Ο Mika Vainio παρουσιάζει μέσα από τις κυκλοφορίες του έναν ήχο τόσο συμπαγή και απόλυτο που η δύναμη κρούσης του αναγνωρίζεται δίπλα στις πιο ριζοσπαστικά δομημένες ακουστικές εμπειρίες που έχουν καταγραφεί. Δίπλα στην κραυγή του σαξοφώνου του Albert Ayler και στα έργα για σύνολα κρουστών του Ξενάκη.
Στο παρόν project o Vainio αντιμετωπίζει έναν Ιταλό σαξοφωνίστα της free jazz (Lucio Capece) και το αποτέλεσμα είναι τόσο ώριμο και εποικοδομητικό, εκ μέρους και των δυο μουσικών, στοιχεία που δεν συναντάς συχνά στη πειραματική σκηνή. Έχει επενδυθεί σκέψη και προεργασία πάνω σ' αυτό το δίσκο καθώς και οι δυο τους προχωρούν ψηλαφιστά και διστακτικά. Η εκκωφαντική απελευθέρωση της σιωπής, η οποία αντιμετωπίζεται σαν ένα επιπλέον χρώμα, είναι μόνο μια από τις παρενέργειες. Ο Vainio παίζει με μια περιορισμένη παλέτα ήχων. Επιλέγει στατικές εκκενώσεις χαμηλής ισχύως και concrete ήχους χαλικιών που κροταλίζουν μέσα στο νερό για να υποστηρίξει ένα percussion αργό και διαβρωτικό, σαν τη τρέλα. Το σαξόφωνο συγκρατείται σε έναν τόνο κάθε φορά, σαν μια βιομηχανική μπουρού. Φτάνει τον παροξυσμό σε υπερηχητικά όρια, και ανταποκρίνεται στα απεγνωσμένα σήματα που στέλνει ο Vainio, παράγοντας ένα τοπίο παύσεων και συγκοπών που καθηλώνουν. Σαν πόλεμος με σήματα μορς.
Η σκωπτική διάθεση των δυο συνεργών αφομοιώνει τις πιο γελοίες διαστάσεις της ιστορικής πρωτοπορίας (του φουτουρισμού, του dada & της free jazz) και ξεσκεπάζει το βιομηχανικό περιβάλλον που τις γέννησε στην πραγματικότητα. Η industrial σκηνή λειτουργεί σαν ιδανική πλατφόρμα για όλα αυτά καθώς περιστρέφεται γύρω από το διαχρονικό σοκ της μηχανής.
(Στη φωτογραφία το ιστορικό χρηματηστήριο του Άμστερνταμ).
No comments:
Post a Comment