Η ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ

Much of what people say about cyberspace, the Internet, virtual reality, and other electronic spaces is centered on visual images and graphics. [...] In contrast, acoustic cyberspace is defined as a synthetic, affective, immersive, synesthetic, haptic space as opposed to the disembodied, Cartesian, visual model of digital space segmented by grids, lines, and points. [...] A spacious electronic orientation of affect and quality rather than information and quantity, a space of simultaneity, superimposition, nonlinearity, odd repetitions, and odder resonances. At the same time, as many of these acoustic forms propagated themselves, their various folds and mutations created new spaces for subculture, psychic resistance, and popular rituals. 

[Erik Davis, Acoustic Cyberspace, 1997]

Ο πολιτισμός που προσπάθησε να συλλάβει τον κόσμο σύμφωνα με τις κατηγορίες της όρασης έχει παραδεχτεί το φιάσκο του εδώ και καιρό. Ωστόσο, συνεχίζει να σέρνεται, μιμούμενος τον εαυτό του ανελέητα, και, παρά της αποτυχίες, θεωρεί πως μπορεί να αποτυγχάνει κάθε φορά καλύτερα. Το γκροτέσκο comeback των 3D γυαλιών, της in vitro ζωής στο Second Life, της οθόνης αφής (υπήρχε από το 1984!), και τόσων άλλων αναλώσιμων νεωτερισμών, αποκαλύπτει πως το στοκ της οπτικής μηχανής είναι γηρασμένο, και καταδικασμένο να αναπαράγει το κοινότοπο και μόνον, και μάλιστα εικονικά!

Μετά από τις διαδοχικές αποτυχίες της οπτικής μηχανής, η σύγχρονη αιχμή μοιάζει να έχει μεταφερθεί στο πεδίο του ήχου, στο συναισθητικό, βιο-αναδραστικό σύμπαν των συχνοτήτων, ακουστικών και μη. Οι μουσικοί παραγωγοί που κατανοούν το παραπάνω shift δίνουν με το έργο τους εργαλεία που ερευνούν την καθημερινότητα, όπως αυτή παρουσιάζεται στην σωματική ολότητα των υποκειμένων, και όχι αποσπασματικά και ιδεατά, όπως θα ήθελε το θέαμα της κυβερνητικής μηχανής...

[Οι σκέψεις με αφορμή το ντεμπούτο LP του Guido, 2010]