Зомби

RESTRUCTURED

This new stepper swells out of thin air like a monstrous child of Krautrock. Immense and minimal, twelve minutes of propulsive groove is overlain with the blues abstraction of Tikiman's guitar, the swing and effects of Marc Muellbauer's double bass, Vladislav Delay's digressive steel percussion, and the otherworldly keys of Loderbauer and von Oswald. With characteristic intensity, Mala's rebuild ratchets up the drama and dread. A mounting barrage of bleeps rains down on a vicious, clopping drum pattern and red-alert synths, with transfixing bass.

[HONEST JON'S]

Πολλά κόκαλα μαζεύτηκαν εδώ γύρω... Τρίτη κυκλοφορία από το τρίο του Moritz Von Oswald, ένας ακόμη δορυφόρος του πλανήτη Ε2-Ε4, της γνωστής ψυχεδελικής σύνθεσης από το 1984 που έμελλε να καθορίσει ολόκληρη την μουσική πορεία του Moritz. Στην β΄πλευρά ο Mala κάνει το λάθος να κοιτάξει έξω από το παράθυρο (ένας άνθρωπος αιωρείται).

[Moritz Von Oswald Trio & Digital Mystikz - Restructure 2 12", 2010]

POST SUITE

SKULL DISCO

Ακριβώς έξω από το χωριό ήταν τοποθετημένα τα κρανία των νεκρών, χωριστά τα αντρικά από τα γυναικεία. Είχαν σφάξει μεγάλο αριθμό από κατσίκια, βόδια και πρόβατα, και είχαν πετάξει τα περιττώματά τους πάνω από τα κρανία. Οι διοργανωτές έκοψαν το κεφάλι από μερικές κότες και περιέλουσαν με το άιμα τους τους νεκρούς. Τότε οι γελωτοποιοί άρχισαν να τσακώνονται ποιος θα πάρει τα κουφάρια, τσαλαβουτώντας ολόγυρα μες στη λάσπη, στο αίμα και τα περιττώματα. Η ζέστη ήταν αφόρητη, το πλήθος τεράστιο. Οι γελωτοποιοί θεωρούσαν πολύ διασκεδαστικό να προσπαθούν να πιτσιλίσουν τους παρευρισκόμενους με όσο τοι δυνατόν περισσότερο αίμα και ακαθαρσίες. Κάποιος σήκωσε τα κρανία και τα έβαλε στο κεφάλι του, και τότε ακούστηκε μια περίεργη, τρομακτική μελωδία από παράξενα, βροντερά κύμβαλα, ταμπούρλα και βραχνές φλογέρες.  

ΓΑΜΑ ΤΗΝ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ

Refined sub-bass underpins much of the music here, alongside ceaseless drums, ominous vocal samples and layers of precise hisses, bleeps and mournful melody. Key to Shackleton’s sound is a lightness of touch and delicacy in the arrangement that could be at odds with the force of his sound but instead illuminates the different parts and awakens the senses. At times seriously freaky and twisted, with frantic percussion and jarring keys, there’s an all-encompassing deepness to the whole as Shackleton weaves a path that completely absorbs up to the final sigh of the closing bars.

[ELECTRONIC EXPLORATIONS]

Μας βγήκε σε ξινό. Ο Sam Shackleton προγραμματίζει κόνγκας, νταρμπούκα και τάμπλα, χωρίς να αντιγράφει κανέναν ιθαγενή ρυθμό, ούτε αφρικανικό, ούτε τίποτα. Δεν χρησιμοποιεί λούπες. Δεν χρησιμοποιεί kick. Ακούει επιλεκτικά Coil, Can, Mahmoud Guinia. Και μαζί με τους φίλους του (τον spoken word ποιητή Vengeance Tenfold και τον σχεδιαστή Zeke Clough) αφήνουν πίσω κάθε φόβο και προκατάληψη, και βουτάνε head on στην άβυσσο του μπάσου... Μετά το τέλος του Μεσαίωνα «όλες οι παλιές μορφές κοινοτικού εορτασμού αντικαταστάθηκαν σιγά-σιγά από τα μυστήρια της Εκκλησίας, μετατρέποντας συλλογικές γιορτές, πανηγύρια, χορούς και όργια σε ανιαρές ιερατικές τελετές, βουτηγμένες στο καθήκον και την ενοχή. Σε όλη αυτήν την περίοδο προέκυψε μια σειρά νόμων και αλλαγών στα ήθη που εμπόδιζαν ή απαγόρευαν τις παλιές μορφές της κοινοτικής ζωής, του εορτασμού, της διασκέδασης και του γλεντιού, που συνήθως λάμβαναν χώρα σε αυτές τις κοινότητες».  

[link1]   [Shackleton - Fabric 55 Mix, 2010]

[link2]   [Shackleton Mix & Interview @EE, 2010]

[link3]   [Shackleton Interview @RA, 2010]

[link4]   [Shackleton Interview @Self Titled, 2010] 

ΒLACKEST EVER BLACK

If Anywhere Was Here He Would Know Where We Are' is another side of hugely evocative dread minimalism, all suggestive tones and ghoulish rhythms writhing somewhere between Dubstep and ritualistic industrial zones. Regis' remix dowses for the darkest Techno substance, wading chest deep in dank, fetid and ethereal ambience while propelled by a current of subs-driven steppers techno drums.  [BOOMKAT]

Ο xειμώνας δεν είναι αστείο πράγμα, αλλά σε ποιον να το πεις και τι να ακούσει. Οι Raime, ωστόσο, φαίνεται πως έχουν φάει πολύ χώμα, πολύ Βορρά και υγρασία. Βόλτες μέσα στη νεκρή φύση, όταν παίρνεις μαζί σου μόνο τα τύμπανα, και παίζεις με τον αέρα που σφυρίζει. Κλαίμε για τα μαγαζιά που κλείνουν αλλά ποτέ δεν κλάψαμε για τα εργοστάσια. Ο Regis, από την άλλη μεριά, σε κάνει να ξεχνάς τι θα πει μέλλον. Techno για ηχοπροστασία. 

[link1]   [Raime - If Anywhere Was Here... 12", 2010]

[link2]   [Blackest Ever Black - The Scoldge Bridge, 2010]

[link3]   [Blackest Ever Black - Scripts for the Pageant, 2010]

AMIR SULAIMAN

LONE

Matt Cutler has delivered impeccably produced beat music for a couple of years now, but its really in the last few months that he's found his feet drawn to a heavy, smudged style of House music. Infusing the warehouse rave heritage of his adopted home city Manchester with the same classic Chicago and NYC memes as his London counterparts, his signature feel for synaesthetically evocative melody has really started to pay dividends.

[BOOMKAT]

Η μουσική για videogame (στην προκειμένη εκείνη του Streets of Rage II, SEGA 1992) εκτός από το soundtrack της εφηβίας στάθηκε πολλές φορές ο καλύτερος δάσκαλος ηλεκτρονικής μουσικής για όσους εξοικειώθηκαν νωρίς με την τεχνολογία. Ο Matt Cutler (aka Lone) ιδρώνει πάνω από τα κουμπιά για να φτιάξει έναν house δίσκο που μοιάζει λάθος σε όλα (στους συγχρονισμούς, στις φάσεις, στο κούρδισμα). Ο Kode9 εκτιμά αυτούς τους συνθετικούς τόνους για την αστάθεια που προκαλούν στο περιβάλλον, την αλλοίωση και τον αποπροσανατολισμό (στο πρόσφατο DJ Kicks και όχι μόνο). Από το Manchester με αγάπη!

[link1]   [Lone - Emerald Fantasy Tracks LP, 2010]

[link2]   [Lone Interview @Back&Forth, 2010]

[link3]   [Lone Interview @Knowledge, 2010]

HIGH-RISE LIVING 78-86

Well…if you said to me, ‘Okay, we’re either going down to Disneyland or we’re going to see this abandoned factory,’ there would be no choice. I’d be down there at the factory. I don’t really know why. It just seems like such a great place to set a story.

Παλινδρόμηση στο τέλος της εφηβείας, και προβοκατόρικες δηλώσεις ('Historically, music only really gets interesting when the British get involved') από τους Black Dog και Regis. Μοιραζόμαστε τις ίδιες εμμονές. Που δεν οδηγούν πουθενά. Αλλά σίγουρα θα έρθει μιαν άλλη γενιά που η σωστή απόσταση θα της επιτρέψει να κάνει κάτι νέο με αυτούς τους ήχους, είναι ζήτημα χρόνου. Θα είμαι εδώ, έστω και χωρίς μπάσο. 

[link1]   [High-Rise Living 78-86, The Black Dog & Regis, 2010]

URBAN TRIBE

At that time I was listening to a lot of rap, and a group called African Headcharge, produced by Adrian Sherwood. And I was listening to that, and a lot of slower Industrial stuff, so I tried to infuse a lot of elements, hiphop, industrial, that kind of thing. And even believe it or not R&B, because I was going to a lot of strip clubs too. In 2010 Urban Tribe represents maturity and craftsmanship. A collage of experiences and sonic philosophies fused into one project.

[SHERARD INGRAM]

Όσο απεχθάνομαι τα σενάρια καταστροφολογίας στην πολιτική (μην ξεσηκώνεστε γιατί θα προκληθεί χάος, την επομένη ένας δικτάτορας θα εμφανιστεί, θα κυλήσουμε στη βαρβαρότητα... μείνετε ακίνητοι, σε λίγο θα εκλιπαρείτε την ελεύθερη αγορά), άλλο τόσο μ' αρέσουν οι προβολές τους στην μουσική. Από τα 90s (Meat Beat Manifesto, Genaside II, Signs ov Chaos, Techno Animal, Scorn, Panacea) μέχρι την μαύρη τρύπα του sub bass που ρούφηξε τα πάντα τα τελευταία χρόνια, η κατάρευση έρχεται ξανά και ξανά, σε λούπα.

Κάποτε οι μουσικοί μαζεύονται και σχηματίζουν το όνειρο της αποκάλυψης οριστικά. Συνέβει στο Detroit το 1998, από τους Sherard Ingram, Carl Craig, Moodyman και Antony 'Shake' Shakir, κυκλοφόρησε στην Mo' Wax με τον τίτλο 'The Collapse of Modern Culture'. Ξανασυμβαίνει αυτό το Φθινόπωρο, από την ίδια ομάδα, κάτω από το ίδιο όνομα (Urban Tribe), ίσως για τελευταία φορά. Δώδεκα σύντομα κομμάτια με σκόρπια φωνητικά (από μια αινιγματική τραγουδίστρια στην Κροατία), σαν μικρά flash από όνειρα που δεν είδες, και νύξεις για πράγματα που δεν ήθελες να μάθεις ποτέ...

[link1]   [Urban Tribe - Urban Tribe LP, 2010]

[link2]   [Urban Tribe Mix & Interview @URB, 2010]

AFRODEUTCH

PROJECT JERICHO

Granted, Ancient Methods have a predilection for dense, metal-plated rhythms, but it usually just acts as a starting point. Sounding like an update of the tense music that soundtracked chase sequences in countless early '90s sci-fi movies, they offer pure thrills rather than just purism.  [RA]

Pitch black techno war funk. Από το τείχος του Βερολίνου μέχρι τα τείχη της Ιεριχώ. Το πέμπτο μέρος της σειράς Ancient Methods μόλις κυκλοφόρησε, μαζί με ένα καινούριο mixtape, στο γνωστό, καταστροφολογικό ύφος της μπάντας. Όσο περνά ο καιρός το κέλυφος του industrial techno ραγίζει, αφήνοντας σιγά-σιγά να φανεί κάτι άλλο από πίσω. Μένει να δούμε τι. 

[link1]   [Ancient Methods - Fifth Method 12", 2010]

[link2]   [Ancient Methods Handmade Blend Mix, 2010]

GIGGS

South London rapper and UK rap trendsetter Giggs' stature is almost myth-like in nature, the 28 year old from Peckham had reportedly sold 100,000 mixtapes, his tracks could be heard blazing in every borough of London and beyond, his unique lazy flow and laboured wordplay transcended race and age boundaries. But maybe most important to him and what he's about though is the fact that he had the heart of the roads, the impoverished neighbourhoods and rundown council estates, he had the ear of the streets.

[UKRAPMUSIC]

Ο Nathan Thompson (aka Giggs) ανήκει σε μια νέα γενιά βρετανών mc που αισθάνονται ότι η κουλτούρα του grime δεν τους αφορά πια. Για πολλούς λόγους, που έχουν να κάνουν κυρίως με την εμπορευματοποίηση και τους καυγάδες, αλλά και την ίδια την τοπογραφία του Λονδίνου που αναπτύσσει ανταγωνισμους, υπάρχει πίεση για κάτι νέο και αυθεντικό. Κάτι που να γεννιέται και να πεθαίνει στις γειτονιές, να αναφέρεται στην καθημερινή ζωή, στα διαφορετικά πράγματα που αντιπροσωπεύει ο δρόμος για τον καθένα, με οποιοδήποτε κόστος.

Ο Giggs πολεμήθηκε για χρόνια κάνοντας ακριβώς αυτό, μίλησε για τη ζωή του χωρίς να ωραιοποιεί την βία (την άθλια εμπειρία της φυλακής και των συμμοριών). Αποκλείστηκε από το BBC και το MTV, ήταν αδύνατο να κάνει συναυλία χωρίς να επέμβει η αστυνομία. Η χαρακτηριστικά αργή και μπάσα φωνή του είναι κάτι ασυνήθιστο, όπως και οι επιρροές του από τα στυλ του αμερικάνικου Νότου (Ατλάντα και Νέα Ορλεάνη), επεξεργασμένες σε ένα καινούριο βρετανικό ιδίωμα, το οποίο ξεφεύγει εντελώς από τα συμφραζόμενα της δεκαετίας που τώρα τελειώνει.  

[link1] [Giggs - Best Of... Mixed Compilation, 2010]

[link2] [Giggs - Let Em Ave It LP, 2010]

[link3] [Giggs - Walk In Da Park LP, 2008]

[link4] [Giggs Interview @The Guardian, 2010]

DIRTY SOUTH

In the South it's all about the drums ⎯ that's all you really can roll with is the drums. They really want the beat more than they wanna hear what you say. It's more of a Funk feel. When you compare the South as far as their beats, the South has more rumble in their beats. You'll catch more people in the South with 15 woofers in the trunk cause they're mainly lookin for bass. Like I said before, it's all about the beat in South. >>

TRU THOUGHTS

From the early days when they started putting out tracks, those early ones by Benga and Skream and Cyrus, these young lads coming through the ranks doing this incredibly minimal music made on Playstations, onMusic 2000, and… I wouldn’t say I turned my nose up at it, but I really didn’t understand it! I’d broken my balls to get music with real sound quality together over the years, and here were these people making music on Fruity Loops and even Playstations and they were getting pure love.

[ZED BIAS]

Η επιστροφή του Zed Bias (aka Maddslinky) μέσω της ετικέτας Tru Thoughts είναι διπλή χαρά, δίνοντας το μέτρο στο τέλος του 2010, μέσα από μια ανακεφαλαίωση του πρόσφατου παρελθόντος. Μια πλήρης δεκαετία εξελίξεων στη βρετανική σκηνή, η έκρηξη του swing στο πειρατικό ραδιόφωνο, η αναγέννηση των soundsystem, ο απόηχος των υπόγειων club, η αθυροστομία των δρόμων. Διαδρομές με όχημα το μπάσο, φορτωμένες αστικές γραμμές, μισογυμνωμένη soul κάτω από την βροχή.

Πως είπατε; Μουσική παιγμένη στο Playstation; Κι όμως, ακόμα και ο πρωτοπόρος του garage παραδέχεται ανοιχτά το λάθος του κι επανορθώνει. Ο Zed Bias αδιαφόρησε για τα 2step παρακλάδια του garage που φύτρωσαν εκεί που δεν τα σπέρνουν, αδιαφόρησε για τη γέννηση του dubstep, χάνοντας μια και καλή την εποχή του. Έπειτα στράφηκε στην house, τον ήχο-καταφύγιο για κάθε δύσκολη στιγμή, όταν όλα μοιάζουν να οδηγούν σε αδιέξοδο...

Φέτος είναι και πάλι η χρονιά του, (όπως και πολλών άλλων μορφών του uk garage). Η bass κοινότητα του αποδίδει τιμές, τον καλεί και πάλι να παίξει, και αυτός της επιστρέφει την αγάπη με ένα άλμπουμ που διηγείται την άνοδο και την πτώση του ρυθμού στη Βρετανία των 00's. Οι χαμηλές συχνότητες εκδικούνται την πόλη, οι νύχτες των εμιγκρέδων γίνονται πιο φωτεινές, και ο χωριάτης raver επιστρέφει στο σπίτι με τα πόδια. Şerefe.

[link1]   [Maddslinky - Make a Change LP, 2010]

Παράλληλα, στην Tru Thoughts επανακυκλοφορεί και το πρώτο Maddslinky άλμπουμ από το 2003, με τίτλο Make Your Peace.

DJ SCREW

Throughout the 1990s, DJ Screw pioneered hip-hop’s slide into the psychedelic. From his base on Houston’s south side, his method of slowing and manipulating records, a style that came to be known aƒs chopped and screwed — or just screw music — took rap to a state of primordial ooze. This month marks the 10th anniversary of his death, and his influence is creeping ever further outward, far from Houston hip-hop into new, unanticipated places.

[NYTIMES]

Houston, Texas 1990. Ο Robert Earl Davis (aka Dj Screw) παίζει hiphop δίσκους σε αργές στροφές, ηχογραφώντας σε πειραγμένα αναλογικά κασετόφωνα, επιβραδύνοντας τα tapes κ.ο.κ. Θέλοντας απλώς να φέρει τη μουσική στα μέτρα του και να κάνει τις λέξεις στο rap να ακουστούν πιο καθαρά, η ιδέα πίσω από τη νέα τεχνική (chopped and screwed) ήταν απλή. Οι στίχοι ξεδιπλώνονται αργά, επιλεγμένες φράσεις με νόημα παίζοναι ξανά και ξανά, ζουμάροντας στο μυαλό των mc, δίνοντάς σου χρόνο να σκεφτείς καθαρά. Η υπόγεια σκηνή του Houston δεν ήταν πια χορευτική, όλοι κάθονταν κάτω και μιλούσαν. Ακούγοντας την ιστορία της, μένει κανείς άναυδος με τον κρυφό πλούτο του ήχου που κρύβονταν κάτω από την επιφάνεια του hiphop, την μαγική υφή, και την παράξενη ενέργεια που κλείνει μέσα της η αργή κίνηση.

Δέκα χρόνια μετά τον θάνατό του, ο Screw αναγνωρίζεται πλέον ως ένας από τους σημαντικότερους νεωτεριστές του hiphop, και οι τεχνικές του κατακτήσεις βρίσκονται στην καρδιά της σύγχρονης έκφρασης. Φαινόμενα όπως το drag (το ρήμα σημαίνει σέρνομαι), και η υπναγωγική τέχνη, μοιράζονται τις ίδιες μεθόδους τεχνητής επιβράδυνσης (με ή χωρίς αλλοιώσεις στο τονικό ύψος). Μοιάζει σαν εκβιασμός, αλλά αν το βάλεις να παίξει την κατάλληλη στιγμή χάνεσαι σαν παιδί, και νιώθεις πως το απόγευμα δεν θα τελειώσει ποτέ. Και πράγματι δεν τελειώνει, αφού το αρχείο του μετράει πάνω από 235 mixtape (και κυκλοφορεί διαδικτυακά σε ένα ωραιότατο torrent μεγέθους 28GB).

[link1] [DJ Screw Interview @The Source, 1995]

[link2] [DJ Screw Interview @Murder Dog, 1999]

[link3] [DJ Screw - Soldiers United for Cash DVD, 2001]

[link4] [DJ Screw Free Mixtapes @Dat Piff]

LIFE IN SLOW LANE

JOHN ROBERTS

A remix by Berlin based American John Roberts draws on neo-classical techno textures from his recent Dial Records full-length Glass Eights and combines mechanical early techno grooves with cascading melodies. Roberts’ version loops Darkstar’s original piano riffs, adds mallet percussion and staccato Roland drum machine claps to an otherwise straightforward dance beat.

[FACT]

Κυνηγώντας τον μύθο της house, Σικάγο, Νέα Υόρκη, Βερολίνο. Επιληπτικό groove στο πιάνο, μελανιές από χτυπήματα, κι ο μόνιμος θόρυβος του βινυλίου. Ο ακόμη νεαρός John Roberts μετακομίζει στην Ευρώπη και αιφνιδιάζει. Συμβόλαιο με την Dial, μνημειώδεις βραδιές στο Berghain, remix στο καλύτερο κομμάτι του Φθινοπώρου (via Hyperdub). Οπουδήποτε αλλού, (στο φετινό ντεμπούτο του με τίτλο 'Glass Eights' και σε μια σειρά από EP), παίζει με νόημα όλες τις σκοτεινές υφέσεις και την παράνοια της jazz.  Χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο.

FROM AFRICA ALWAYS SOMETHING NEW

Should Nigeria ever get serious about developing a tourist trade, it shouldn’t present itself via clichéd sub-tropical idylls of heat, rhythm and sex. It should show its visitors where all of their waste, all the once shiny products of America, Europe and China, inevitably ends up—the “computer villages” or the various computer graveyards that shadow them. With no means of recycling beyond the needs and imagination of those who sift through it, with no treated or prepared space for its dismissal, to confront this waste. With almost no formal education whatsoever, many would learn how to rig, rewire, rebuild and master the essentials of computing in these glorified junkyards. Nigeria has become the home of what many consider the greatest threat to the information super-highway, and that threat emerges largely in and around these “computer villages” as well as shanty-ish Internet cafés.

[LOUIS CHUDE-SOKEI]

Όποιος κάθησε ποτέ να διαβάσει προσεκτικά κάποιο από τα δεκάδες spam-letters που κατακλύζουν τα mail καθημερινά διαπιστώνει τουλάχιστον ένα πράγμα: οι αφηγήσεις τους έχουν μελετημένη γλώσσα, πλούσια σε πολιτική και οικονομική πληροφορία, με συναρπαστική πλοκή σκόπιμα γεμάτη κενά που γεννούν περιέργεια στα υποψήφια θύματα. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πως όλη αυτή η λογοτεχνικά σκηνοθετημένη απάτη έρχεται από την υποσαχάρια Αφρική (με πρωτοπόρο τη Νιγηρία), από έναν πληθυσμό που τελεί συχνά υπό δικτατορία, χωρίς υποδομές εκπαίδευσης και επικοινωνίας.

Αυτή είναι η άλλη όψη του e-waste. Στα τεχνολογικά slum της Νιγηρίας και της Γκάνας άνθρωποι αυτοδίδακτοι συναρμολογούν και αποσυναρμολογούν κάθε είδους τερματικά, ανασταίνουν σκληρούς δίσκους και κινητά, συγκεντρώνουν πληροφορίες για τους προκατόχους τους, και πάει λέγοντας. Η απογοητευμένη γενιά των yahoozee αρνείται να περιμένει τόσο την διεθνή φιλανθρωπία όσο και τις μάταιες υποσχέσεις για κοινωνική δικαιοσύνη. Το πολιτικό σύστημα δεν την αντιπροσωπεύει πια: εκεί που το κράτος (και το κόστος) απαγορευουν την ελεύθερη διακίνηση της πληροφορίας, η πειρατεία απορροφά αναγκαστικά όλη τη δημιουργικότητα από μέρους ενός νεαρού πληθυσμού που διψά για καινοτομία. 

[link1]   [Invisible Missive Magnetic Juju: On African Cyber-Crime]

[link2]   [The Digital Dump: Exporting Re-use and Abuse to Africa]

INSIDE TERROR

ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ

On Undeniable, Terror Danjah makes Afrobotic grime productions; An Esher-like sound which combines complex clusters of asymmetric rhythms and offbeat trapdoors with swooping synths and fx, all tagged with his trademark Gremlin Cackle audio logo.

[HYPERDUB]

Ο Terror Danjah γνωρίζει μια προς μια όλες τις ιδιότητες που απέκτησε η μουσική μετά το garage. Προσέχοντας τις αναλογίες ανάμεσα στα είδη, παρά τα είδη καθεαυτά, κινείται κάθετα στα γενεαλογικά επίπεδα αναφοράς. Όπως κάθε μουσικός που παίζει στα δάχτυλα την τέχνη του, ξεκινά από ένα απλό μοτίβο και κάνει θαύματα. Το αναδιπλασιάζει. Σταματάει. Το ξαναπαίζει πιο αργά. Αντίστροφα, δυό φορές πιο γρήγορα, τρεις φορές. Μετά αλλάζει θέμα, ξεχνάς από ποιον δρόμο ήρθες. Προχωράς, αδιέξοδο, κοιτάς πάνω. Αντικρίζεις πάλι το αρχικό θέμα από άλλη γωνία. Με μπότα ή χωρίς. Με φωνητικά ή χωρίς. Απ' την καλή και την ανάποδη. Θέλεις να ορμήξεις προς όλες τις κατευθύνσεις μεμιάς, σαν τον διάολο της Τανζανίας. 

Το 'Undeniable' είναι ένα μάθημα επεξεργασίας μουσικών ιδεών. Με απλά βήματα και παραλλαγές, οδηγείται στα πιο απίθανα συμπεράσματα, χώνεται στις πιο επικίνδυνες γωνιές της καθομιλουμένης γλώσσας των club. Ρυθμικά άλματα που προκαλούν ρίγος, μια δομή-παγίδα για όλα τα genres. Κάνοντας την κίνηση που περίμενα εδώ και καιρό, η Hyperdub διαστέλλει για άλλη μια φορά τις δυνατότητες, με έναν από τους πιο ολοκληρωμένους δίσκους των τελευταίων ετών.

Συμμετέχουν οι: Dream Mclean, D.O.K, Griminal, Mz Bratt, Baby Face Jay, D Double E, Bruza, Lauren Mason. 

[link1]   [Terror Danjah - Undeniable LP, 2010]