DJ ROC

DJ Roc produces variant strains of Chicago Juke music, the ‘crack’ referring to the synapse snapping, potentially ankle cracking manipulation of rhythms and the sampling, hijacking and ultra-rhythmic micro-editing of black American pop’s dominant forms into a style that’s been developed and tested on the streets of Chicago.  

[PLANET MU]

The street finds it’s own uses for things. Βρίσκεσαι στον δρόμο με ένα μεγάλο άδειο καρότσι. Ακούγοντας τη φωνή σου από τα ηχεία, το δελτίο της τροχαίας, πληροφορίες για την κίνηση του δρόμου και των αγορών. Μετά τραγουδάς rnb. Κυκλοφορεί πολύ ρευστό. Έφηβοι υπό την επήρεια του δρόμου των Μουσουλμάνων Αδελφών. Είπε, δεν μπορώ να κάνω χωρίς το μπάσο στο κεφάλι μου ούτε βήμα, άνθρωπε μου, μέσα από το ραδιόφωνο. Μην πεις πως είναι jazz, τυφλή βία, πρόκληση για τα πόδια των χορευτών. Από το Low End του Chicago, και τα κατάλοιπα της εμπορικής μουσικής, μια εντελώς νέα και απειλητική χρήση του ρυθμού.

[link1]   [Dj Roc - The Crack Capone LP, 2010]

UNDENIABLE

HDBCD007 

Το νέο album του Terror Danjah, Νοέμβριος 2010.

SIGHA

I’ve lived in London all my life, so part of that is always going to be lurking in what I do somewhere. It’s got a great history for music and is a real melting pot of different sounds, so it’s been really inspiring growing up here musically. Having said all that, I feel more at home musically in Berlin these days. There’s an amazing creative vibe in the city that’s incredibly inspiring. East Berlin feels like it’s in this state of slow dilapidation, there’s a sense that everything is decaying which is very beautiful to me. 

[SIGHA]

Κάθε πόλη φτιάχνεται από κομμάτια άλλων πόλεων, αρκεί να ξέρει να τηρεί τις αναλογίες. Ο James Shaw (aka Sigha) κάνει κάτι ακόμα πιο ενδιαφέρον, αντιστρέφει τόπους και θέματα (Croydon, το νέο Detroit), σαν μια βόλτα στην άγνωστη περιφέρεια μιας πόλης που κάποτε ήταν οικεία. Η μουσική του μοιάζει να μην κάνει τίποτα, ωστόσο σε κάνει να κρατάς την αναπνοή κάθε φορά που πάει να πέσει το kick, μετέωρο μπάσο, παύση, και πάλι από την αρχή. Αγαπημένο παιδί του Marcel Dettmann αλλά και της Mary-Anne Hobbs (ταυτόχρονα), η περιπατιτική σχολή της techno στο κατώφλι της νέας δεκαετίας.  

[link1]  [Sigha - Early Morning Lights 12", 2010]

[link2]  [Sigha Hotflush Podcast002, 2009]

[link3]  [Sigha Interview @Sonic Router, 2010]

[link4]  [Sigha Interview @Hyponik, 2010]

[link5]  [Sigha Interview @IntrudersTV, 2010]

PINCH

In a house like that
Your Uncle Dick was born;
Satchel on back he walked to Whitgift
Every weekday morn.

Boys together in Coulsdon woodlands,
Bramble-berried and steep,
He and his pals would look for spadgers
Hidden deep.

The laurels are speckled in Marchmont Avenue
Just as they were before,
But the steps are dusty that still lead up to
Your Uncle Dick's front door.

Pear and apple in Croydon gardens
Bud and blossom and fall,
But your Uncle Dick has left his Croydon
Once for all.

(Croydon, by John Betjeman, 1937)

ODD FUTURE II

Tyler, though he has unusual taste, is no champion of abstract hip-hop. Consider this recent comment on his Twitter account: "Who The Fuck Is Antipop Consortium? Can People Compare Us To Cool Musicians? Fuck." And in that categorical way, it makes them the perfect rap crew for our time: Where we all live on the Internet, alone. Where the darkest corners of desire are a Google search away.  [PITCHFORK]

To hiphop ξανά στα άκρα από την νεαρή ομάδα των Odd Future. Διακινούν την μουσική τους ελεύθερα μέσω blog, έχουν μεγάλο στόμα, και οι πράξεις τους είναι ένας διαρκής αφορισμός της jazz, στο Chicago του 2010. Το τελευταίο album που έδωσαν (Domo Genesis) έχει και πάλι πρωτότυπη μουσική (αποφεύγουν τα πολλά sample), που χωρίς πολλά-πολλά καταφέρνει να χωθεί μέσα σου και να σε αναποδογυρίσει όπως μόνο το ψημένο hiphop μπορεί. Ελπίζω να ξέρουν τι κάνουν (και να μην χαζέψουν από τις πολλές συνεντεύξεις).  

[link1]   [Odd Future @Pitchfork, 2010]

[link2]   [Odd Future Interview @Coolehmag, 2010]

[link3]   [Domo Genesis - Rolling Papers LP, 2010]

ANARCOLOMBIA

GEIOMIX

I chose the Middle East as the theme, then decided to limit myself to music mainly from Iran and Turkey, with a couple of exceptions from Afghanistan and Egypt. The mix demonstrates some of the amazing melodic and rhythmic charateristics of Middle Eastern music, and shows how adaptable these can be... Overall, this music can be psychedelic, emotive, spooky, funky, sometimes all of these things at once.  [GEIOM]

Χάρμα μεσανατολικής μουσικής από τον Karmal Joory (aka Geiom). Τουρκία και Ιράν, Αίγυπτος και Αφγανιστάν. Εντελώς οικεία ακούσματα, έστω κι έμεσα, λόγω της μεγάλης επιρροής που ασκεί η Ασία στην bass μουσική τα τελευταία χρόνια, τουλάχιστον σε μελωδικό επίπεδο. Αρκεί να σκεφτεί κανείς τα sinogrime θέματα των Dizzee Rascal και Wiley, τα πρώτα δωδεκάρια των Digital Mystikz, την δουλειά των Dusk & Blackdown, ή τις μελωδίες της Ikonika. Ελαστικό set, βολεύει όπου και να το βάλεις, αποπνέοντας τον βαθύ τόνο του Geiom.

HDBCD006

[39:12]

Ο δίσκος των Darkstar ξεγελάει. Χωρίς βάση στις χαμηλές συχνότητες, χωρίς συνταρακτικούς ρυθμούς, χωρίς ευρύματα στον ήχο, χωρίς έμφαση στο νέο ούτε στο παλιό, φαντάζει από μόνος του εξωτικός μέσα στο κάδρο της Hyperdub. Αφήνοντας τη φωνή και τη μελωδία να σηκώσουν όλο του το βάρος, μαζί με κλασικά όργανα (πιάνο, κιθάρα) και synthesizer που έγιναν με τον καιρό κι αυτά κλασικά. Μέσα από τους ήχους των Japan, Human League, Sakamoto το τρίο αντλεί απω-ανατολικές μελωδίες, ενώ από την πειραματική pop της δεκαετίας του '90 (Eno/Cale, Passengers, Radiohead) κρατάει το αίνιγμα της φωνής. Παρόλο που το 'North' υποτίθεται πως μιμείται ένα ορισμένο βορειοατλαντικό κλίμα κοινωνικού φόβου και μόνωσης, τίποτα δεν συμβαίνει με τον προφανή τρόπο. 

Πριν απ' όλα, το sequencing δεν επιτρέπει καμία λογική γέφυρα από το ένα τραγούδι στο άλλο, δίνοντας την εντύπωση πως μεταξύ τους παραλλείπονται μέρη που δεν μπορείς να ακούσεις, ενώ μόνο οι κορυφές των παγόβουνων είναι ορατές. Στο tracklist θα μπορούσαν να παρεμβάλλονται άλλα τόσα instrumental, που θα επεξεργάζονταν τις ιδέες του album σε άλλη κλίμακα (λυπάται κανείς που δεν συμπληρώνονται ούτε τρία τέταρτα μέχρι να τελειώσει). Η ενέργεια του δίσκου είναι πολύ compact, η εμπειρία της ακρόασης δεν είναι ικανοποιητική, το τέλος σε αφήνει ξεκρέμαστο, και η μόνη λύση είναι να τον ξανακούσεις από την αρχή. 

Κατα τ' άλλα, η μόνη σύνδεση με το θεωρητικό περιβάλλον του Kode9 (αν υπάρχει) είναι αυτή η διαπεραστική αίσθηση της ροής του ηλεκτρισμού μέσα στο κύκλωμα, στη φωνή που τρέμει, στα glissandi στατικού θορύβου, που δονεί τα πάντα.  Δεν υπάρχει κανένα αναγνωρίσημο ίχνος από την εταιρική ταυτότητα της Hyperdub (ούτε συγκοπές στο ρυθμό, ούτε sub-bass). Αυτά σε πρώτο πλάνο... Γιατί μετά από διαδοχικά zoom βρίσκεις τον εαυτό σου να κολυμπά σε μια θάλασσα από στοιχειώδη dub σωματίδια, που σχηματίζουν από μακριά την εντύπωση της ηλεκτρονικής μουσικής στα τέλη του περασμένου αιώνα. Το ψηφιακό resolution επιτρέπει στον ήχο ένα τέτοιο βάθος, που όσο πλησιάζεις τόσο απομακρύνονται τα αεικίνητα φορτία που τον απαρτίζουν. Όμως δεν είναι έτσι. 

OCCIDENT

I was actually obsessed with Jean Philippe Rameau, a French composer who wrote the Treatise on Harmony. He translated music theory into algebraic terms. I hired a mathematician, and even went to Czechoslovakia where I consulted someone to create a device which could further develop his ideas. I’m still convinced by those ideas.  [Mike Huckaby]

Με τρομάζει λίγο αυτή η δήλωση. Πόσο μπορεί πια ένας techno παραγωγός να ψαχτεί με την κλασική σύνθεση; Και πως μπορεί να αντανακλάται όλο αυτό στη μουσική του; Ο Mike Huckaby από το Detroit επιβεβαιώνει το παράδοξο του μαύρου φουτουρισμού. Τη δυνατή γοητεία που ασκεί η Ευρώπη, ένας εξωτικός τόπος, στους αφροαμερικανούς μουσικούς. (Με πιο γνωστό παράδειγμα εκείνο των Dopplereffekt, επίσης από το Detroit, με την τεχνητή περσόνα του Heinrich Mueller). Η πραγματεία περί αρμονίας του Rameau βρίσκεται πάντως εδώ...

KOWTON

As the number of what I saw as essential dubstep releases started to wane a bit I started buying loads of Berlin and UK techno and a bit of US house after not really buying any 4/4 records for a few years. Then I began to try and incorporate various aspects of techno into the music I was making. After a bit I figured rather than making dubstep using techno production styles I’d try and flip it and make techno or house using the same sounds as I would were it a dubstep track. [KOWTON]

Ο Joe Cowton (aka Kowton) βρίσκεται κι αυτός πλέον στο Bristol. Μαζί με τον October και τον Julio Bashmore είναι από τους πιο updated techno παραγωγούς της πόλης. Αλλοπρόσαλλοι house ρυθμοί, kickdrums που ξεφεύγουν ανεπαίσθητα από την κανονική τους θέση, στριφνές μπασογραμμές. Αυτά τα vibes είναι τόσο σκοτεινά που τύφλα νά 'χει το dubstep. Η μόνη αντιστοιχία που μπορώ να βρω με το παρελθόν είναι το ανισόρροπο chill-out του Plastikman. Σαν αίσθηση περισσότερο. Slow μουσική για βόλτες σε άδειες βιτρίνες.

[link1]   [Kowton Mix @Resident Advisor, 2010]

[link2]   [Kowton Interview @Resident Advisor, 2010]

[link3]   [Kowton Interview & Mix @Blackdown, 2009]

[link4]   [Kowton Mix @Fact, 2009]

[link5]   [Kowton Mix @USM, 2010]

 

DARKSTAR

Η βαριά σκια των Darkstar πάνω στη μουσική-ως-συναίσθημα (και όχι ως ατμόσφαιρα ή καθαρή αισθητική) μου προκαλεί αμηχανία. Νομίζω καμιά φορά ότι έχω πάθει ανοσία από την πολύ μουσική, ότι η ίδια η μουσική, πολύ «ευαίσθητη» κατατάλλα, αδειάζει τόσο εύκολα μπροστά στην πραγματικότητα. Δεν είναι δύσκολο να το δει κανείς, η κοινωνική πραγματικότητα είναι τόσο εξωφρενική, τόσο fictional, που στον μουσικό δεν μένει πια να επινοήσει τίποτα. Μόνο με το συναίσθημα μπορεί να σοκάρει πλέον κανείς, τόσο τον εαυτό του όσο και τους άλλους. Όσοι το κατάφεραν στα zeroes έγιναν σκάνδαλο (Antony & The Johnsons, Burial). Υπάρχει ένας τεράστιος χώρος που περιμένω να γεμίσει, τώρα που κατακάθεται και πάλι ο ενθουσιασμός (μου) για την χορευτική μουσική. 

Το video από τον Evan Boehm.

[link1]  [Darkstar Interview @Kode9, 2010]

[link2]  [Darkstar Interview @Blackdown, 2010]

HEART AND SOUL

If you have heavy dreams or stifling atmosphere in your environment, your head feels heavy and you are in the gutter, you get a feeling out of the experience. MOVER is dark because it’s set in the phuture of mankind. I can’t possibly justify seeing a happy end to this stupid human drama. Darkness is not mystical, it’s your everyday reality.  [THE MOVER]

Ο Marc Trauner αντιπροσωπεύει όσο λίγους το πνεύμα του hardcore στην χορευτική μουσική: ανωνυμία, αμέτρητα ψευδώνυμα, δωδεκάρια με λευκές ετικέτες, ελάχιστες συνεντεύξεις. Ο Simon Reynolds, ο εφιάλτης της βρετανικής μουσικής δημοσιογραφίας, υπέδειξε πρόσφατα μια άγνωστη συνέντευξη από το 1995, την καλύτερη που έχω διαβάσει μέχρι σήμερα από αυτόν τον δύσκολο καλλιτέχνη... Το στοίχημα του Marc 'The Mover' είναι το 2017, και όταν οι άνθρωποι θα μιλάνε τότε για rave θα μιλάνε για αυτόν. 

Η πρώιμη συνεργασία του με τον Aphex Twin το 1992 έδωσε ένα από τα πιο φουτουριστικά κομμάτια βινυλίου που άκουσα ποτέ, ορόσημο για μια ολόκληρη γενιά που την έβρισκε με τον βαρύ, βιομηχανικό ήχο της βέλγικης R+S. Επηρεασμένος από το hiphop και το βραζιλιάνικο metal(!), ο Marc οδήγησε το breakbeat στα άκρα (Spiritual Combat), έκανε voodoo στο techno  (The Mover), παρασύρθηκε σε σκοτεινά bleeps (Alien Christ), και μετά σιωπή. Μια σπαζοκεφαλιά για δεκατριάχρονα που βλέπουν στον ύπνο τους καλώδια, όλη η μυθολογία του rave βρίσκεται εδώ: θέλω απλά να μπω σε ένα γκρίζο δωμάτιο και να δω τη σκιά μου.

[link1]   [The Mover Interview @Datacide, 1995]

[link2]   [The Mover Interview @The Wire, 1998]

FOLLOW TIME

DVA

Ο DVA θα μπορούσε να ζει κάπου στην Αφρική. Να που οδηγήθηκε η εμπροσθοφυλακή του uk funky. Ένας πόλεμος κρουστών στη μέση του πουθενά. Άνθρωποι από διαφορετικές ηπείρους συναντιούνται σε αυτή την παράξενη interracial μουσική, χρησιμοποιώντας τα ίδια κρουστά με άλλο νόημα, περνώντας τα σύνορα της house με ή χωρίς παπούτσια. Το καλύτερο set που άκουσα το τελευταίο τρίμηνο (είναι σκαμμένο όλο από κάτω - λίγοι δεν κοιμούνται και στους υπονόμους).

[link1]  [DVA XLR8R Podcast 160, 2010]

[link2]  [DVA & Fatima - Just Vybe/Step 2 Funk 12", 2010]

[link3]  [DVA & Cooly G - Dis Boy 12", 2010]

[link4]  [DVA - THe New World Order EP, 2010] 

BBRAVE

BBRAVE aka Benjamin Lebrave, intrepid traveller, fervent musical explorer and fair-trade entrepreneur founded Akwaaba Music in 2008. As a label boss Benjamin spreads his endless passion for music and pop culture in Africa. As a DJ, BBRAVE focuses on the dancefloor side of things, mashing together the staggering variety of dance music genres made in Africa, from kuduro to coupé décalé, kwaito and kwassa house to hiplife. Discovering African club sounds was love at first sight. Since then, the syncopated fruity loop beats have been spreading overwhelmingly positive vibrations from the Motherland. 

Ο Benjamin Lebrave είναι ο ιδρυτής της AKWAABA, ομάδας dj/ερευνητών αποκλειστικά αφιερωμένων στην χορευτική μουσική της Αφρικής. Πέρα από το kwaito και το kuduro, που έτυχε να κάνουν buzz τα τελευταία χρόνια, έρχεται σιγά σιγά στο φως όλη η πολυπλοκότητα που κρύβονταν τόσα χρόνια κάτω από την βολική ταμπέλα 'afro'. Κάθε πόλη μια τελείως διαφορετική σκηνή, κάθε ήχος μια τελείως διαφορετική ιστορία. Αυτά είναι τα νέα υβρίδια της παγκοσμιοποίησης, γεννημένα μέσα στις απέραντες παραγκουπόλεις που δημιούργησε η πολιτική του IMF: εκένωση της υπαίθρου, νέες περιφράξεις της αγροτικής γης (που δεσμεύουν κοινόκτητα εδάφη για λογαριασμό των επενδυτών), εντατικές μονοκαλλιέργειες κ.ο.κ. 

Η γη τρέμει...

 

Obroni Start Shakin by Akwaaba Music