SLUM ✭ BASS

Η φιλολογία γύρω από τις bass μεταλλάξεις και τα αντιδάνεια ανάμεσα στα διάφορα σημεία του πλανήτη έχει φτάσει σε ένα πολύ ενδιαφέρον αδιέξοδο: είναι σίγουρο πως η γλώσσα που χρησιμοποιούμε (για τη χορευτική μουσική) δεν ανταποκρίνεται πλέον στα γεγονότα! 

Ένα πρόσφατο άρθρο με τίτλο 'Is it funky enough?' συνοψίζει την όλη συζήτηση ως εξής. Πολλοί ισχυρίζονται πως το τρέχον 'uk funky' κίνημα εντελώς παράδοξα ονομάστηκε έτσι, γιατί δεν έχει ίχνος 'funk' μέσα του. Οι ίδιοι οι παραγωγοί της σκηνής ισχυρίζονται πως παίζουν απλά 'house', ενώ την ίδια στιγμή το house κατεστημένο σε Αμερική και Αγγλία απορρίπτει κάθε ιδέα συγγένειας. Έχουν ειπωθεί πάρα πολλά για τη δομή του ρυθμού στο uk funky, για την ασυμμετρία, τις συγκοπές και το shuffle στον προγραμματισμό των drums... Από πού προέκυψαν αυτά τα χαρακτηριστικά; Είναι μια απευθείας επίδραση από την Καραϊβική και την Αφρική, που κουβαλούν μαζί τους οι αντίστοιχοι μετανάστες; Ή είναι, αντίθετα, η επίδραση της αφρο-αμερικανικής κουλτούρας του r'n'b; Οι 'σπασμένοι' του ρυθμοί βρίσκουν ένα προηγούμενο στη σκηνή του broken beat; Μπορεί να τοποθετηθεί το uk funky μέσα στα όρια του hardcore continuum; (ο Simon Reynolds λέει όχι!) Μάλιστα ο dj Whistla, σε πρόσφατη συνέντευξη στον Blackdown, αρνείται οποιαδήποτε συνέχεια μεταξύ 'uk funky' και 'uk garage', λέγοντας πως βρίσκει περισσότερες αναλογίες με το φαινόμενο του acid-house (1988-'89) παρά με την αλυσίδα hardcore>jungle>garage>grime... 

Όπως και νά 'χει η γλώσσα που έχουμε δεν ανταποκρίνεται στα γεγονότα. Είναι συνθηματική, γεμάτη από slogan και απολυτότητες που δεν επικοινωνούν μεταξύ τους. Κατά τη γνώμη μου όλη η διαδικασία συγκρότησης εννοιών (conceptioning) από τα μουσικά έντυπα δεν είναι τίποτε άλλο από μια διαδικασία αναγωγής των πάντων στον κοινό τους τόπο (a process of banalization), μια διαδικασία που εξουθενώνει την μουσική, μετατρέποντας την ακρόαση σε μια προβλέψιμη εμπειρία. Γι' αυτό και προτιμώ εκφράσεις όπως modern funk και modern swing, ή απλούστερα beats και bass, γιατί δεν προσπαθούν να εκβιάσουν την μουσική. Από κει και πέρα, αν μιλάμε για την μουσική ως κίνημα, η κάθε ομάδα ας αυτοπροσδιορίζεται όπως θέλει. 

Πέρα, όμως, από τα γλωσσικά ζητήματα υπάρχει ένα κοινωνικό φαινόμενο που μας αναγκάζει να αντιμετωπίσουμε την μουσική κουλτούρα με τρόπους άγνωστους μέχρι τώρα. Το φαινόμενο της γενικευμένης μετανάστευσης και ο αυξημένος ρόλος των μη-ευρωπαϊκών πληθυσμών είναι κεντρικό, και οδηγεί ήδη σε μια διαφορετική σχέση με την σύγχρονη μουσική της Αφρικής, της Ασίας και της νοτίου Αμερικής, μια σχέση που πηγαίνει πέρα από τον εξωτισμό. Ο τόπος αυτών των μιαγάδικων ζυμώσεων είναι ο Τέταρτος Κόσμος (τα υποβαθμισμένα προάστια των 'δυτικών' πόλεων) και τα Slums (οι παραγκουπόλεις του παγκόσμιου Νότου). Και στις δυο περιπτώσεις, βίαια μετατοπισμένοι πληθυσμοί που έχουν αποστερηθεί από κάθε εθνική, θρησκευτική και κοινωνική σύμβαση είναι αναγκασμένοι να συνυπάρξουν, εφευρίσκοντας νέους τρόπους ζωής και επικοινωνίας. Το internet έρχεται και μεγιστοποιεί τις ανταλλαγές ανάμεσα σε αυτούς τους τόπους, σε ρυθμούς και πυκνότητες που η τρέχουσα ορολογία δεν μπορεί να παρακολουθήσει.

Μια βόλτα στην Wikipedia μας προσανατολίζει>>

UK Funky  (London & South East)

Bassline  (Sheffield & Leeds) 

Baile Funk  (Rio)

Ghettotech  (Detroit)

Juke/Booty House  (Chicago)

Bmore Club  (Baltimore)

Bashment/Dancehall  (Kingston/Jamaica)

Soca  (Trinidad & Tobago)

Reggaeton  (Panama & Puerto Rico)

Cumbia Nueva  (Bogota/Colombia & Mexico)

Kuduro  (Angola & Lisbon)

Kwaito  (Pretoria & Johannesburg)  

Κάποια blogs που παρακολουθούν εν μέρει αυτές τις urban bass σκηνές (που είναι επικεντρωμένες σε πόλεις και όχι σε έθνη-κράτη) είναι τα Generation Bass, Different Waters, Ghetto Bass Quake, Ghetto Bazaar και Beat Diaspora, ενώ δυο ακόμη blogs, τα Wayne & Wax και Riddim Method, εξερευνούν το φαινόμενο και από κοινωνική και θεωρητική βάση.