UK GRIME IN DISGUISE: LIL SILVA

Funky house is house music, and if you put house music on a license application, unless you have a certain few dj's names on the line up, the police will let it go. House is so wide that they can't close down every house event because it might be one of those funky house events where the coke dealers go. House is a big enough scene that the promoters can continue to put on parties and get lost in the shuffle. You can fiddle the license applications so that it doesn't set off alarms with the police and get locked off.  

[LOGAN SAMA @BUTTERZ]

Ο Logan Sama, grime ραδιοφωνικός παραγωγός του λονδρέζικου KissFM, περιγράφει την δημογραφία της bass σκηνής στη Βρετανία. Το κοινό του dubstep είναι κατά κύριο λόγο μέσης τάξης και λευκό, ενώ εκείνο του bassline house και του grime είναι κυρίως έγχρωμο και πιο καταπιεσμένο κοινωνικά, με όλα όσα αυτό συνεπάγεται. Τα grime raves διώκονται από την αστυνομία, οι τσαμπουκάδες mc γίνονται ανεπιθύμητοι τη νύχτα, ενώ το κοινό αναγκάστηκε να βρει άλλες λύσεις για την έξοδό του. Μια από αυτές ήταν η μετακίνησή του προς την urban house σκηνή (uk funky & bassline), μια έξυπνη κίνηση «μεταμφίεσης» προς μια πιο αποδεκτή φόρμα, ώστε να μην τραβάει την προοχή. Τα vibes, όμως, παραμένουν και νέες μεταλλάξεις βρίσκονται σε εξέλιξη που αργότερα θα μπερδέψουν τις Αρχές! Μια τέτοια περίπτωση είναι και ο Lil Silva. Ξεκίνησε grime αλλά πλέον (στα 19 του) βρίσκεται στο κέντρο της broken dub κατάστασης και του «σκοτεινού» funky ήχου, ο οποίος περνάει σε πιο σκληρή φάση. Για του λόγου το αληθές...

[link1]  [Lil Silva - Night Skanker EP, 2010]

[link2]  [Lil Silva - Fabriclive Promo Mix, 2010]

[link3]  [Lil Silva Interview @On A Hype, 2008]

GHETTO UNPLUGGED

Η ΚΡΙΣΗ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ ΜΑΣ ΕΛΠΙΔΑ

 

Japanese Turntable Radio by KEN-ONE

ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΚΑΜΩΜΕΝΑ ΓΙΑ ΦΥΓΗ

Grime in its inception shifted the power balance in the relationship of the DJ to the MC, moving the latter from club hosts to recording "artists," and quickly the entire focus of the genre. But where did this leave the uneasy third member of this love triangle: the producer? Increasingly, as grime fans fiend for clashes and hang on every bar from an MC, it feels like fewer people want to be grime producers. Also, just like jungle before it, there is the allegation that the top ranks are closed to newcomers. Which is why it's so exciting to see hot new production talent come through the ranks.

[PITCHFORK]

Τα τσικό του grime προπονούνται στο δρόμο. Για να πετύχουν μια τέτοια ελαστικότητα στη φόρμα, μέγιστη ελευθερία κινήσεων και τα απαραίτητα reflex που θα τους κάνουν να τρέξουν όταν υπάρχει ανάγκη. Ολόκληρο το εννοιολογικό οπλοστάσιο του Kode9 για την κίνηση και το σώμα σε πλήρη ανάπτυξη: παλμική περιστροφή, ρυθμική επιτάχυνση, αποσταθεροποίηση και προσαρμογή του σώματος στον κίνδυνο της πτώσης. Αυτό δεν είναι μουσική αλλά εφαρμοσμένη βιοπολιτική του ήχου. Το sub-bass εκκένωσε την μουσική φόρμα, μετατρέποντας τον ακουστικό χώρο σε ένα δυναμικό πεδίο κίνησης και βαρύτητας, στο κέντρο του οποίου τοποθετείται το ανθρώπινο σώμα. Το όριο αυτού του χώρου είναι η καθημερινότητα μέσα στο αστικό περιβάλλον. Το στοίχημα είναι εάν το σώμα θα καταφέρει να προσπελάσει αυτό το όριο και θα μπορέσει να προσανατολιστεί, πετυχαίνοντας μια συνάντηση.

[Rude Kid - Are You Ready? LP, 2010]

[Rude Kid Interview @Sonic Router, 2010]

[Rude Kid Interview @Blackdown, 2008]

[Rude Kid vs Terror Danjah @RinseFM, 2010]

    

EL-B AT THE EDGE

EL-B's real passion, and what has always given his own productions a unique syncopation, is Colombian music. As Lewis himself says at The Wire “you might not even like it but you can’t help it, you have to move a hip or an elbow or something… it’s infectiously bouncy… just really fucking dancey”. This unique mix is Colombian music pure and uncut, no electronic trickery, just Salsa, Merengue and Cumbia sequenced with El-B’s unique skills and keen ear: this is living, vivid, dangerous dance music.  [JOE MUGGS]

Είναι η δεύτερη φορά μέσα σε λίγους μήνες που ο EL-B μιξάρει cumbia. Μέρος της αφρικανικής διασποράς (λέγε με σκλαβιά) στην Kαραϊβική ακτή της Κολομβίας και τον Παναμά, η μουσική cumbia έκανε το κομμάτι της μέσα στον εικοστό αιώνα κόντρα στη νεο-αποικιακή ντεσπεράντσα. Το χάος άνευ πολιτικών όρων που επικρατεί στην περιοχή τις τελευταίες δεκαετίες, μετέβαλε την πρωτεύουσα Bogota σε μια ημι-αστική συγκέντρωση έκτακτου ανάγκης, χαρακτηριστική των συνθηκών που επικρατούν σε ολόκληρο το νότιο ημισφαίριο. Αυτή η νέα οικιστική διάταξη, κωδικοποιημένη σε ήχο, συμμετέχει στο ρυθμικό διάγραμμα ανταλλαγών του Μαύρου Ατλαντικού (η ορολογία είναι του Kode9), για να συναντήσει τις πιο σύγχρονες προεκτάσεις του uk garage. (Ίσως όταν αναγκαστούμε να περάσουμε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στο σκαλάκι της πολυκατοικίας, με παντοφλίτσα και το μπρελόκ στο χέρι, τρώγοντας τα νύχια μας, να ανακαλύψουμε τις ομοιότητες. Χρειάζεται μόνο μια διακοπή ρεύματος για να συνειδητοποιήσεις την μοίρα).

[link1]  [EL-B How's My Raving? Cumbia Mix, 2010]

[link2]  [EL-B El Mundo Musica Cumbia Mix, 2009]

ONRA

The album stays at a constant intensity using a satisfying structure of juicy 80’s pop/boogie melodies squashed beneath swing-soaked, fat kick and slab snare drum patterns. The spaces between heavy kick and pancake snare are packed with neon, nylon, nectar-sweet sounds. [...] Onra knows that he doesn’t need to pull out bags of studio magic for it to be great. His best work is in simple, wholesome, and effective music, something that many of Onra’s contemporaries struggle with.   [FACT]

Εάν θέλετε μια εικόνα του μέλλοντος τότε φανταστείτε, όχι μια μπότα (όπως θα έλεγε ο Orwell), αλλά ένα ζευγάρι nike air να πατάει για πάντα το πρόσωπο ενός ανθρώπου. Ο Onra καθαρίζει τα τζάμια ενός ουρανοξύστη-καθρέφτη κρεμασμένος στο κενό, και φωτογραφίζει το νυχτερινό πανόραμα της δεκαετίας του '80, διορθώνοντας τις ατέλειες στο photoshop. Συμπαγές beat και πιασάρικα ηλεκτρικά κόλπα σε ένα πετυχημένο άλμπουμ «εποχής», που ξυπνάει τo συλλογικό χορευτικό απωθημένο (boogie και slow jams) και του δίνει να καταλάβει. Την έχουμε άσχημα από πολλές απόψεις! Απαίσιοι τύποι ευημερούν, και ξαφνικά η ντίσκο είναι και πάλι της μόδας παντού, τέλειος χορός για ζευγάρια και για εργένηδες, είτε μπροστά σε καθρέφτη είτε καλύτερα σε γεμάτη κόσμο πίστα...

[Onra - Long Distance 2LP, 2010]

THE BLACK DOGMA

UR have been an influence on us in more ways than one, we've always shared a musical passion with Detroit but rather than just copying the "template" we've always tried to put our own take on the sound and send it back as a signal. In recent times when things have been getting us down (it rains a lot in Sheffield and the skies are always grey) we'd play the interview that Mad Mike did WDET radio and that would bring us back around because it was intelligent, humble and honest.  

[THE BLACK DOG @RA]

Οι Black Dog και η ομάδα της Underground Resistance ήταν δυο από τα πιο μυθοποιημένα acts της δεκαετίας του 1990. Η φωτοφοβική στάση των Ken Downie και Mike Banks έκανε την μουσική τους ακόμα πιο γοητευτική και αποδοτική για το μέλλον, προστατεύοντάς την από περιττές αναλύσεις και σχόλια. Οι συγγένειες μεταξύ των δυο group ήταν κάτι παραπάνω από εκλεκτικές. Mια από τις καλύτερες εκτελέσεις του ήχου της UR που άκουσα ποτέ ηχογραφήθηκε από τους Black Dog το 2008, μια σοκαριστική υπενθύμιση πως το techno υπήρξε κάποτε συνώνυμο της αυθάδειας και της ανατροπής. 

[link1]  [RA 123 - The Black Dog, 2008] 

[link2]  [Mike Banks Interview @WDET, 2004]

DADAWAH

Dark, hypnotic, tripping nyabinghi from 1974. Led by Ras Michael over four extended excursions, the music is organic, sublime and expansive, grounation‐drums and bass heavy (with Willie Lindo brilliantly improvising a kind of dazed blues). Lloyd Charmers and engineer George Raymond stayed up all night after the session, to mix the recording, opening out the enraptured mood into echoing space, adding sparse, startling effects to the keyboards.  

[HARD WAX]

Jamaican splendour. Πόσα θαύματα πεθύμησε ο θεός; Ψάχνοντας εναγωνίως τις τελευταίες μέρες για έναν ήχο που να αντέχει στις υψηλές θερμοκρασίες και την βαναυσότητα των ημερών, έπεσα πάνω σε μια επανέκδοση της Dug Out (side-label της Honest John's, μια πρωτοβουλία του Mark Ernestus). Η κλασική μουσική της δεκαετίας του εβδομήντα, roots reggae και ψυχεδέλεια, που έφυγε, και μετά γύρισε πίσω να μας πει τι είδε. Το ακούω εναλλάξ με το Ε2-Ε4, και σκέφτομαι πως ο Moritz Von Oswald (που είναι υπεύθυνος για το re-mastering) είναι από τους ελάχιστους ανθρώπους που έχουν διαχρονικό ορίζοντα στη χορευτική μουσική... 

[Η αρχική έκδοση της Trojan εδω. Η επανέκδοση κυκλοφορεί σε βινύλιο πολυτελείας και αποκατεστημένο artwork].

Η ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ

Much of what people say about cyberspace, the Internet, virtual reality, and other electronic spaces is centered on visual images and graphics. [...] In contrast, acoustic cyberspace is defined as a synthetic, affective, immersive, synesthetic, haptic space as opposed to the disembodied, Cartesian, visual model of digital space segmented by grids, lines, and points. [...] A spacious electronic orientation of affect and quality rather than information and quantity, a space of simultaneity, superimposition, nonlinearity, odd repetitions, and odder resonances. At the same time, as many of these acoustic forms propagated themselves, their various folds and mutations created new spaces for subculture, psychic resistance, and popular rituals. 

[Erik Davis, Acoustic Cyberspace, 1997]

Ο πολιτισμός που προσπάθησε να συλλάβει τον κόσμο σύμφωνα με τις κατηγορίες της όρασης έχει παραδεχτεί το φιάσκο του εδώ και καιρό. Ωστόσο, συνεχίζει να σέρνεται, μιμούμενος τον εαυτό του ανελέητα, και, παρά της αποτυχίες, θεωρεί πως μπορεί να αποτυγχάνει κάθε φορά καλύτερα. Το γκροτέσκο comeback των 3D γυαλιών, της in vitro ζωής στο Second Life, της οθόνης αφής (υπήρχε από το 1984!), και τόσων άλλων αναλώσιμων νεωτερισμών, αποκαλύπτει πως το στοκ της οπτικής μηχανής είναι γηρασμένο, και καταδικασμένο να αναπαράγει το κοινότοπο και μόνον, και μάλιστα εικονικά!

Μετά από τις διαδοχικές αποτυχίες της οπτικής μηχανής, η σύγχρονη αιχμή μοιάζει να έχει μεταφερθεί στο πεδίο του ήχου, στο συναισθητικό, βιο-αναδραστικό σύμπαν των συχνοτήτων, ακουστικών και μη. Οι μουσικοί παραγωγοί που κατανοούν το παραπάνω shift δίνουν με το έργο τους εργαλεία που ερευνούν την καθημερινότητα, όπως αυτή παρουσιάζεται στην σωματική ολότητα των υποκειμένων, και όχι αποσπασματικά και ιδεατά, όπως θα ήθελε το θέαμα της κυβερνητικής μηχανής...

[Οι σκέψεις με αφορμή το ντεμπούτο LP του Guido, 2010]

ΜΑΜΑ, ΚΑΚΑ! (ΝΑ ΤΑ ΦΑΣ ΧΡΥΣΟ ΜΟΥ)

ΣΠΥΡΟΣ ΣΤΑΒΕΡΗΣ

'Οσοι είχαν την τύχη να απολαύσουν την μοναδική τέχνη του Σπύρου Στάβερη από τις σελίδες του περιοδικού 01 στα μέσα της δεκαετίας του '90, γνωρίζουν το ανεπανάληπτο της υπόθεσης. Είναι ασύλληπτο, για τα ελληνικά δεδομένα, πως μια τέτοια προσέγγιση στην εικόνα και τα οπτικά μέσα τυπώθηκε σε χαρτί ευρείας κυκλοφορίας. Με αφορμή την φωτογραφία δρόμου, ο Σπύρος Στάβερης προκάλεσε ένταση ανάμεσα στην πραγματικότητα και τους πεζούς κώδικες των κοινών μέσων καταγραφής (τηλεόραση, κινηματογράφος, φωτορεπορτάζ), αφήνοντας την μια πλευρά να σχολιάσει την άλλη. Η όλη διαδικασία είναι τρομερά ενδιαφέρουσα από μόνη της, παίζοντας με τους πιο δύσκολους όρους της σύγχρονης αναπαράστασης και της κριτικής στα media, χωρίς να το κάνει θέμα.

Μια νέα σειρά φωτογραφιών του Σπύρου Στάβερη εκτίθεται για λίγες ημέρες στη Θεσσαλονίκη. Το πολύ μεγάλο αρχείο με το έργο του μπορεί κανείς να επισκέπτεται ηλεκτρονικά μέσω myspace, ενώ μια σπάνια συνέντευξή του υπάρχει στο προτελευταίο τεύχος του ελληνικού VICE.