιμανιού το προσάναμα όχι του σαλονιού. Το παρόν διπλό cd έχει μια έντονη live-jazz αίσθηση, που κερδήθηκε από την σκηνική εμπειρία των μουσικών σε διάφορες μπάντες ανά τον κόσμο. Ιδανικό warm up, hard on, drop out ~

Kenny Larkin - Keys, strings, tambourines 2008

TWISTED FACE
Μάλλον έχει την πιο ζόρικη φωτογένεια από όλες τις φάτσες του Detroit. 

Ο Kenny Larkin, ποζάρει ξυπόλητος ανάμεσα στην συλλογή του από modular συστήματα, και το πρόσφατο άλμπουμ του είναι όντως αναλογική λαγνεία.

Περισσότερες πόζες στο myspace του.

SWING LOOOOOW

JAZZSTEPPA - DUBSTEP LIVE.BAND
Originally formed by Xperimentalist & Gal-Bar-Adon in 2006, Jazzsteppa is the first live dubstep band. The four band members (Gal Bar-Adon: Trombone, MC, effects; Mathieu Pe: Trumpet, Effects; Fred: Laptop, Noise; Xperimentalist: Dj) managed to create a unique sound using their experience as live jazz musicians combined with their ongoing involvement with bass-heavy dance-floor music. The Jazzsteppa Live Set involves both original material & adaptations on a variety of musical genres & themes, emphasizing on the value of the roots from which their music has evolved. The first batch of Tracks (very originally named; one, two, three, four & five) have created quite a buzz, Receiving airplay on many pirate/online radio stations (Played regularly on: React FM, Reload-Radio, Sub FM) & much interest from the Likes of Dj Maxximus, DJ N-type & DJ Distance. Their music has all the strength and the deepness of the dubstep but the live horns brings up a fresh and sensual feeling to these sophisticated rave bangers. Jazzsteppa manage to replicate Jamaican vibes rather convincingly – quite a feat for a group that has emerged form the bleak greyness of Berlin and London. With their release on Hotflush in 2008 (Jakin/Two-12”) and their upcoming 12” on MG77 Recordings including “five” and “America B”(expected end of May 2008)it seems that they’re only beginning to refine their own vision of the genre.

(Από το site της δισκογραφικής τους, MG77 Recordings).

Είναι αλήθεια, αυτή η μπάντα καταφέρνει να παίζει dubstep fusion ζωντανά με dj, laptop και χάλκινα πνευστά στη σκηνή. Διονυσιακή αλητεία, στην απόχρωση της ώριμης σέπιας, που θυμίζει τον κατασταλαγμένο ήχο του πρώτου lp των Leftfield, με την προσθήκη της sub-bass διάστασης και με την επιθετικότητα του dubstep να κοντράρεται κάθετα με τον swing ήχο των πνευστών. Μπερεκέτ!

link1 (password: discography) 

link2 (Jazzsteppa live!)

Geoff Barrow, the 007 of Retro Rock, awaits the end of the world

"Technology has done that, it's made people lazy. And the idea behind production is, as long it sounds clean, it sounds nice. That's the producer's job done. As for the engineer, as long as it comes up clean, and as long as the songwriter comes up with a good enough melody, and the singer is relatively in tune... and if not they can always pitch him. To me that's terrible, that's why some of the stuff sounds rough as well. To me, if a song works, it's got a vibe about it. That's one of the main things that's been lost in music today. The vibe. It creates the emotion in music. I think Nirvana were excellent in creating music that had a vibe. A hell of a lot of rap artists have vibes."

Αυτά έλεγε ο Geoff Barrow των Portishead πριν 15 χρόνια στο Addicted To Noise. Τελευταία ανέλαβε την παραγωγή σε δυο μπάντες που όντως διαθέτουν αυτές τις δονήσεις. Οι Horros και οι Crippled Black Phoenix παίζουν παραμορφωμένα και βρώμικα λόγω του πάθους τους και όχι για λόγους στυλιστικού φετίχ όπως τόσοι και τόσοι. Επιτέλους βγαίνει ζόρικη μουσική και ο Geoff, που έχει το αισθητήριο, δεν ξεχνά να αναφέρει διαρκώς την επιρροή των OM στον βαρύ ήχο των σημερινών βαρεμένων κι ασήκωτων ημερών...