skip to main |
skip to sidebar
HardHouse Banton's eclectic style of music production stems from the mix of Spanish and Jamaican heritage. The passion and fiery temperament of his work being influenced from the Spanish culture, the real 'Hard' style from his Jamaican roots fused with the sounds of UK music make HHB's productions unmistakeable and unforgettable. [myspace]
Τυπικά μιγάδικη urban funky μουσική από Βρετανία, αβάσταχτα uplifting και γεμάτη ψυχή. Ο HardHouse Banton χώνει πολύ άσχημα πράγματα στα κρουστά, το μάτι του γυαλίζει, ένας ελέφαντας ακολουθεί τα βήματά του (το μπάσο), και το house ξαναγίνεται μέχρι παθήσεως χορευτικό. Πως τα κατάφεραν έτσι δεν ξέρω. Ο Banton έχει μερικά underground hit στο ενεργητικό του και πολλά remix, (ακόμη και σε Four Tet). Αυτή την εβδομάδα αποφάσισε να δώσει μια πρώτη γεύση από ακυκλοφόρητο υλικό δωρεάν μαζί με ένα φοβερό radio podcast/συνέντευξη στον πειρατικό dejavu, κι έχω πάθει πλάκα.
Το Moritz Von Oswald Trio ηχογραφήθηκε ζωντανά στη Νέα Υόρκη πριν από μερικούς μήνες από τον François Kevorkian. Εκτός από τα στάνταρ μέλη συμμετέχει ο Carl Craig και ο ίδιος ο François K, φέρνοντας ένα πιο sexy twist στον βορειοευρωπαϊκό ήχο του τρίο. Βροχή από κρουστά σε πρώτο πλάνο, αναλογικές γραμμές που φτάνουν τις ακρότητες της jazz, ο σταθερός παλμός του E2-E4 από κάτω, και κάπου βαθιά στον ορίζοντα μαζεύονται σύννεφα. Δράμα. Ο Moritz έδωσε την ευκαιρία στους techno μουσικούς να ζήσουν μερικές σπάνιες στιγμές οργανωμένου αυτοσχεδιασμού. Στα συν, η αποκλειστική έκδοση σε βινύλιο και οι κραυγές των νεοϋορκέζων, (ουρλιάζουν πολύ βρώμικα), που λειτουργούν σαν field recording σε όλη τη διάρκεια του δίσκου.
ASC’s music sits apart from his contemporaries, with a brilliant sense of depth and space as well as a penchant for stunning three-dimensionality that only continues as he further hones his sound. ASC’s restless rhythms boiled over leaving only the concentrated remains behind; his newest music feels slower, more deliberate, and certainly sexier. Where his music once revelled in carefully-conceived atmosphere, it now flourishes in silences.
[130BPM]
Το label της NonPlus+ δίνει την πρώτη long play κυκλοφορία του και η ισορροπία στον bass χάρτη ανατρέπεται. Μετά την περίπτωση των Instra:mental έρχεται ο παλιός γνώριμος James Clements (aka ASC) να βγάλει το drum 'n' bass(;) από το τέλμα του με ένα τελείως νέο ήχο. Με αναφορές στο μεταβιομηχανικό techno του Berghain και τα πολλαπλά tempo του σημερινού dub, το 'Nothing Is Certain' είναι ένα album απόλυτα σύγχρονο στις αφετηρίες του. Στο μεγαλύτερο μέρος του οι ρυθμοί παραμένουν εντελώς ανοιχτοί σε ερμηνείες, χωρίς να υπάρχει κάποιο genre-προορισμός που να τερματίζει τον κύκλo των συνειρμών. Μετά από δέκα χρόνια εμπειρίας στα club, ο James Clements εξελίχθηκε σε έναν φοβερό ψυχεδελικό περκασσιονίστα αραγμένο στο San Francisco. Κι έλεγα τι μου λείπει...
To me Smiso's group Dirty Paraffin are pretty experimental as well as totally great. Their Volume 1 mixtape has probably been one of my most listened things since he gave it to me. Obviously there's nothing particularly new or clever about looping up Kraftwerk or the intro of a French house tune or some old kwaito beat but in their hands it all sounds really different somehow and Smiso's does these kinda crazy lazy nihilistic stream of consciousness party raps mixing up all kinds of slang. It's great. [LV]
Δεν ασχολούμαι με την μουσική της Νότιας Αφρικής επειδή μου φαίνεται εξωτική, ούτε επειδή έχω κανένα κόλλημα με τις παραγκουπόλεις κλπ, αλλά γιατί είναι ενδιαφέρουσα καταρχήν σαν μουσική. Οι Dirty Paraffin δεν έχουν καμία σχέση με slum και αστικό περιθώριο, ούτε και με το kwaito που παίζεται εκεί. Ζουν στο hip κέντρο του Johannesburg και θα μπορούσαν να είναι η αφρικανική εκδοχή των Anti-Pop Consortium. Βαρεμένα φωνητικά, κοντόχοντρο funk και το πιο βαθύ μπάσο που άκουσα τελευταία. Όλα αυτά στο πρώτο τους album που κυκλοφόρησε (δωρεάν) το Δεκέμβρη, και ανακάλυψα μόλις τώρα χάρη στον Blackdown.
Επηρεασμένος εξίσου από το βρετανικό garage, το Detroit του Dilla και τις μελωδίες του Eno, o Arthur Cayzer (aka Pariah) εκπλήσσει κυκλοφορώντας απανωτά στην R+S. Η φυσική χορευτική ορμή του garage είναι η πηγή της ομορφιάς στην μουσική του (τα παλιά garage βινύλια που μίξαρε σε ένα πρόσφατο set ακούγονται σαν δικές του παραγωγές). Ωστόσο, η γνώση του πάνω στο κλασικό ambient φαίνεται να απογειώνει τον μετωπικό ρυθμό του δρόμου και τα σκληρά μπάσα προς τον ουρανό, με φωνές που πετούν πάνω από την πόλη σαν περιστέρια. Αν υπάρχει ελπίδα στον αστικό ορίζοντα δεν μπορώ να δω, μπορώ όμως να ακούσω.
Back then in 1995/96, I was working with a Roland R-70 and an Akai SO1 and today it’s 2010 and I still got them and I still use them. The tracks back then didn’t have a name for it…it was just considered local artist’s music….and it never had a name back then. But years later it was introduced as juke but it was just more of a saying of what the dancing or what the atmosphere of the party was like. [R.P.BOO]
Ψάχνοντας λίγο περισσότερο την ιστορία με το juke προέκυψε το όνομα του Arpebu. Μάλλον δεν είναι γνωστός έξω από το Σικάγο, και ούτε πρόκειται να γίνει, ωστόσο είναι από τους πρώτους που πειραματίστηκαν με το ghetto house, επιταχύνοντας το αναλογικό beat σε σημείο εκφυλισμού. Η παλιά δουλειά του είναι από τα πιο παράξενα, απελπισμένα και «άδεια» πράγματα που άκουσα φέτος. Αδέσποτα φωνητικά, χάλια παραγωγή και pitch-shifting που φέρνει το r'n'b στα όριά του. Bαθύ και υπνωτικό.
Ο Daniel Russo Garrido (aka Boogat) είναι από τους πιο δυνατούς μουσικούς της σκηνής του Montreal, μια από τις πιο σύνθετες φυλετικά πόλεις στον κόσμο. Κάνει ραπ εδώ και μερικά χρόνια, στα ισπανικά και τα γαλλικά, πάνω σε ρυθμούς cumbia, baile και reggaeton, που συνοψίζουν και ταυτόχρονα ξεπερνούν το μουσικό χάος των λατινοαμερικάνικων ghetto. Εξαιρετικά σύγχρονη παραγωγή που δεν ξέφυγε από τον ειδήμονα του είδους, Gislain Poirier, ο οποίος ανέλαβε να μιξάρει μια συλλογή-εισαγωγή στα τραγούδια του Boogat, και ηδού. Όσοι αγαπούν τα παιδιά της ζωής θα καταλάβουν. Διαφορετικά η μουσική δεν προσφέρεται για ωραιοποίηση.
