ΤΙ ΝΑ ΚΛΑΣΕΙ ΚΑΙ Ο DEBORD

Τώρα που για πρώτη (και τελευταία?) φορά προσεγγίσαμε την απόλυτη καταναλωτική ουτοπία, την πρόσβαση στην αφθονία του παγκόσμιου ακαθόριστου μουσικού προϊόντος... Τώρα, κάθονται και αναρωτιούνται αν το φαινόμενο του downloading είναι καλό ή κακό για τη μουσική και τους μουσικούς. Πλάκα μας κάνουν. Το οτι ένας μουσικός-fan του Eno π.χ. έχει πλέον τη δυνατότητα να εντρυφήσει σε όλη την έκταση της αχανούς δισκογραφίας του, δεν συνεπάγεται αυτονόητο πλεονέκτημα σε σχέση με τον fan της δεκαετίας '90, ο οποίος αρκούνταν μόνο στο On Land και στο Another Green World? 

Πάνω απ' όλα το downloading πολλαπλασίασε τη δυνατότητα για μελέτη της μουσικής ιστορίας, ιδίως της κρυφής ιστορίας, της limited edition και εξαντλημένης. Όλα τα άπλυτα των Asmus Tietchens, Zoviet*France, Muslimgauze και Psychic TV βγήκαν στη φόρα. Με το που ιδρύθηκε το Soulseek, θρυλικές μονάδες του διεθνούς underground έγιναν ο στόχος των p2p ώστε οι φανατικοί να ολοκληρώσουν τις δισκογραφίες των αγαπημένων τους καλλιτεχνών. Ακόμη και σήμερα οι Halfer Trio και Nurse With Wound εμφανίζονται να δείνουν μεγαλύτερο όγκο αποτελεσμάτων από ονόματα του συρμού. Οι μουσικόφιλοι, οι οποίοι λόγω κόστους απέφευγαν να τολμήσουν ένα ρίσκο αγοράζοντας εντελώς πειραματική μουσική, τώρα κατεβάζουν πράγματα και θαύματα. Κι έτσι ανακαλύπτει κανείς τις μεγαλύτερές του αγάπες. Τυχαία. Έχοντας πρόσβαση στα πάντα είσαι στην ίδια ή και σε πλεονεκτηκότερη θέση ακόμα και από τους επαγγελματίες μουσικοκριτικούς των εντύπων της προηγούμενης δεκαετίας. Έχοντας πρόσβαση στα πάντα αναπτύσσεται θέλοντας και μη ένα οξύ κριτήριο. Συνεπώς δεν μπορεί να σε μαγέψει ο κάθε γραφιάς με το hype του. Ανά πάσα στιγμή κατεβάζεις και τεστάρεις αυτοπροσώπως, και τελικά απομυθοποιείς.

Ο σημερινός ήχος δεν κινείται πλέον με το hype. Η έννοια έχει καταργηθεί λόγω της εξέλιξης των μέσων. Πρίν αφεθώ να  με πρήξουν για την Amy/Duffy/Adele και για την κάθε ξεγάνωτη γλανδιόλα αυτού του κίτρινου κόσμου, την κατεβάζω και την ξερνάω αυτοστιγμεί. Αν λατρέψεις ένα album το παραγγέλνεις σε βινύλιο στο Amazon με 10 Ευρώ και το ακούς με τον αναλογικό ενισχυτή του μπαμπά σου. Η παλιά μας δισκοθήκη με τα τριμμένα πλαστικά κουτάκια των cd, με το τοσοδούλι artwork, είναι ένα μπάζο που πληρώθηκε πάρα πολύ ακριβά. Άσε που το cd player σκιπάρει και χαλασε ο μηχανισμός eject (!) που είχε ορίζοντα ζωής τα 5 χρόνια.

Μα τα ακούμε όλα αυτά τα terra? Όχι βέβαια. Τα μαζεύουμε, τώρα που γυρίζει, πρίν η κατακτημένη αυθονία audiovisual θεαμάτων ακυρωθεί με κάποιον 1984 τρόπο, κούφια η ώρα. Ναι, ότι ακούμε το ακούμε διαγωνίως. Μετά βαριέσαι, και συνειδητοποείς πως, παρότι το  όνειρο μας έγινε πράξη, με την παγκόσμια δικτύωση δυνητικά όλων των δισκοθηκών, εσύ δεν είσαι "μουσικά" ικανοποιημένος. Φτού, πως δεν το σκεφτήκαμε πριν... Η μουσική ικανοποίηση έχει μάλλον να κάνει με την ζωντανή μουσική εμπειρία και όχι με την αναπαραγωγή της! Με την ζωντανή ακρόαση ενός μουσικού και, ακόμα πιο πολύ, με τη ζωντανή δημιουργία μουσικής από εσένα τον ίδιο... 

Είναι προτιμότερο να παίζω παρά να ακούω σαν το βλήμμα απ' το πρωί ως το βράδυ. Άσε τα terra μου για περίπτωση μελλοντικού αποκλεισμού σε πυρηνικό καταφύγιο.