KILLAMU

Killamu is one of the most respected kuduro beat makers in Angola. He has been part of the kuduro scene for ten years now, and started producing tracks for Gueto Produções with Mestre Ara eight years ago. The duo quickly established their production house as one of the very best in Luanda, collaborating with many of Angola’s most innovative kudurists.  [GHETTO BASS]

Η περιαστική ζώνη της Luanda περιλαμβάνει τεράστιες εκτάσεις, όπου επιβιώνουν πάνω από ένα εκατομμύριο άστεγοι άνθρωποι δίχως απολύτως καμία υποδομή. Εγκλωβισμένοι ανάμεσα σε πόλη και ύπαιθρο, ώστε να διατηρούν πρόσβαση σε εποχικές δουλειές σε οποιαδήποτε θέση, οι άνθρωποι αυτοί είναι κυριολεκτικά αόρατοι για το κράτος, δεν έχουν νομικά χαρτιά, δεν υπάρχουν πουθενά, ούτε για το σύστημα εκπαίδευσης ούτε για το σύστημα υγείας. Κανένας δεν προέβλεψε για την επιβίωση τους και για αυτό κανείς δεν είναι σε θέση να προβλέψει τη συμπεριφορά τους στο μέλλον. Η αντίθεση πόλης/υπαίθρου έχει ξεπεραστεί με έναν παράλογο τρόπο που, από άποψη κλίμακας τουλάχιστον, δεν έχει ιστορικό προηγούμενο. 

Νέες δημογραφικές διατάξεις δημιουργούν νέες μορφές συμβίωσης και παραγωγής, a virtue out of necessity. Αυτή τη νέα μορφή συμβίωσης εκφράζει για την Angola το kuduro, μια εκρηκτική αντίδραση χορού, λέξεων και ήχων, που αντανακλά την εφευρετικότητα της ζωής στους δρόμους των megaslum.

[link1]   [Killamu - A Minha Face, LP 2010]

[link2]   [Killamu Mixtape by Akwaaba, 2010]

     

Οι φωτογραφίες της Maoma Faria.

SWING

Οι γραμμές του Mies van der Rohe στο εξώφυλλο του δεύτερου άλμπουμ του Efdemin διατρέχουν και την ίδια τη μουσική. Λεπτομερής επεξεργασία concrete πηγών, on-field, ραδιοφωνικών, κινηματογραφικών και jazz αρχείων, που γίνονται αέρας, σκόνη που κατακάθεται πάνω στα drum machine, κάνοντας το παιχνίδι πιο ενδιαφέρον και το groove πιο ανθρώπινο. Ο Phillip Sollmann (aka Efdemin) σπούδασε τσέλο και computer music στο Βερολίνο και τη Βιέννη, αλλά σήμερα διακεδάζει σε techno club όπως το Berghain, δηλώνοντας ketamine-free. Respect.

[link1]   [Efdemin - Chicago LP, 2010]

[link2]   [Efdemin Interview @Muted Noise, 2010]

[link3]   [Efdemin Interview @RA, 2007]

ODD FUTURE

Άκουσα πρώτη φορά αυτό το πράγμα σε ένα πρόσφατο podcast του WIRE αφιερωμένο στο ghetto house του Chicago. Η άγνωστη ομάδα Odd Future είναι μια χαλαρή κολεκτίβα hiphop μουσικών, πολύ νεαρών σε ηλικία, οι περισσότεροι γύρω στα 17! Δεν ξέρω πως διάολο φτιάχνουν τέτοια beat. Χρησημοποιούν βασικούς ήχους drum machine και synthesizer, με εκείνη τη γενναία μελαγχολία που μόνο η windy city μπορεί να βγάλει. Εδώ το μπάσο έχει καταπιεί τα πάντα, τα samples είναι απλές μελωδίες στο πιάνο, και οι μέρες περνούν αργά, σαν μια μεγάλη βόλτα στην λάθος πλευρά της πόλης.  Η παρέα δίνει τη μουσική της δωρεάν, έξι διαφορετικές φωνές στο ίδιο κακό τριπ, βρισίδι, πλάκες αλλά και πολύ ψυχή. Watch this space!

[link1]   [The Odd Future Tape Compilation, 2008]

[link2]   [Tyler the Crator - Bastard, 200?]

[link3]   [Hodgy Beats -The Dena Tape, 200?]

[link4]   [Hodgy Beats Vs Left Brain - Mellow Hype, 200?]

[link5]   [Earl Sweatshirt - Earl, 200?]

[link6]   [Mike G - Ali, 200?]

[link7]   [Jet Age of Tomorrow - Voyager, 200?]

[link8]   [The Odd Future presents Radical, 200?]

BUSY SIGNAL

Culture and politics, either side promise the people them different thing and nah fulfill their promise. People will be voting and they nah really get justice. Sometimes the crisis happens but the reality song was there before. Sometimes it is there at the moment and for that purpose. You cannot blame music for nobody fuckery. Dancehall is really getting a very big exposure worldwide but is getting fight locally in Jamaica and yunno, that’s a fuckin shame. 

[BUSY SIGNAL]

Στο πρόσωπο του Reanno Gordon (aka Busy Signal) συγκεντρώνεται η πιο σύγχρονη, εφευρετική και αντισυμβατική μουσική που παράγεται στη Τζαμάϊκα αυτή τη στιγμή. Σε μια πολύ βίαιη πολιτική στιγμή, όπου ακόμη και οι μουσικοί οπλοφορούν και σφάζονται μεταξύ τους, αυτό που κυοφορείται μέσα στα νέα ηλεκτρονικά/φωνητικά υβρίδια στους δρόμους του Kingston δεν χωράει σε ετικέτες. Αυτά τα γδαρμένα λαρύγγια και τα τύμπανα μιλάνε κατευθείαν εκεί που πρέπει, δηλαδή στα κέντρα των αισθήσεων. Μέσα στον γενικό χαμό, ο Busy Signal κάνει ένα βήμα πίσω (σε σχέση με τον ωμό dancehall ήχο που τον καθιέρωσε), προσπαθώντας να δει μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα της χώρας του μέσα στις αντιθέσεις. Βίαιη τζαμαϊκανή pop με ξεσπάσματα ευαισθησίας. 

[link1]  [Busy Signal - D.O.B. LP, 2010]

[link2]  [Busy Signal Interview @The Fader, 2010]

[link3]  [Busy Signal Cover Story @The Fader, 2008]

SOWETO

Επιτέλους λίγο kwaito της αλάνας. (Καμία σχέση με τον afro house ήχο που έγινε της μόδας τελευταία. Αυτό εδώ δεν προσφέρεται για chill δίπλα στο κύμα).

[info & download]

SOCA

Η λέξη soca σημαίνει soul calypso, ένα χορευτικό ιδίωμα που έσκασε στις αρχές του εβδομήντα στα νησιά της Καραϊβικής, σαν μια ηλεκτρική (και στη συνέχεια ηλεκτρονική) εκδοχή του δημοφιλούς calypso βασισμένη στα κρουστά. Οι επίμονοι ρυθμοί του soca επηρεάστηκαν στη συνέχεια από το dancehall και το hiphop, και μαζί με διάφορες λατινογενείς προσμίξεις έγιναν μέρος της ισπανόφωνης διασποράς στα αστικά κέντρα των ΗΠΑ, του Καναδά και της Βρετανίας. Τέτοια περίπτωση είναι και ο Marcus Visionary από το Montreal. Παιδί μεικτής καταγωγής ο ίδιος, μεγάλωσε με hiphop, r'n'b, house και soca στη δεκαετία του ογδόντα, επιρροές που μετά από τόσα χρόνια βγαίνουν στην επιφάνεια για να δώσουν έναν πολύ σύνθετο αστικό ήχο. Οι συγκοπές σήμερα είναι κυρίαρχες στο uk funky (πέντε χτυπήματα ανά μέτρο κόντρα σε έναν σταθερό σφυγμό 4/4). Ο Marcus Visionary κάνει τη σωστή κίνηση τη σωστή στιγμή, φτιάχνοντας ένα quality soca mix που σπάει κόκαλα. Απολαύστε υπεύθυνα.

[link1]   [Marcus Visionary - Soca Mix Podcast, 2010]

   

ILL BLU

Ξυλόφωνο, μαρίμπα, τεράστια κουδούνια, κρουστά που αναπηδούν σαν πέτρες στην επιφάνεια του νερού, άστατο μπάσο και πολλά, πολλά έγχορδα. Σαν μια λούμπεν καραϊβική εκδοχή των Liquid Liquid. Οι Ill Blu ανοίγουν τους ασκούς του αιόλου στην Hyperdub, τώρα είναι πολύ αργά για να κάνεις πίσω. Ίσως φταίει το hiphop παρελθόν των δυο παιδικών φίλων από το βορειοδυτικό Λονδίνο (ως G*Fam), ίσως ο μαβί ουρανός της Καραϊβικής (dancehall/soca), δεν ξέρω πως ακριβώς κατέληξαν σε αυτό το groove, με αυτό το φοβερό σκιπάρισμα που σου κόβει τα πόδια. Πέρα από το πρώτο single στην Hyperdub, τα remix που έκαναν ως τώρα σε κομμάτια άλλων καλλιτεχνών είναι όλα άρρωστα, και φτιάχνουν από μόνα τους ένα ολοκληρωμένο σώμα μουσικής με απίστευτη συναισθηματική νοημοσύνη. I'm the ill, he's the blue.

[link1]   [Ill Blu - Bellion/Dragon Pop 12", 2010]

[link2]   [Ill Blu Remix Bootleg Archive, 2009/10]

[link3]   [Ill Blu Free On-line Mixes, 2009]

[link4]   [Ill Blu BBC 1Extra Podcast, 2009]

[link5]   [Ill Blu Interview @Dummy, 2010]

[link6]   [Ill Blu Homage @Get Physical, 2009]

Το optigram εξώφυλλο από τον Manuel Sepulveda.

DUB BOY ✭ BRISTOL

Tim 'Dub Boy' is a DJ, producer and promoter from right here in Bristol; and has made a real name for himself as (for want of a better term) a 'proper DJ'.  By which I mean, someone who has a really good record collection, knows his tunes, mixes them well and rocks a party, as opposed to someone who gets gigs because they've released a couple of hype tracks, turn up with a selection of dubs from themself and their mates, and then trainwrecks the lot while wearing a fashionable t-shirt.   [BASSMUSIC)

Δεν εκπλήσσομαι που το Bristol έχει μια δυνατή dancehall σκηνή. Σε μια τόσο σύνθετη δημογραφικά πόλη, (με μιγάδικη και working class κουλτούρα), η χορευτική pop της Καραϊβικής ανανεώνει την δημοφιλία της στα τοπικά soundsystem διαρκώς. O Dub Boy είναι από τους πιο δυνατούς dub sellector στο Bristol αυτή τη στιγμή, και ο τρόπος που μιξάρει μπορεί να κερδήσει τον οποιονδήποτε, ακόμη και κάποιον που δεν φανταζόταν ποτέ ότι θα του άρεσε αυτός ο ήχος. (Κι όμως, η δημοφιλής μουσκή, όπως το dancehall ή το r'n'b, δεν είναι απαραίτητα κακή ή αδιάφορη...  Από μια τέτοια στάση, ανοιχτή στα σύγχρονα εμπορικά υβρίδια, ξεκινάνε συχνά άνθρωποι σαν τον Kode9 για να δώσουν τις δικές τους, πιο αφαιρετικές version).

[link1]   [Dub Boy Dancehall Nice Again Mix, 2010]

[link2]   [Dub Boy Mixes @Soundcloud, 2009/10]

[link3]   [Dub Boy Mix @Crazylegs 2009]

[link4]   [Dub Boy Regga/Danchell Mix, 2007]

HARDHOUSE BANTON

HardHouse Banton's eclectic style of music production stems from the mix of Spanish and Jamaican heritage. The passion and fiery temperament of his work being influenced from the Spanish culture, the real 'Hard' style from his Jamaican roots fused with the sounds of UK music make HHB's productions unmistakeable and unforgettable.  [myspace]

Τυπικά μιγάδικη urban funky μουσική από Βρετανία, αβάσταχτα uplifting και γεμάτη ψυχή. Ο HardHouse Banton χώνει πολύ άσχημα πράγματα στα κρουστά, το μάτι του γυαλίζει, ένας ελέφαντας ακολουθεί τα βήματά του (το μπάσο), και το house ξαναγίνεται μέχρι παθήσεως χορευτικό. Πως τα κατάφεραν έτσι δεν ξέρω. Ο Banton έχει μερικά underground hit στο ενεργητικό του και πολλά remix, (ακόμη και σε Four Tet). Αυτή την εβδομάδα αποφάσισε να δώσει μια πρώτη γεύση από ακυκλοφόρητο υλικό δωρεάν μαζί με ένα φοβερό radio podcast/συνέντευξη στον πειρατικό dejavu, κι έχω πάθει πλάκα.

[link1]  [Hardhouse Banton - Freebies Vol. 1, 2010]

[link2]  [Hardhouse Banton - Siren EP, 2009]

[link3]  [Hardhouse Banton @DejavuFM, 2010]

LIVE IN NYC

Το Moritz Von Oswald Trio ηχογραφήθηκε ζωντανά στη Νέα Υόρκη πριν από μερικούς μήνες από τον François Kevorkian. Εκτός από τα στάνταρ μέλη συμμετέχει ο Carl Craig και ο ίδιος ο François K, φέρνοντας ένα πιο sexy twist στον βορειοευρωπαϊκό ήχο του τρίο. Βροχή από κρουστά σε πρώτο πλάνο, αναλογικές γραμμές που φτάνουν τις ακρότητες της jazz, ο σταθερός παλμός του E2-E4 από κάτω, και κάπου βαθιά στον ορίζοντα μαζεύονται σύννεφα. Δράμα. Ο Moritz έδωσε την ευκαιρία στους techno μουσικούς να ζήσουν μερικές σπάνιες στιγμές οργανωμένου αυτοσχεδιασμού. Στα συν, η αποκλειστική έκδοση σε βινύλιο και οι κραυγές των νεοϋορκέζων, (ουρλιάζουν πολύ βρώμικα), που λειτουργούν σαν field recording σε όλη τη διάρκεια του δίσκου.

[link1]  [Moritz Von Oswald Trio - Live in New York 2LP, 2010] 

Το pop εξώφυλλο από την Cosima Von Bonin.

ASC

ASC’s music sits apart from his contemporaries, with a brilliant sense of depth and space as well as a penchant for stunning three-dimensionality that only continues as he further hones his sound. ASC’s restless rhythms boiled over leaving only the concentrated remains behind; his newest music feels slower, more deliberate, and certainly sexier. Where his music once revelled in carefully-conceived atmosphere, it now flourishes in silences. 

[130BPM]

Το label της NonPlus+ δίνει την πρώτη long play κυκλοφορία του και η ισορροπία στον bass χάρτη ανατρέπεται. Μετά την περίπτωση των Instra:mental έρχεται ο παλιός γνώριμος James Clements (aka ASC) να βγάλει το drum 'n' bass(;) από το τέλμα του με ένα τελείως νέο ήχο. Με  αναφορές στο μεταβιομηχανικό techno του Berghain και τα πολλαπλά tempo του σημερινού dub, το 'Nothing Is Certain' είναι ένα album απόλυτα σύγχρονο στις αφετηρίες του. Στο μεγαλύτερο μέρος του οι ρυθμοί παραμένουν εντελώς ανοιχτοί σε ερμηνείες, χωρίς να υπάρχει κάποιο genre-προορισμός που να τερματίζει τον κύκλo των συνειρμών. Μετά από δέκα χρόνια εμπειρίας στα club, ο James Clements εξελίχθηκε σε έναν φοβερό ψυχεδελικό περκασσιονίστα αραγμένο στο San Francisco. Κι έλεγα τι μου λείπει...

[link1]   [ASC - Nothing Is Certain LP, 2010]

[link2]   [ASC Interview @130BPM, 2010]

[link3]   [ASC Interview @Bassfaced, 2010]

DIRTY PARAFFIN

To me Smiso's group Dirty Paraffin are pretty experimental as well as totally great. Their Volume 1 mixtape has probably been one of my most listened things since he gave it to me. Obviously there's nothing particularly new or clever about looping up Kraftwerk or the intro of a French house tune or some old kwaito beat but in their hands it all sounds really different somehow and Smiso's does these kinda crazy lazy nihilistic stream of consciousness party raps mixing up all kinds of slang. It's great.  [LV]

Δεν ασχολούμαι με την μουσική της Νότιας Αφρικής επειδή μου φαίνεται εξωτική, ούτε επειδή έχω κανένα κόλλημα με τις παραγκουπόλεις κλπ, αλλά γιατί είναι ενδιαφέρουσα καταρχήν σαν μουσική. Οι Dirty Paraffin δεν έχουν καμία σχέση με slum και αστικό περιθώριο, ούτε και με το kwaito που παίζεται εκεί. Ζουν στο hip κέντρο του Johannesburg και θα μπορούσαν να είναι η αφρικανική εκδοχή των Anti-Pop Consortium. Βαρεμένα φωνητικά, κοντόχοντρο funk και το πιο βαθύ μπάσο που άκουσα τελευταία. Όλα αυτά στο πρώτο τους album που κυκλοφόρησε (δωρεάν) το Δεκέμβρη, και ανακάλυψα μόλις τώρα χάρη στον Blackdown.

[link1]   [Dirty Paraffin - Greatest Hitstape Vol.1, 2009]

[link2]   [Dirty Paraffin Posters by Smiso Zwane, 2010]

[link3]   [Dirty Paraffin Interview @The Fader, 2010]

PARIAH

Επηρεασμένος εξίσου από το βρετανικό garage, το Detroit του Dilla και τις μελωδίες του Eno, o Arthur Cayzer (aka Pariah) εκπλήσσει κυκλοφορώντας απανωτά στην R+S. Η φυσική χορευτική ορμή του garage είναι η πηγή της ομορφιάς στην μουσική του (τα παλιά garage βινύλια που μίξαρε σε ένα πρόσφατο set ακούγονται σαν δικές του παραγωγές).  Ωστόσο, η γνώση του πάνω στο κλασικό ambient φαίνεται να απογειώνει τον μετωπικό ρυθμό του δρόμου και τα σκληρά μπάσα προς τον ουρανό, με φωνές που πετούν πάνω από την πόλη σαν περιστέρια. Αν υπάρχει ελπίδα στον αστικό ορίζοντα δεν μπορώ να δω, μπορώ όμως να ακούσω.

[link1]  [Pariah - Safehouses EP, 2010]

[link2]  [Pariah - Detroit Falls/Orpheus 12", 2010]

[link3]  [Pariah - Garage Mix for Dummy, 2010]

ΒΟΟ

Back then in 1995/96, I was working with a Roland R-70 and an Akai SO1 and today it’s 2010 and I still got them and I still use them. The tracks back then didn’t have a name for it…it was just considered local artist’s music….and it never had a name back then. But years later it was introduced as juke but it was just more of a saying of what the dancing or what the atmosphere of the party was like.   [R.P.BOO]

Ψάχνοντας λίγο περισσότερο την ιστορία με το juke προέκυψε το όνομα του Arpebu. Μάλλον δεν είναι γνωστός έξω από το Σικάγο, και ούτε πρόκειται να γίνει, ωστόσο είναι από τους πρώτους που πειραματίστηκαν με το ghetto house, επιταχύνοντας το αναλογικό beat σε σημείο εκφυλισμού. Η παλιά δουλειά του είναι από τα πιο παράξενα, απελπισμένα και «άδεια» πράγματα που άκουσα φέτος. Αδέσποτα φωνητικά, χάλια παραγωγή και pitch-shifting που φέρνει το r'n'b στα όριά του. Bαθύ και υπνωτικό.

[link1]   [Arpebu - Dude of the 59th Street, 2007]  

BOOGAT

Ο Daniel Russo Garrido (aka Boogat) είναι από τους πιο δυνατούς μουσικούς της σκηνής του Montreal, μια από τις πιο σύνθετες φυλετικά πόλεις στον κόσμο. Κάνει ραπ εδώ και μερικά χρόνια, στα ισπανικά και τα γαλλικά, πάνω σε ρυθμούς cumbia, baile και reggaeton, που συνοψίζουν και ταυτόχρονα ξεπερνούν το μουσικό χάος των λατινοαμερικάνικων ghetto. Εξαιρετικά σύγχρονη παραγωγή που δεν ξέφυγε από τον ειδήμονα του είδους, Gislain Poirier, ο οποίος ανέλαβε να μιξάρει μια συλλογή-εισαγωγή στα τραγούδια του Boogat, και ηδού. Όσοι αγαπούν τα παιδιά της ζωής θα καταλάβουν. Διαφορετικά η μουσική δεν προσφέρεται για ωραιοποίηση. 

[link1]   [Boogat - Mixed By Poirier, 2010]