CARL CRAIG & MORITZ VON OSWALD - RECOMPOSED VOL.3

Όταν ήρθε η ώρα για τους Moritz von Oswald & Carl Craig να συνεργαστούν για να φτιάξουν ένα album από κοινού επέλεξαν ένα ασυνήθιστο πλαίσιο: η συνεργασία έλαβε χώρα σαν μέρος της σειράς "RECOMPOSED", της Deutsche Grammophon, στην οποία σύγχρονοι παραγωγοί αναλαμβάνουν την ανασκευή αποσπασμάτων από τον κατάλογο συμφωνικών ηχογραφήσεων της εταιρίας. Ο Carl Craig έχει καταφέρει να ολοκληρώσει στο παρελθόν δυο lp οριακής συμπύκνωσης του ήχου της αμερικάνικης techno ("Landcruising" και  το πανοραμικό "More songs about food and revolutionary art" στα μέσα της δεκαετίας '90). Ο δε Moritz αντιπροσωπεύει μάλλον το πιο συνεπές παράδειγμα καλλιτεχνικής συνέχειας και συνεκτικότητας, μέσα και έξω από τα όρια της techno, που εμφανίστηκε στην ηπειρωτική Ευρώπη από συστάσεως του είδους.  Ο Μoritz έχει σπουδές πάνω στο κλασικό πιάνο και δεκαετή εμπειρία σαν drummer του avant γερμανικού τρίο Palais Schaumburg, πολύ πριν την ίδρυση της Basic Channel. Ο δε Carl Craig ξεκίνησε να πειραματίζεται με ακουστικά όργανα (κιθάρα) ήδη από το 1994, διαδικασία που κορυφώθηκε μερικά χρόνια αργότερα στο "Programmed" lp και στα live που ακολούθησαν με την ολοκληρωμένη jazz της Innerzone Orchestra. 

    Η κίνησή τους να επιλέξουν  Ravel, "Bolero" και "Pictures at an Exhibition" του Mussorgsky κρίνεται εκ πρώτης όψης αψυχολόγητη. Από πότε η techno στρέφεται στο ποπ κλασικό ρεπερτόριο όταν έρχεται η στιγμή να αναγνωρίσει τις ιστορικές της αναφορές; Νομίζω πως η επιλογή των έργων δεν είναι τυχαία. Η γλυκερή επαναληπτικότητα στο "Bolero" είναι μέρος της εύκολης, οριενταλιστικής προσέγγισης του Ravel, όπως και οι ψευτο-υποβλητικές "Εικόνες μιας έκθεσης"  με τον φτηνό συναισθηματισμό του Mussorgsky.  Εάν σκεφτούμε όμως τους Cybotron θα δούμε πως η μαζοχικά ηδονική μετρονομία στο lp "Clear",  λουσμένη με οπερατικά synth-pads, έχει το ίδιο περίπου εφέ: στο τέλος του ίδιου αιώνα το μελαγχολικό hangover απλώνεται στο πλήρως αποβιομηχανοποιημένο Detroit, καθώς το μοντέλο των Ford/Taylor δίνει τη θέση του στον Alvin Toffler, τον Turing και την Κυβερνητική. 

Έτσι ήταν πάντοτε, οι Yellow Magic Orchestra έκαναν το ίδιο στη Ιαπωνία, και η αποδοχή του kitsch είναι μια κίνηση επίγνωσης. Ο Debussy ακουσμένος από τις μπαλινέζικες ορχήστρες gamelan στην διεθνή έκθεση του Παρισιού (γύρω στα 1900) είναι ένα σημείο εκκίνησης για τη σύχρονη μουσική από τον David Toop στον "Ωκεανό του Ήχου". Αλλά ο άξονας Βερολίνο-Ντιτρόιτ δεν μεγαλοπιάνεται με τόσο σοφιστικέ επιλογές. Αναγνωρίζει τον εαυτό του στα ρετάλια της ποπ κουλτούρας, προσφέροντας μια μετασκευή του εμπορικού ήχου, ένα house remix. Το παρόν remix είναι μια σύνοψη της ευγενούς ηχολογίας δυο υπέροχων μουσικών που βγαίνουν ανέπαφοι από την πρόκληση χωρίς να ενδίδουν στη σοβαροφάνια του εγχειρήματος. 

(Η εικόνα αντεγραμμένη από ένα προφίλ στο Flickr με ατμοσφαιρικά ασπρόμαυρα πλάνα του σημερινού Detroit).