Ο Arne Weinberg είναι Γερμανός. Ο ήχος που κατάφερε να αναπτύξει σε μια σειρά από χορευτικά 12" είναι ένα κράμα κλασικών επιροών από Detroit και Chicago, πραγματικά κλασικών προδιαγραφών, με αναφορές σε παραγωγούς-κλειδιά του αμερικανικού underground, όπως οι Mike Dunn, Ron Trent, Dan Curtin, Drexciya κ.α. Στο "Alpha & Omega", δεύτερο long play μετά το "Path of the Gods" του 2007, ο ήχος αυτός απλώνεται για 90 λεπτά σε ένα φιλόδοξο σύνολο που έχει την αύρα των γερμανικών kraut άλμπουμς των 70's, των Ash Ra Tempel και των Tangerine Dream. Οι αναπτύξεις του είναι ωστόσο ενήμερες για το σημερινό κλίμα των sub-bass συγκοπών και της σκελετικής δομής του dubstep, οπότε το βάρος μετατίθεται από το σποραδικό kickdrum στα δευτερεύοντα στοιχεία του ρυθμού και στο υπερκινητικό μπάσο. Βασισμένο πάνω σε μελωδικά κρουστά ή σε κρουστές μελωδίες, τίποτε στο άλμπουμ αυτό δε μοιάζει λουπαρισμένο. Electro της παλιάς σχολής χτισμένο πάνω στις δομές της νέας σχολής, που θέλει την ηλεκτρονική μουσική να μεταμορφώνεται από τετράμετρο σε τετράμετρο, σαν jazz αυτοσχεδιασμός, όπου τίποτα δεν επαναλαμβάνεται για δεύτερη φορά. Τα λιτά συνθ μονολογούν ακατάπαυστα και σηκώνουν όλο το βάρος του βαθούς διαστήματος και της φουτουριστικής dub, που δεν θα πάψει να αποτελεί το χαμένο κέντρο της σύγχρονης μουσικής... και γω δε ξέρω για πόσα χρόνια ακόμα, αυτός ο ήχος μοιάζει ανεξάντλητος. Το εξώφυλο δείχνει ανάγλυφα το περιεχόμενο: πηχτά χάλκινα αποτυπώματα πάνω σε βελούδινη στερεοφωνία.
No comments:
Post a Comment